Эльфрыдэ Елінэк

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Перайсьці да навігацыі Перайсьці да пошуку
Эльфрыдэ Елінэк
Elfriede jelinek 2004 small.jpg
Асабістыя зьвесткі
Нарадзілася 20 кастрычніка 1946(1946-10-20)[1][2][3][4][5][6][7][8][9][10] (74 гады)
Мюрцушляг, Брук-Мюрцушляг, Штырыя, Аўстрыя[1]
Сужэнец Готфрыд Гюнгсбэрг
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці пісьменьніца, драматург, сцэнарыстка, паэтка, перакладніца, навэлістка, аўтарка, лібрэтыстка і літаратурны крытык
Гады творчасьці 1987 — цяпер
Мова нямецкая[11]
Узнагароды

Нобэлеўская прэмія ў галіне літаратуры (2004)

прэмія Георга Бюхнэра (1998)

прэмія Аахэну імя Вальтэра Газэнклевэра (1994)

прэмія „Манускрыпт“ (2000)

Прэмія Франца Кафкі (2004)

прэмія Гайнрыха Бэля (1986)

прэмія Стыга Дагермана (2004)

літаратурная прэмія Штырыі (1987)

драматычная прэмія Мюльгаймэра (2002, 2004, 2009, 2011)

прэмія Росьвіты (1978)

прэмія Пэтэра Вайса (1994)

Аўстрыйская мастацкая прэмія па літаратуры (1983)

прэмія места Вены па літаратуры (1989)

Літаратурная прэмія Брэмэну (1996)

прэмія Гайнрыха Гайнэ (2002)

тэатральная прэмія Нэстрая за найлепшы драматургічны твор (2020)

Подпіс Elfriede Jelinek signature.svg
http://www.elfriedejelinek.com

Эльфрыдэ Елінэк (па-нямецку: Elfriede Jelinek) (нарадзілася 20 кастрычніка 1946) — аўстрыйская пісьменьніца і драматург габрэйскага паходжаньня, якая піша пераважна на фэміністычныя тэмы.

Нарадзілася Елінэк у аўстрыйскім мястэчку Мюрцушлаг, яе бацька, габрэй, паходзіць з Чэхіі, а маці — зь Вены. Елінэк атрымала музычную адукацыю ў Венскай кансэрваторыі. Ейны літаратурны дэбют адбыўся ў 1967 годзе, калі яна выдала сваю першую кнігу паэзіі. Елінэк піша прозу, вершы і п’есы. Паводле рамана Елінэк «Піяністка» рэжысэр Міхаэль Ханэке зьняў фільм, які атрымаў Гран-пры на Канскім кінафэстывалі 2001 году. Сярод іншых твораў пісьменьніцы — раманы «Пажадлівасьць» (Lust) і «Каханкі» (Die Liebhaberinnen). У 2004 годзе Елінэк атрымала Нобэлеўскую прэмію ў галіне літаратуры «за музычныя плыні галасоў і контар-галасоў у яе раманах і п’есах, якія з выключнай моўнай стараннасьцю дэманструюць абсурднасьць грамадзкіх клішэ і іхнюю прыгнятальную сілу». Асноўныя тэмы ейнай творчасьці: жаночая сэксуальнасьць, вайна паміж жанчынай і мужчынам.

На беларускую мову Нобэлеўскую лекцыю Елінэк пераклаў Альгерд Бахарэвіч[12], урывак з рамана «Дзеці мёртвых» — Вольга Гронская[13].

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ а б Нямецкая нацыянальная бібліятэка, Бэрлінская дзяржаўная бібліятэка, Баварская дзяржаўная бібліятэка і інш. Record #119001802 // Gemeinsame Normdatei — 2012—2016.
  2. ^ SNAC — 2010.
  3. ^ Інтэрнэт-база зьвестак фантастыкі — 1995.
  4. ^ Discogs — 2000.
  5. ^ filmportal.de — 2005.
  6. ^ FemBio: Банк данных о выдающихся женщинах, Frauerdatenbank
  7. ^ Архіў Мунцынгера — 1913.
  8. ^ Энцыкляпэдыя Бракгаўза
  9. ^ Архіў прыгожых мастацтваў — 2003.
  10. ^ Kritisches Lexikon der Gegenwartsliteratur
  11. ^ Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: плятформа адкрытых зьвестак — 2011.
  12. ^ Наўзбоч. Нобелеўская лекцыя
  13. ^ Елінэк, Эльфрыдэ. Дзеці мёртвых (Урывак з рамана) // ARCHE. № 9 (108) — 2011. С. 265—275.

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Эльфрыдэ_Елінэк&oldid=2162721»