Апіта (вёска)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Апіта
трансьліт. Apita
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Гарадзенская
Раён: Іўеўскі
Сельсавет: Геранёнскі
Насельніцтва: 43 чал. (2009)
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 1595
Паштовы індэкс: 231338
СААТА: 4229807126
Нумарны знак: 4
Геаграфічныя каардынаты: 54°5′16″ пн. ш. 25°36′50″ у. д. / 54.08778° пн. ш. 25.61389° у. д. / 54.08778; 25.61389Каардынаты: 54°5′16″ пн. ш. 25°36′50″ у. д. / 54.08778° пн. ш. 25.61389° у. д. / 54.08778; 25.61389
Апіта на мапе Беларусі ±
Апіта
Апіта
Апіта
Апіта
Апіта
Апіта

Апіта́[1]вёска ў Геранёнскім сельсавеце Іўеўскага раёну Гарадзенскай вобласьці.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Напрыканцы XVI стагодзьдзя вёска ў Ашмянскім павеце Віленскага ваяводзтва, шляхецкая ўласнасьць. У 1690 г. існавалі маёнткі Апіта-Маслоўшчызна М.Сьвяцкевіча, Апіта Маслоўшчызна П.Зарзеўскага, Апіта М.Доўгерда, Апіта-Лойбаўшчызна С.Парэцкага, Апіта-Маясоўшчызна яго ж, Апіта-Баркоўшчызна Пшаздомскага, Апіта-Загаранаўшчызна Дорняка, Апіта М.Лынкоўскага, Апіта Лятынскага.

У 1861 г. 29 рэвіскіх душ, вёска належала да маёнтку Загаранаўшчызна Янкоўскіх. У 1905 г. 222 жыхары, 465 дзесяцін зямлі.

У 1921—1939 гг. аколіца ў Седлішчанскай гміне Валожынскага павету Наваградзкага ваяводзтва Польшчы. У 1921 г. 42 двары, 204 жыхары.

3 1940 г. у Іўеўскім раёне. 3 1960-х гадоў у калгасе імя XXII партзьезду. 3 1963 г. у Жылёўскім, з 1979 г. у Геранёнскім сельсаветах. У 1970 г. 246 жыхароў. Потым у складзе калгасу імя У.А.Баўма.

Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • 2009 год — 43 чалавекі[2]
  • 1999 год — 86 чалавек, 41 двар

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9. (pdf)
  2. ^ Вынікі перапісу

Глядзіце таксама[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Іўеўскага раёна. — Мн.: БЕЛТА, 2002. — 510 с.: іл. ISBN 985-6302-45-5.