Славуціч: розьніца паміж вэрсіямі
абнаўленьне зьвестак |
д →Гісторыя: выпраўленьне спасылак |
||
| Радок 65: | Радок 65: | ||
== Гісторыя == |
== Гісторыя == |
||
Славуціч — наймаладзейшае места Ўкраіны. Ягонае будаўніцтва пачалося ў 1986 року неўзабаве па [[Чарнобыльская катастрофа|Чарнобыльскай |
Славуціч — наймаладзейшае места Ўкраіны. Ягонае будаўніцтва пачалося ў 1986 року неўзабаве па [[Чарнобыльская катастрофа|Чарнобыльскай катастрофе]], каб разьмясьціць у ім працаўнікоў [[Чарнобыльская АЭС|АЭС]] зь сем’ямі, эвакуяваных з [[Прыпяць (горад)|Прыпяці]]. Назва ўзятая ад [[Старажытнаруская мова|старарускай]] назвы ракі [[Дняпро]]. |
||
Першыя жыхары засяліліся ў свае хаты ў кастрычніку 1988 року. Дагэтуль тут пераважна жывуць пацярпелыя, адселеныя з [[Зона адчужэньня Чарнобыльскай АЭС|забруджанай зоны]], 8000 зь якіх у часе |
Першыя жыхары засяліліся ў свае хаты ў кастрычніку 1988 року. Дагэтуль тут пераважна жывуць пацярпелыя, адселеныя з [[Зона адчужэньня Чарнобыльскай АЭС|забруджанай зоны]], 8000 зь якіх у часе катастрофы былі дзецьмі. Большасьць працаздольнага насельніцтва Славуцічу працуе на атамнай станцыі, куды пракладзеная {{Не перакладзена|Участак Чарнігаў — Оўруч|чыгунка|uk|Дільниця Чернігів — Овруч}}, што двойчы перасякае [[Беларуска-ўкраінская граніца|беларускую мяжу]], а таксама на прадпрыемствах зоны адчужэньня. |
||
Славуціч быў заплянаваны як «места XXI стагодзьдзя», у ягонай пабудове ўдзельнічалі будаўнікі і архітэктары з васьмі [[Сьпіс рэспублік СССР|савецкіх рэспублік]]: [[Азэрбайджанская ССР|Азэрбайджанскай]], [[Армянская ССР|Армянскай]], [[Грузінская ССР|Грузінскай]], [[Латвійская ССР|Латвійскай]], [[Летувіская ССР|Летувіскай]], [[Расейская СФСР|Расейскай]], [[Украінская ССР|Украінскай]] і [[Эстонская ССР|Эстонскай]]. У выніку места падзеленае на восем мікрараёнаў<ref>{{Спасылка|аўтар = Sébastien Daycard-Heid.|прозьвішча = |імя = |аўтарlink = |суаўтары = |дата публікацыі = 24 красавіка 2006|url = http://www.cafebabel.co.uk/article/a-second-life-for-the-inhabitants-of-chernobyl.html|загаловак = A second life for the inhabitants of Chernobyl|фармат = |назва праекту = Cafébabel|выдавец = |дата доступу = 27 красавіка 2016|мова = en|камэнтар = }}</ref>, якія маюць свой унікальны стыль і атмасфэру. |
|||
== Насельніцтва == |
== Насельніцтва == |
||
Вэрсія ад 03:53, 25 жніўня 2019
| Славуціч | |||||
| укр. Славутич | |||||
| |||||
| |||||
| Дата заснаваньня: | 1986 | ||||
| Горад з: | 1987 | ||||
| Краіна: | Украіна | ||||
| Вобласьць: | Кіеўская | ||||
| Мэр: | Уладзімер Удавічэнка | ||||
| Плошча: | 2,53 км² | ||||
| Насельніцтва | |||||
| колькасьць: | 24 983 чал. (2016)[1] | ||||
| шчыльнасьць: | 9874,7 чал./км² (2016) | ||||
| нацыянальны склад: |
| ||||
| Часавы пас: | UTC+2 | ||||
| летні час: | UTC+3 | ||||
| Тэлефонны код: | +380-4579 | ||||
| Паштовыя індэксы: | 07100—07199 | ||||
| КОАТУУ: | 3211500000 | ||||
| Геаграфічныя каардынаты: | 51°31′14″ пн. ш. 30°45′25″ у. д. / 51.52056° пн. ш. 30.75694° у. д.Каардынаты: 51°31′14″ пн. ш. 30°45′25″ у. д. / 51.52056° пн. ш. 30.75694° у. д. | ||||
Славуціч на мапе Ўкраіны   Славуціч | |||||
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |||||
| http://www.e-slavutich.gov.ua | |||||
Славу́ціч (па-ўкраінску: Славутич) — места абласнога значэньня ў Кіеўскай вобласьці Ўкраіны, пабудаванае пасьля катастрофы на Чарнобыльскай АЭС (1986) адмыслова дзеля разьмяшчэньня эвакуяванага пэрсаналу станцыі.
