Злынка

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Злынка
Першыя згадкі: 1702
Краіна: Расея
Суб’ект фэдэрацыі: Бранская
Муніцыпальны раён: Злынкаўскі
Насельніцтва: 5524 чал. (2010)
Тэлефонны код: 48358
Паштовы індэкс: 243600
Нумарны знак: 32
Геаграфічныя каардынаты: 52°26′0″ пн. ш. 31°44′0″ у. д. / 52.43333° пн. ш. 31.73333° у. д. / 52.43333; 31.73333Каардынаты: 52°26′0″ пн. ш. 31°44′0″ у. д. / 52.43333° пн. ш. 31.73333° у. д. / 52.43333; 31.73333
Злынка на мапе Расеі
Злынка
Злынка
Злынка
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Злы́нка (па-расейску: Злынка) — места ў Бранскай вобласьці Расеі, на рацэ Злынка (басэйн Дняпра). Горад разьмешчаны на Прыдняпроўскай нізіне, за 20 км на поўдзень ад Навазыбкава, і за 225 км на захад ад Бранску. Адміністрацыйны цэнтар Злынкаўскага раёну. Насельніцтва 5524 чалавекі (2010). Самае маленькае места Бранскай вобласьці. Найбліжэйшая чыгуначная станцыя — Злынка (за 8 км ад места, у мяст. Вышкаў). Статус места Злынка атрымала ў 1925 годзе. Знаходзіцца на ўсходзе этнаграфічнай тэрыторыі беларусаў.[1]

Этымалёгія назвы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Відавочна, назва места паходзіць ад аднайменнай ракі, на якой разьмяшчаецца Злынка.

Экалёгія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У выніку катастрофы на Чарнобыльскай АЭС 26 красавіка 1986 году, Злынка апынулася ў зоне адсяленьня, шчыльнасьць радыяцыйнага забруджваньня ад 15 да 40 Кы/км², плошча 2130 км². Афіцыйна лічыцца, што раённы цэнтар Злынка даўно выселены.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • 1897 — 5,3 тыс. чал.
  • 1926 — 6,4 тыс. чал.
  • 1931 — 6,6 тыс. чал.
  • 1939 — 8,8 тыс. чал.
  • 1959 — 6,0 тыс. чал.
  • 1970 — 6,1 тыс. чал.
  • 1979 — 5,9 тыс. чал.
  • 1989 — 5,6 тыс. чал.
  • 1992 — 5,2 тыс. чал.
  • 1996 — 5,4 тыс. чал.
  • 1998 — 5,5 тыс. чал.
  • 2005 — 5,4 тыс. чал.
  • 2010 — 5,5 тыс. чал.

Эканоміка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Запалкавая фабрыка
  • Лясгас
  • Кансэрвавы завод
  • Завод па вытворчасьці гіпса-кардонных матэрыялаў

Архітэктура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Храмавы комплекс цэркваў Ушэсьця і Мікалая Цудатворца (другая палова XIX стагодзьдзя)
  • Пакроўская царква (1904)
  • Драўляныя маёнткі з мезанінамі, багата ўпрыгожаныя драўлянай разьбой (XIX стагодзьдзе)

Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]