Мо Янь

Мо Янь
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	17 лютага 1955(1955-02-17) (69 гадоў) Гаомі[d], Спэцыяльны раён Цзяачжоў[d], Шаньдун[d], Кітай
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	пісьменьнік, навэліст, настаўнік, сцэнарыст
Мова	кітайская мова
Узнагароды	Нобэлеўская прэмія ў галіне літаратуры (2012) Міжнародная прэмія Nonino[d] (2005) ганаровы доктар Кітайскага ўнівэрсытэту Ганконгу[d] Азіяцкая культурніцкая прэмія Фукуока[d] (2006) honorary doctor of the Aix-Marseille University[d] (19 верасьня 2015)
Мо Янь у Вікісховішчы

Мо Янь (莫言; 17 лютага 1955, Шаньдун, КНР) — сучасны кітайскі пісьменьнік, ганаровы доктар філялёгіі Адкрытага ўнівэрсытэту Ганконга. Ляўрэат Нобэлеўскай прэміі па літаратуры (2012) за «яго галюцынаторны рэалізм, які аб'ядноўвае народныя казкі з гісторыяй і сучаснасьцю». За межамі Кітая найбольш вядомы як аўтар аповесьці, па якой быў зьняты фільм «Чырвоны гаалян».

Біяграфія

Мо Янь — гэта псэўданім, у перакладзе з кітайскага азначае «маўчы». Сапраўднае імя — Гуань Мо-е.

У 11 гадоў быў вымушаны пакінуць школу з-за «культурнай рэвалюцыі». У 1976 годзе, пасьля некалькіх адмоў, змог ўступіць у войска, дзе стаў кадравым палітпрацаўніком. У войску ён працягнуў адукацыю, у 1984 годзе стаў слухачом Акадэміі мастацтваў, пазьней — асьпірантам Літаратурнага інстытуту імя Лу Сіня.

Прыняты ў Саюз кітайскіх пісьменьнікаў у 1986 годзе. Выйшаў у адстаўку з шэрагаў узброеных сілаў у 1997 годзе і стаў рэдактарам газэты.

У цяперашні час Мо Янь займае пасаду намесьніка старшыні Саюза кітайскіх пісьменьнікаў.

Творчасьць

Кітайская крытыка адносіць яго творчасьць да «літаратуры пошуку каранёў» (сюньгэнь вэньсюэ) і «магічнага рэалізму». Лі Хуа-ін называе яго «несумненна адным з самых крэатыўных і найбольш плённых сёньняшніх кітайскіх пісьменьнікаў», сакрэт посьпеху якога — у ператварэньні грубага і зямнога ў нешта вытанчанае для дасягненьня лірычнай радасьці, якой прасякнуты яго творы. Х. Голдблат сьцьвярджае, што яго імя ведае кожны пісьменны кітаец, і параўноўвае малую радзіму Мо Яня Гаомі з фолкнэраўскай Ёкнапатафай, паказваючы, што пісьменьнік распачаў амбіцыйны праект летапісаньня кітайскай гісторыі XX стагодзьдзя ў сваіх бэстсэлерах.

Літаратура

• Li-Hua Ying. Historical Dictionary of Modern Chinese Literature. The Scarecrow Press, 2010. P. 140—142.
• Megan M. Ferry. Mo Yan. // Encyclopedia of Contemporary Chinese Culture. Routledge, 2005. P. 558.
• Howard Goldblatt. Mo Yan. // Encyclopedia of Modern China. In 4 vol. Gale, 2009. Vol. 2. P. 617—618.