Марлон Брандо
Марлон Брандо | |
| Marlon Brando | |
 Марлон Брандо ў 1948 | |
| Дата нараджэньня | 3 красавіка 1924 |
|---|---|
| Месца нараджэньня |  Омага, Нэбраска, ЗША
|
| Дата сьмерці | 1 ліпеня 2004 |
| Месца сьмерці | Лос-Анджэлес, Каліфорнія, ЗША
|
| Прычына сьмерці | respiratory failure[d] |
| Альма-матэр | Actors Studio[d], Shattuck-Saint Mary's[d][1], Новая школа[d][1] і Акцёрская студыя Стэлы Адлер[d] |
| Занятак | актор |
| Гады дзейнасьці | 1944—2004 |
| Жанры | вэстэрн |
| Бацька | Marlon Brando, Sr.[d] |
| Маці | Dodie Brando[d] |
| Дзеці | Stephen Blackehart[d], Cheyenne Brando[d], Christian Brando[d], Simon Teihotu Brando[d], Rebecca Brando[d] і Miko Castaneda Brando[d] |
| Узнагароды | |
| IMDb | ID nm0000008 |
| Сайт | http://www.marlonbrando.com/ |
| Подпіс | 
|
Марлон Брандо (па-ангельску: Marlon Brando; 3 красавіка 1924, Омага, Нэбраска — 1 ліпеня 2004, Лос-Анджэлес) — выбітны амэрыканскі актор тэатра і кіно. Двойчы ляўрэат прэміі «Оскар», на якую намінаваўся ў агульнай складанасьці восем разоў.
Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Марлон Брандо нарадзіўся 3 красавіка 1924 года ў горадзе Омага (ЗША, штат Нэбраска). Вучыўся ў ваеннай акадэміі ў Мінэсоце, а затым у Нью-Ёрку ў тэатральнай клясе Школы сацыяльных дасьледаваньняў і Акторскай студыі.
Перакананы прыхільнік сыстэмы (мэтаду) Станіслаўскага, Брандо сваімі першымі жа кінапрацамі істотна падняў плянку акторскага майстэрства ў амэрыканскім кінамастацтве і паслужыў эталёнам для такіх актораў наступнага пакаленьня, як Амар Шарыф, Ўорэн Біцьці і Робэрт дэ Ніра. Аднак ён адмовіўся распрацоўваць амплюа бунтара і кожнай новай роляй імкнуўся адкрыць новыя грані свайго таленту.
Марлон Брандо дэбютаваў на сцэне ў 1944 годзе ў драме «Я памятаю мама». Гэтая роля адразу была заўважаная крытыкамі і актор быў прызнаны шматспадзеўным. Затым была ўдалая роля, але ў няўдалай пастаноўцы. І нарэшце ў 1947 годзе Марлон Брандо атрымаў сусьветнае прызнаньне дзякуючы культавай ролі Стэнлі Кавальскі у п'есе Тэнэсі Ўільямса «Трамвай „Жаданьне“». Фільм «Трамвай „Жаданьне» быў зьняты пазьней, у 1951 годзе.
Зьняўшыся ўсяго толькі ў пяці фільмах, Брандо стаў да сярэдзіны пяцідзесятых сапраўдным сэкс-сымбалем дзесяцігоддзя. Мільёны маладых людзей ва ўсім сьвеце пераймалі яму, капіявалі яго стыль паводзін. Галоўны герой фільма «Дзікун» у выкананьні Брандо аказаў уплыў на станаўленьне руху байкераў і паслужыў правобразам шматлікіх герояў-бунтароў, гэтак папулярных у эпоху рок-н-рола, у прыватнасьці экранных пэрсанажаў у выкананьні Элвіса Прэслі і Джэймса Дына.
Шасцідзесятыя гады сталі для Брандо (як і для большасьці кіназорак 1950-х) паласой няўдач і расчараваньняў, хоць ён і спрабаваў сябе ў рэжысуры. Новым трыўмфам абгарнулася для яго роля Віта Карлеонэ ў фільме «Хросны айцец» (1972). За яе ён быў узнагароджаны другім «Оскарам», аднак ад атрыманьня ўзнагароды адмовіўся, матываваўшы свой учынак пратэстам супраць палітыкі дыскрымінацыі індзейцаў у амэрыканскім грамадзтве. Сярод іншых буйных посьпехаў Брандо ў гэты пэрыяд — нашумелыя фільмы «Апошняе танга ў Парыжы» (1972), «Апакаліпсыс сёньня» (1979), «Супэрмэн» (1978).
У 1980 годзе Брандо абвясьціў аб сваім сыходзе з кіно, аднак пэрыядычна працягваў здымацца ў ролях другога пляну. Ён праводзіў значную частку свайго часу на Таіці, дзе ажаніўся на мясцовай жыхарцы. У Брандо было пяцёра дзяцей, не лічачы траіх прыёмных. У апошнія гады пакутаваў ад атлусьценьня і старэчай прыдуркаватасьці. Сканаў 1 ліпеня 2004 ад лёгачнага фіброза.
Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Марлон Брандо — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
- Афіцыйная старонка (анг.)
