Білят
| Білят лац. Bilat | |
| Bilaeth | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Bilo + Joto Bilo + Hatho |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Білат, Пілят |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Білят» | |
Білят, Білат (Пілят) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Білат або Пілят (Bilaeth, Bilhaeth, Pillat[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова біл- (імёны ліцьвінаў Біліка, Білін, Більвін; германскія імёны Biliko, Bilin, Biliwin) паходзіць ад гоцкага *bili 'баявая сякера'[3], аснова -ют- (-ят-) (імёны ліцьвінаў Ютэль, Даўят, Карыят; германскія імёны Jutilo, Dowyatt, Cariatto) — ад гоцкага iuþa, старагерманскага joþ 'дзіцё, народзінец, нашчадак'[4], а аснова -гад- (-ад-, -ат-) (імёны ліцьвінаў Ядвіга, Гатман, Гатаўт; германскія імёны Hadwig, Hadoman, Hathald) — ад гоцкага *haþus[5], германскага hathu 'бой'[6].
У Прусіі бытавала імя Billote / Bilote (1334 і 1338 гады)[7].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Билятовичомъ Твирмонътову землю (9 лістапада 1449 году)[8].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Вільгельм Пілят (Wilhelm Pilatt) — камэндант Верхняга замка ў Вільні, які ўпамінаецца ў 1661 годзе[9]
- Антоні Пілят (Pilat) — уладальнік гаспадаркі ў Кемянах каля Шумску на 1931 год[10]
У актах Вялікага Княства Літоўскага ўпамінаўся маёнтак Білаты ў Віленскім ваяводзтве[11].
Глядзіце таксама
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Gottschald M. Deutsche Namenkunde: Unsere Familiennamen nach ihrer Entstehung und Bedeutung. — Berlin, 1954. S. 193.
- ^ Gerchow J. Die Gedenküberlieferung der Angelsachsen. — Berlin; New York, 1988. S. 384.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 85.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 19.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 70.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 87.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925.S. 19.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 66.
- ^ Frejlich K. Pod przysądem horodnictwa wileńskiego. O jurydyce i jej mieszkańcach w XVII wieku. — Toruń, 2022. S. 63.
- ^ Ryszard Sys, Właściciele gospodarstw rolnych w woj. wileńskim w latach 1928—1939, publikacje «Pisarza hipotecznego zawarte w Dzienniku Województwa Wileńskiego za lata 1928—1939»
- ^ Indeks alfabetyczny miejscowości dawnego wielkiego Księstwa Litewskiego: A—K (Abakanowicze — Kujany). Wilno, 1929. S. 22.