Славуціч

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Славуціч
укр. Славутич
Славуціч
Герб Славуцічу
Дата заснаваньня: 1986
Горад з: 1987
Краіна: Украіна
Вобласьць: Кіеўская
Раён: Вышгарадзкі
Тэрытарыяльная грамада: Славуціцкая
Плошча:
  • 20,82 км²
Нацыянальны склад:
  • украінцы — 63,3%
  • расейцы — 30%
  • беларусы — 4,1%
 (2001)
Часавы пас: UTC+2
летні час: UTC+3
Тэлефонны код: +380-4579
Паштовыя індэксы: 07100—07199
КОАТУУ: 3211500000
Геаграфічныя каардынаты: 51°31′14″ пн. ш. 30°45′25″ у. д. / 51.52056° пн. ш. 30.75694° у. д. / 51.52056; 30.75694Каардынаты: 51°31′14″ пн. ш. 30°45′25″ у. д. / 51.52056° пн. ш. 30.75694° у. д. / 51.52056; 30.75694
Славуціч на мапе Ўкраіны
Славуціч
Славуціч
Славуціч
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
http://www.e-slavutich.gov.ua

Славу́ціч (па-ўкраінску: Славутич) — места ў Вышгарадзкім раёне Кіеўскай вобласьці Ўкраіны. Плошча 2,53 км². Насельніцтва 24 983 чал. (2018)[1].

Славуціч пабудаваны пасьля катастрофы на Чарнобыльскай АЭС (1986) адмыслова дзеля разьмяшчэньня эвакуяванага пэрсаналу станцыі. Тэрыторыя места ёсьць эксклявам Кіеўскай вобласьці на тэрыторыі Чарнігаўскай.

Геаграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Славуціч разьмешчаны на левым беразе Дняпра, за 40 км ад Чарнігава, 45 км ад Прыпяці, 50 км ад Чарнобылю і 200 км ад Кіеву. Геаграфічна знаходзіцца ў межах Рэпкінскага раёну Чарнігаўскай вобласьці, аднак адміністрацыйна адносіцца да Кіеўскай вобласьці (места абласнога значэньня).

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Славуціч — адно з наймаладзейшых местаў Украіны. Ягонае будаўніцтва пачалося ў 1986 року неўзабаве па Чарнобыльскай катастрофе, каб разьмясьціць у ім працаўнікоў АЭС зь сем’ямі, эвакуяваных з Прыпяці. Назва ўзятая ад старарускай назвы ракі Дняпро.

Першыя жыхары засяліліся ў свае хаты ў кастрычніку 1988 року. Дагэтуль тут пераважна жывуць пацярпелыя, адселеныя з забруджанай зоны, 8000 зь якіх у часе катастрофы былі дзецьмі. Большасьць працаздольнага насельніцтва Славуцічу працуе на атамнай станцыі, куды пракладзеная чыгунка(uk), што двойчы перасякае беларускую мяжу, а таксама на прадпрыемствах зоны адчужэньня.

Славуціч быў заплянаваны як «места XXI стагодзьдзя», у ягонай пабудове ўдзельнічалі будаўнікі і архітэктары з васьмі савецкіх рэспублік: Азэрбайджанскай, Армянскай, Грузінскай, Латвійскай, Летувіскай, Расейскай, Украінскай і Эстонскай. У выніку места падзеленае на восем мікрараёнаў[2], якія маюць свой унікальны стыль і атмасфэру.

Пасьля рашэньня пра датэрміновае закрыцьце Чарнобыльскай АЭС пазбавілася працы большасьць насельніцтва, якое працавала на ёй. ЧАЭС таксама на 85% напаўняла бюджэт места.

Да 2020 року зьяўляўся местам абласнога значэньня. Пасьля правядзеньня адміністрацыйнай рэформы паніжаны да места раённага значэньня і ўключаны ў склад Вышгарадзкага раёну[3].

Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Колькасьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

1989 1992 1998 2001 2008 2011 2018
11 364 21 100 26 200 24 402 24 391 24 492 24 983

У Славуцічы назіраецца высокая нараджальнасьць і нечакана нізкая сьмяротнасьць, таму сярэдні ўзрост жыхара Славутычу значна меншы за любое іншае места Ўкраіны. Больш за ⅓ ягоных насельнікаў маладзейшыя за 18 гадоў.

Мова[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Насельніцтва па роднай мове (2001)
украінская мова расейская беларуская армянская
55,42% 42,58% 1,25% 0,26%

Адукацыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Карта міста Славутича

Дзейнічаюць чатыры агульнаадукацыйныя школы, ліцэй, юнацкая спартовая школа, школа мастацтваў, шэсьць дзіцячых садкоў.

Вядомыя асобы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Іван Дорн (1988) — украінскі сьпявак, тэлевядоўца.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Чисельність населення (за оцінкою) на 1 березня 2016 року та середня чисельність у січні-лютому 2016 року (укр.) Статистична інформація > Населення та міграція > Чисельність населення (щомісячна інформація). Головне управління статистики у Київській області. Праверана 27 красавіка 2016 г.
  2. ^ Sébastien Daycard-Heid. (24 красавіка 2006) A second life for the inhabitants of Chernobyl (анг.) Cafébabel Праверана 27 красавіка 2016 г.
  3. ^ Кузьмін, Андрій (7 жніўня 2020) Куди зникли 354 райони? Анатомія гучної реформи Повний текст читайте тут: https://m.glavcom.ua/publications/kudi-znikayut-rayoni-pislyamova-do-guchnoji-reformi-zelenskogo-697326.html (укр.). Главком. Праверана 25 сакавіка 2022 г.

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]