Сьвіран у Беніцы

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Сьвіран
Сьвіран у Беніцы
Сьвіран у Беніцы, карціна Станіслава Яроцкага (1927 г.)
Краіна Беларусь
Вёска Беніца
Каардынаты 54°21′05.43″ пн. ш. 26°33′10.18″ у. д. / 54.3515083° пн. ш. 26.5528278° у. д. / 54.3515083; 26.5528278Каардынаты: 54°21′05.43″ пн. ш. 26°33′10.18″ у. д. / 54.3515083° пн. ш. 26.5528278° у. д. / 54.3515083; 26.5528278
Архітэктурны стыль клясыцызм
Аўтар праекту Карла Спампані
Заснавальнік Тадэвуш Коцел
Дата заснаваньня другая палова XVIII стагодзьдзя
Будаваньне 17791781 гады
Сьвіран у Беніцы на мапе Беларусі
Сьвіран у Беніцы
Сьвіран у Беніцы
Сьвіран у Беніцы

Сьвіран у Беніцы — страчаны помнік архітэктуры і гаспадарчай пабудовы канца XVIII стагодзьдзя ў вёсцы Беніца Маладэчанскага раёну Менскай вобласьці. Належала Коцелам, Абрамовічам, Швыкоўскім. Пабудаваная ў 1779—1781 гг. паводле праекту італьянскага архітэктара Карла Спампані.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Сьвіран быў пабудаваны на замову Тадэвуша Коцела ў 1779—1781 гг. паводле праекту італьянскага архітэктара Карла Спампані адначасова зь сядзібай Коцелаў

Апісаньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Сьвіран уяўляе сабой аднапавярховы будынак, разьмешчаны насупраць фасада сядзібы, на супрацьлеглым баку вялізнага двара, забудаванага такім жа чынам, што й рэзыдэнцыя спадчыньнікаў. Меў у пляне вузкі прамавугольнік і ганак, які нагадваў парадны портык дома. Праўда, у гэтым выпадку калёны разьмяшчаліся парамі на галоўнай восі й паасобку па баках. Яны трымалі даволі высокую надбудову, у якой разьмяшчаўся мансарда пад гладкім чатырохсхільным дахам. Сьвіран быў упрыгожаны двухчасткавай вежай. Над квадратнай забудовай узвышалася ніжняя частка, закрытая выступовым прафіляваным гзымсам крыху меншая частка з чатырма аркадамі, таксама завершаная выбітным гзымсам і накрытая купалам і шпілямі[1].

Глядзець таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 4: Województwo wileńskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993, s. 34.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]