Плошча 2,53 км². Насельніцтва 24 983 чал. (2018)[1].
Геаграфія
Славуціч разьмешчаны на левым беразе Дняпра, за 40 км ад Чарнігава, 45 км ад Прыпяці, 50 км ад Чарнобылю і 200 км ад Кіеву. Геаграфічна знаходзіцца ў межах Рэпкінскага раёну Чарнігаўскай вобласьці, аднак адміністрацыйна адносіцца да Кіеўскай вобласьці (места абласнога значэньня).
Гісторыя
Славуціч — наймаладзейшае места Ўкраіны. Ягонае будаўніцтва пачалося ў 1986 року неўзабаве па Чарнобыльскай катастрофе, каб разьмясьціць у ім працаўнікоў АЭС зь сем’ямі, эвакуяваных з Прыпяці. Назва ўзятая ад старарускай назвы ракі Дняпро.
Першыя жыхары засяліліся ў свае хаты ў кастрычніку 1988 року. Дагэтуль тут пераважна жывуць пацярпелыя, адселеныя з забруджанай зоны, 8000 зь якіх у часе катастрофы былі дзецьмі. Большасьць працаздольнага насельніцтва Славуцічу працуе на атамнай станцыі, куды пракладзеная чыгунка(uk), што двойчы перасякае беларускую мяжу, а таксама на прадпрыемствах зоны адчужэньня.
Славуціч быў заплянаваны як «места XXI стагодзьдзя», у ягонай пабудове ўдзельнічалі будаўнікі і архітэктары з васьмі савецкіх рэспублік: Азэрбайджанскай, Армянскай, Грузінскай, Латвійскай, Летувіскай, Расейскай, Украінскай і Эстонскай. У выніку места падзеленае на восем мікрараёнаў[2], якія маюць свой унікальны стыль і атмасфэру.
Насельніцтва
Колькасьць
| 1989 | 2001 | 2008 | 2018 |
|---|---|---|---|
| 11 364 | 24 402 | 24 391 | 24 983 |
У Славуцічы назіраецца высокая нараджальнасьць і нечакана нізкая сьмяротнасьць, таму сярэдні ўзрост жыхара Славутычу значна меншы за любое іншае места Ўкраіны. Больш за ⅓ ягоных насельнікаў маладзейшыя за 18 гадоў.
Мова
| украінская мова | расейская | беларуская | армянская |
|---|---|---|---|
| 55,42% | 42,58% | 1,25% | 0,26% |
Крыніцы
- ^ а б Чисельність населення (за оцінкою) на 1 березня 2016 року та середня чисельність у січні-лютому 2016 року (укр.) Статистична інформація > Населення та міграція > Чисельність населення (щомісячна інформація). Головне управління статистики у Київській області. Праверана 27 красавіка 2016 г.
- ^ Sébastien Daycard-Heid. (24 красавіка 2006) A second life for the inhabitants of Chernobyl (анг.) Cafébabel Праверана 27 красавіка 2016 г.
Вонкавыя спасылкі
Славуціч — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
