Лібан

	Лібан; па-арабску: الجمهورية اللبنانية‎; Al-Jumhūriyyah al-Lubnāniyyah
Сьцяг	Герб
	Нацыянальны дэвіз: Kūllūnā li-l-waṭan, li-l-'ula wa-l-'alam; «Усе за краіну, за славу, за сьцяг»
	Дзяржаўны гімн: «[[Гімн Лібану\|Куллуна ліл-ватан ліл 'ула ліл-'алам ]]»
Афіцыйная мова	арабская
Сталіца	Бэйрут
Найбуйнейшы горад	Бэйрут
Форма кіраваньня прэзыдэнт; прэм’ер-міністар	рэспубліка; Тамам Салям (в. а.); Тамам Салям
Плошча; • агульная; • адсотак вады	166-е месца ў сьвеце; 10 452 км²; 1,8
Насельніцтва; • агульнае (2012); • шчыльнасьць	119-е месца ў сьвеце; 4 822 000; 473/км²
СУП; • агульны (2012); • на душу насельніцтва	83 месца ў сьвеце; $64,098 млрд; $15 985
Валюта	Лібанскі фунт (LBP)
Часавы пас; • улетку	EET (UTC+2); EEST (UTC+3)
Незалежнасьць; — ад Францыі	; 22 лістапада 1943
Аўтамабільны знак	RL
Дамэн верхняга ўзроўню	.lb
Тэлефонны код	+961

Ліба́н (па-арабску: لبنان‎) — невялікая краіна на Блізкім Усходзе, на ўсходнім узьбярэжжы Міжземнага мора. На ўсходзе і поўначы мяжуе з Сырыяй, на поўначы з Ізраілем.

Насельніцтва Лібану — каля 4 млн чалавек. Краіна вызначаецца ў арабскім сьвеце нязвыклай нацыянальнай і рэлігійнай разнастайнасьцю. У Лібане дзейнічае асаблівая палітычная сыстэма «канфэсіяналізм», што азначае арганізацыю дзяржаўнай улады ў адпаведнасьці з падзелам грамадзтва на рэлігійныя абшчыны.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У ліпені — жніўні 2006 году адбываўся канфлікт з Ізраілем, які змагаўся супраць групоўкі «Хэзбала», што кантралявала паўднёвую частку Лібану.

Адміністрацыйны падзел[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Лібан падзяляецца на 6 правінцыяў (махафаза), якія ў сваю чаргу дзеляцца на 25 раёнаў (када). Раёны дзеляцца на акругі.

Правінцыі:

Геаграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Лібан знаходзіцца на Блізкім Усходзе. На захадзе мае выхад да Міжземнага мора, узьбярэжная лінія складае 225 км. На поўначы і ўсходзе мяжуе з Сырыяй, на поўдні з Ізраілем. Сырыйска-лібанская мяжа складае 375 км, лібана-ізраільская — 79 км. Невялікі кавалак мяжы з Галанскімі вышынямі (Фермы Шэбаа), зьяўляецца спрэчнай тэрыторыяй.

Большая частка Лібану — горы, акрамя даліны Бэкаа на паўночным усходзе і выцягнутага з поўначы на поўдзень марскога ўзьбярэжжа. Узьбярэжны Лібан аддзяляецца ад усходніх рэгіёнаў горнымі ланцугамі Лібан і Антылібан. У краіне ёсьць радовішчы вапняку, жалезнай руды, солі. Лібан багаты на водныя рэсурсы. Рака Літані зьяўляецца асноўнай крыніцай вады для паўночных раёнаў Лібану.

Клімат[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Лібан знаходзіцца пад уплывам міжземнаморскага клімату. На ўзьбярэжных рэгіёнах зіма прахладная, а лета — вільготнае і сьпякотнае. Зімой у гарах тэмпэратура апускаецца ніжэй за 0°С, магчымы сьнег, летам сьпякотна і суха. Нягледзячы на тое, што сярэднегадавая колькасьць ападкаў у Лібане болей чым у суседніх краінах, на паўночным усходзе клімат сухі, з-за таго, што горы перашкаджаюць надыходу вільготнага паветра з мора. Здараюцца пяшчаныя і пылавыя буры.

У старажытным Лібане ў вялікай колькасьці расьлі лясы лібанскага кедру, які стаў сымбалем краіны. Стагодзьдзямі дрэвы рубіліся для патрэбаў карабельнага будаўніцтва. Гэта прывяло да таго, што ў наш час ад лясоў засталіся невялікія выспачкі зелені.

Дэмаграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Лібан — арабская краіна (95% насельніцтва арабы), але ў той жа час, яна зьяўляецца выспачкай хрысьціянства ў ісламскім сьвеце. Колькасьць хрысьціянаў дасягае 40% насельніцтва, але ў наш час хрысьціяне вымушаны пакідаць краіну з-за палестынскіх тэрарыстаў і Хэзбалы.

Самая значная мусульманская абшчына Лібану — шыіты (40% насельніцтва). Яны жывуць у асноўным на мяжы з Сырыяй і Ізраілем. Паўднёвалібанскія шыіты сталі асновай Хэзбалы (Партыі Алаху), якая прызнана міжнародным супольніцтвам тэрарыстычнай арганізацыяй, але мае пэўную колькасьць месцаў у Лібанскім парлямэнце.

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Лібан — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў