Лінава
| Лінава | |
| трансьліт. Linava | |
_001.jpg)
| |
| Першыя згадкі: | 1563 |
| Мясцовая назва: | Лінова |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Берасьцейская |
| Раён: | Пружанскі |
| Сельсавет: | Лінаўскі |
| Вышыня: | 170 м н. у. м. |
| Насельніцтва: | 1691 чал. (2010) |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 1632 |
| Паштовы індэкс: | 225149[1] |
| СААТА: | 1256835021 |
| Нумарны знак: | 1 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 52°28′39″ пн. ш. 24°31′4″ у. д. / 52.4775° пн. ш. 24.51778° у. д.Каардынаты: 52°28′39″ пн. ш. 24°31′4″ у. д. / 52.4775° пн. ш. 24.51778° у. д. |
Лінава на мапе Беларусі ±   Лінава | |
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |
Лі́нава[2] (таксама Ліно́ва[2]) — вёска ў Пружанскім раёне Берасьцейскай вобласьці, цэнтар Лінаўскага сельсавету.
Мінуўшчына
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Першыя згадкі пра вёску Лінава адносяцца да часоў ВКЛ, калі яна з аднайменным войтаўствам уваходзіла ў склад Кобрынскай эканоміі Падляскага ваяводзтва. Паводле рэвізіі Дзьмітрыя Сапегі 1563 року вёска мела 49 валокаў. Войтаўства складалася зь вёсак Лінава, Сланімцы, Гарадняны, Альшаніца, Машчоны і Абшар[3]. У 1567 уладальнікамі Лінава называюцца Ізьбіцкія, аднак неўзабаве яны былі пазбаўленыя правоў на маёнтак, які стаў каралеўскім уладаньнем у складзе Пружанскага ключу.
Пасьля трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай маёнтак Лінава, які меў 4 тыс. дзесяцінаў зямлі, увайшоў у склад Пружанскага павету Гарадзенскай губэрні, цэнтар воласьці. Расейская імпэратрыца Кацярына II падарыла гэтыя землі генэралу Пятру Румянцаву, нашчадкі якога неўзабаве па ягонай сьмерці распрадалі маёнткі розным уласьнікам.
Лінава з хутарам Ізабелін і ўрочышчам Ператэсы набыў Вінцэнт Трамбіцкі (1762—1842) гербу «Сьлепаўрон», былы прэзыдэнт судоў Пружанскага павету, галоўны кобрынскі лоўчы і шамбелян апошняга караля Рэчы Паспалітай Станіслава Аўгуста[4]. Тут было 52 двары, 751 мяшканец, 898 дзесяцін зямлі[3]. Вінцэнт з жонкай Ізабэлай з Пашкоўскіх заснавалі каля вёскі сядзібу. Пасьля іх маёнтак перайшоў да сына Багуслава (1804—1896), пасьля да ягонага сына Ўладзіслава (1845—1907). У 1890 року зямельныя ўладаньні маёнтку складалі 1970 дзесяцінаў[5].
Апошнім уладальнікам Лінава быў Казімер Трамбіцкі, які перабудаваў родавую сядзібу.
У 1903 у вёсцы атрымалі магчымасьць сяліцца жыды, у 1913 ім належалі ўсе 8 бакалейных шапікаў і шынок[6].
За польскім часам — мястэчка, сядзіба гміны ў Пружанскім павеце Палескага ваяводзтва[7]. У 1939 року ўключаныя ў склад БССР, з 1940 — цэнтар сельсавету.
У чэрвені 1941 року занятае нацысцкімі войскамі, тут разьмяшчалася ўправа ўкраінскай паліцыі. Было створанае гета, арганізаваны юдэнрат. Улетку 1942 року гета было ліквідаванае, амаль усе ягоныя насельнікі былі расстраляныя.
У 1987 року да Лінава далучаная вёска Лінава-2[8].
Насельніцтва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- 2010 год — 1691 чалавек
- 1999 год — 1786 чалавек
- 1921 год — 145 чалавек
Транспарт
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Чыгуначная станцыя Аранчыцы на лініі Баранавічы — Берасьце.
Побач зь вёскай праходзіць аўтамабільная дарога Р81 Пружаны — мяжа Рэспублікі Польшча.
Турыстычная інфармацыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Страчаная спадчына
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Драўляны касьцёл (пачатак XX стагодзьдзя, разбураны ў 1995)
Асобы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Мікола Папека — беларускі паэт, пчаляр
Глядзіце таксама
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Знайсьці аддзяленьне — Линово (рас.) Знайсьці аддзяленьні. Белпошта. Праверана 14 траўня 2021 г.
- ^ а б Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Брэсцкая вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Менск: Тэхналогія, 2010. — 319 с. ISBN 978-985-458-198-9. (pdf, djvu, online) С. 248
- ^ а б Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XV, cz. 2: Januszpol — Wola Justowska. — Warszawa, 1902. — S. 230
- ^ Roman Aftanazy. Linowa // Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. — Wrocław: Zakład Narodowy imienia Ossolińskich, 1992. — Т. 2. Województwa Brzesko-Litewskie, Nowogródzkie. — С. 64. — ISBN 9788304037014
- ^ Федорук А.Т. Линово // Старинные усадьбы Берестейщины. — Мн.: Беларуская энцыклапедыя, 2004. — С. 285. — ISBN 985-11-0305-5
- ^ Линова (рас.) Российская еврейская энциклопедия Праверана 14 траўня 2021 г.
- ^ вёска Линовка на мапе. Radzima.net. Праверана 14 траўня 2021 г.
- ^ Рашэнне выканкома Брэсцкага абласнога Савета народных дэпутатаў ад 16 сакавіка 1987 г. // Збор законаў Беларускай ССР, указаў Прэзідыума Вярхоўнага Савета Беларускай ССР, пастаноў Савета Міністраў Беларускай ССР. — 1987, № 23 (1901).
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 4, кн. 2. Брэсцкая вобласць / рэдкал.: Г.П. Пашкоў (дырэктар) [і інш.]. — Менск: БелЭн, 2007. — 608 с.: іл. ISBN 978-985-11-0388-7.
- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 1999. — Т. 9: Кулібін — Малаіта. — 560 с. — ISBN 985-11-0155-9
- Рапановіч, Я. Н. Слоўнік назваў населеных пунктаў Брэсцкай вобласці / Рэд. П. П. Шуба. — Мн.: Навука і тэхніка, 1980. — 176 с.