Бахмут
| Бахмут лац. Bachmut | |||||
| укр. Бахмут | |||||
 Цэнтар Бахмуту | |||||
| |||||
| Дата заснаваньня: | 1571 | ||||
| Горад з: | 1783 | ||||
| Былая назва: | Арцёмаўск | ||||
| Краіна: | Украіна | ||||
| Вобласьць: | Данецкая | ||||
| Раён: | Арцёмаўская меская рада | ||||
| Плошча: | 74 км² | ||||
| Вышыня: | 200 м н. у. м. | ||||
| Насельніцтва (2013) | |||||
| колькасьць: | ▼ 77 620 чал.[1] | ||||
| шчыльнасьць: | 1048,92 чал./км² | ||||
| Часавы пас: | UTC+2 | ||||
| летні час: | UTC+3 | ||||
| Тэлефонны код: | +380 6274 | ||||
| Паштовыя індэксы: | 84500—84510 | ||||
| КОАТУУ: | 1410300000 | ||||
| Геаграфічныя каардынаты: | 48°35′41″ пн. ш. 38°0′3″ у. д. / 48.59472° пн. ш. 38.00083° у. д.Каардынаты: 48°35′41″ пн. ш. 38°0′3″ у. д. / 48.59472° пн. ш. 38.00083° у. д. | ||||
Бахмут на мапе Ўкраіны   Бахмут | |||||
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |||||
| Арцёмаўская мескрада | |||||
.svg)
Бахму́т (па-ўкраінску: Ба́хмут; у 1924—2016 гадах — Арцёмаўск) — места абласнога значэньня Данецкай вобласьці, адміністрацыйны цэнтар Бахмуцкага раёну. Колькасьць жыхароў — 77 620 чалавек (2013). Разьмешчаны на рацэ Бахмутцы, за 3 км ад аўтастрады Кіеў — Харкаў — п.п. Даўжанскі. Чыгуначны вузел.
Арцёмаўскай мескай радзе падпарадкаваныя два месты раённага значэньня Салядар і Часаў Яр і мястэчка Красна Гора.
Эканоміка
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
За савецкім часам Арцёмаўск — вялікі цэнтар здабычы каменнай солі (больш за 1/3 дзелі ў краіне). У Бахмуце знаходзяцца НДІ «Соль» і галоўны офіс «АрцёмСоль», тады як солездабыўчыя шахты разьмешчаныя ў Салядары.
Заводы: мэталаапрацоўчы, горназдабыўчага абсталяваньня ды інструмэнтаў, рамонтна-мэханічны, кераміка-трубны, шкляны, дахоўкавы. У 2006 годзе быў адчынены завод францускай кампаніі «Lafarge» па вырабе гіпсакартону і сухіх сумесяў.
Харчовая прамысловасьць: млыны, хлеба- і мясакамбінат, лікёра-гарэлачны завод, завод шампанскіх він, малакозавод. У 2006 адчыненая вытворчасьць розных напояў.
Лёгкая прамысловасьць: абутковая і швейная фабрыкі.
Культура і навука
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Данецкая геафізычная экспэдыцыя, досьледная станцыя вінаградарства і садаўніцтва, кінатэатры, геалягічны музэй, клюбы, бібліятэкі.
- Арцёмаўскі індустрыяльны тэхнікум
- Бахмуцкі каледж мастацтваў імя Івана Карабіца
- Арцёмаўская пэдагагічная вучэльня
- Бахмуцкі мэдычны каледж
- Арцёмаўскі прафэсійны ліцэй
- 20 школаў, 29 дзіцячых садкоў, 4 ПТВ, 2 тэхнікумы.
Расейскае ўварваньне ва Ўкраіну
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу],_frame_15989.jpg)
23 траўня 2023 году кіраўнік ПВК «Вагнэр» Яўген Прыгожын прызнаў, што за 9 месяцаў бітвы за Бахмут са жніўня 2022 году загінула звыш 20 000 расейскіх захопнікаў. Зь іх 10 000 былі штатнымі наймітамі ПВК «Вагнэр». Яшчэ 10 000 загінулых прыпадала на вязьняў, якіх «Вагнэр» завэрбаваў у расейскіх турмах[2]. 4 чэрвеня 2023 году сакратар Рады нацыянальнай бясьпекі і абароны Ўкраіны Аляксей Данілаў ацаніў расейскія страты ў Бахмуце за больш як 6 месяцаў у 22 816 вайскоўцаў. Пры гэтым Данілаў паведаміў, што Ўзброеныя сілы Ўкраіны страцілі за гэты час у Бахмуце ў 7,5 разоў менш чалавек забітымі (звыш 3000)[3].
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Державний комітет статистики України. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2011 року, Київ-2011 (doc)
- ^ У баях за Бахмут загінулі 10 тысяч зьняволеных і 10 тысяч штатных байцоў ПВК «Вагнэр» — Прыгожын // Партал «Наша ніва», 24 траўня 2023 г. Праверана 4 чэрвеня 2023 г.
- ^ «Украінская праўда». Страты УСУ ў Бахмуце ў сем з паловай разоў меншыя, чым у расіян — Данілаў // Партал «Наша ніва», 4 чэрвеня 2023 г. Праверана 4 чэрвеня 2023 г.
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Пірко В. О. Найдавніші міста Донеччини // Схід.- 2004.- вересень.
- Пірко В. О. Заселення і господарське освоєння Степової України в XVI—XVIII ст. — Донецьк, 2004.- 223 с.
- Петро Лаврів. Моя земля — земля моїх батьків. Донецьк, Український культурологічний центр, Донецьк: Донецьке обласне Товариство української мови ім. Т. Г. Шевченка, РВП «Лебідь». 1995. 64 с.
- Петро Лаврів. Історія південно-східної України. Львів. «Слово», 1992. 152 с ISBN 5-8326-0011-8
- Литвиновська М., Пірко В. Соляні промисли Донеччини в XVII—XVIII ст.- Донецьк, 2005.- 136 с.
Вонкавыя спасылкі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Мескі партал (рас.)
| Раёны |  | |
|---|---|---|
| Гарады абласнога значэньня | ||
| Цэнтры раёнаў | ||
 | Дзеля паляпшэньня артыкулу неабходна:
|