Джэк Грыліш

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Джэк Грыліш
Пэрсанальная інфармацыя
Нарадзіўся 10 верасьня 1995(1995-09-10)[1][2] (28 гадоў)
Рост 175 см
Вага 68 кг[4]
Пазыцыя вінгер, атакуючы паўабаронца
Клюбная інфармацыя
Клюб Манчэстэр Сіці
Нумар 10
Клюбы
Гады Клюб Гульні (галы)¹
2013—2021
2013—2014
2021—
Астан Віла
Нотс Каўнці (арэнда)
Манчэстэр Сіці
191 (29)
37 (5)
68 (11)
Зборныя
2020— Ангельшчына 35 (2)

¹ Колькасьць гульняў і галоў за прафэсійны клюб лічыцца толькі
для нацыянальнай лігі, адкарэктавана на
10 лютага 2024.
² Колькасьць гульняў і галоў за нацыянальную зборную
ў афіцыйных матчах, адкарэктавана на
20 лістапада 2023.

Джэк Гры́ліш (па-ангельску: Jack Grealish; нар. 10 верасьня 1995 году) — ангельскі футбаліст, ўінгер клюбу «Манчэстэр Сіці» і нацыянальнай зборнай Ангельшчыны. Мае ірляндзкае паходжаньне празь дзядоў маці і бацькі, дзякуючы чаму выступаў за ірляндзкія юнацкія і моладзевыя зборныя.

Кар’ера[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Грыліш ёсьць выхаванцам акадэміі «Астан Вілы», да якой далучыўся ва ўзросьце 6 гадоў[5][6]. Калі гульцу было ўсяго 16 гадоў, ён быў упершыню абраны ў заяўку на хатні матч Прэм’ер-лігі супраць «Чэлсі», аднак на пляцоўку футбаліст ня выйшаў[7]. Грыліш уваходзіў у дружыну клюбу ўзросту да 19 гадоў, якая здабыла перамогу ў Сэрыі NextGen сэзону 2012—2013 гадоў. На рахунку Грыліша быў забіты гол у паўфінале над «Спортынгам», які скончыўся ўнічыю 3:3.

13 верасьня 2013 году гулец далучыўся да клюбу Першай лігі «Нотс Каўнці» на правох арэнды да 13 студзеня 2014 году[8]. Сярод ягоных таварышаў па камандзе ў тым сэзоне быў і паўабаронца Калам Макгрэгар, які ў будучым стане сталым гульцом зборнай Шатляндыі[9]. На наступны дзень Грыліш дэбютаваў, выйшаўшы на замену на 59-й хвіліне. Клюб трываў паразу зь лікам 3:1 у гасьцёх у «Мілтана Кейнза Донза»[10]. 7 сьнежня футбаліст забіў свой першы гол у кар’еры, перагуляўшы трох абаронцаў і трапна пацэлеўшы ў браму суперніка, у матчы супраць «Джылінггэму», які скончыўся зь лікам 3:1. Праз тыдзень гулец адкрыў лік у пераможнай сустрэчы супраць «Колчэстэру Юнайтэд» (4:0). Дзякуючы добрым выступам, «Нотс Каўнці» дамовіўся аб павелічэньні тэрміну арэнды амаль да сканчэньня сэзону. Ужо траўні, Грыліш вярнуўся быў у табар «Астан Вілы» і дэбютаваў за клюб 7 траўня, выйшаўшы на замену на 88-й хвіліне замест Раяна Бэртрана ў гасьцявым матчы супраць «Манчэстэр Сіці». «Мяшчане» выгулялі ў «віланаў» зь лікам 4:0. У канцы году гулец падпісаў новы кантракт з клюбам.

Грыліш упершыню зьявіўся ў стартавым складзе ў матчы трэцяга раўнда Кубка Ангельшчыны 4 студзеня 2015 году супраць «Блэкпула», які ягоная каманда выгуляла зь лікам 1:0. Сам футбаліст, аднак, быў заменены на 75-й хвіліне сустрэчы. 7 красавіка 2015 году Грыліш пачаў матч Прэм’ер-лігі супраць «Ўэст Бромўіч Альбіёну» ў пачатковым складзе. Гульня футбаліста была высока адзначаная адмыслоўцамі. Першы год за клюб гулец забіў 13 верасьня 2015 году стрэлам з 18 мэтраў, аднак, гэта ня выратавала клюб ад паразы, якую бірмінггэмцы трывалі ад «Лэстэр Сіці», зь лікам 3:2. Сэзон 2016—2017 гадоў «Астан Віла» праводзіла ў Чэмпіёншыпе, а Грыліш правёў 31 матч і забіў 5 мячоў. Футбаліст стаў асноўным гульцом клюбу, які вярнуўся ў Прэм’ер-лігу толькі ў сэзоне 2019—2020 гадоў.

Па вяртаньні ў Прэм’ер-лігу Грыліш, як лідэр клюбу і актыўны футбаліст, здолеў пабіць рэкорд паводле колькасьці зробленых парушэньняў правілаў супраць яго, маючы на рахунку 167 фалоў[11]. Клюб толькі ў апошні гульнявы дзень здолеў выратавацца ад вылету з чэмпіянату, у тым ліку, дзякуючы голу Грыліша ў матчы супраць «Ўэст Гэм Юнайтэду», які скончыўся ўнічыю 1:1, у той час як іхны супернік «Ўотфард» прагуляў «Арсэналу» зь лікам 3:2. У выніку футбаліст быў абраны найлепшым гульцом клюбу як прыхільнікамі, гэтак і ягонымі калегамі[12]. Грыліш таксама завяршыў сэзон як найлепшы бамбардзір клюбу, маючы на сваім рахунку 8 мячоў ў розыгрышу Прэм’ер-лігі і 10 мячоў ува ўсіх спаборніцтвах[12]. 15 верасьня 2020 году паўабаронца падпісаў новы пяцігадовы кантракт з «Астан Вілай» да 2025 году[13].

Дасягненьні[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

«Манчэстэр Сіці»:

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]