Любары

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Любары
лац. Lubary
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Гарадзенская
Раён: Лідзкі
Сельсавет: Тарноўскі
Насельніцтва:
  • 47 чал. (2009)
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 1561
Паштовы індэкс: 231299
СААТА: 4236852066
Нумарны знак: 4
Геаграфічныя каардынаты: 53°46′35″ пн. ш. 25°16′31″ у. д. / 53.77639° пн. ш. 25.27528° у. д. / 53.77639; 25.27528Каардынаты: 53°46′35″ пн. ш. 25°16′31″ у. д. / 53.77639° пн. ш. 25.27528° у. д. / 53.77639; 25.27528
Любары на мапе Беларусі ±
Любары
Любары
Любары
Любары
Любары
Любары

Лю́бары[1]вёска ў Беларусі, каля Малой Рэчкі. Уваходзяць у склад Тарноўскага сельсавету Лідзкага раёну Гарадзенскай вобласьці.

Назва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Асноўны артыкул: Любар (імя)

Любэр (Luber) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -люб- (імёны ліцьвінаў Любень, Любш, Любарт; германскія імёны Luben, Lubisch, Lubert) паходзіць ад гоцкага liufs[3], германскага leuba, стараверхненямецкага liub 'лю́бы, каханы, мілы, прыемны'[4], а аснова -гер- (-ер-) (імёны ліцьвінаў Герман, Гунтэр, Кіндэр; германскія імёны Herman, Gunter, Kinder) — ад гоцкага harjis[5], германскага heri 'войска, загон' або гоцкага hairus[6], германскага heru 'меч'[7].

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Паводле вопісу парафіяў Лідзкага дэканату 1784 году, Любары належалі да Няцецкай парафіі і былі ў валоданьні віленскага біскупа Ігнація Якуба Масальскага.

Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • 1921 — 290 чалавек
  • 1996 — 93 чалавекі
  • 2004 — 59 чалавек

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9. (pdf)
  2. ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1026.
  3. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 158.
  4. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 159.
  5. ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 143.
  6. ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 124.
  7. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.