Касьцёл Сьвятога Казімера (Расна)

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Касьцёл Сьвятога Казімера (неадназначнасьць).

Помнік сакральнай архітэктуры
Касьцёл Сьвятога Казімера
Касьцёл Сьвятога Казімера
Краіна	Беларусь
Вёска	Расна
Каардынаты	54°00′42″ пн. ш. 31°11′41″ у. д. / 54.01167° пн. ш. 31.19472° у. д. / 54.01167; 31.19472Каардынаты: 54°00′42″ пн. ш. 31°11′41″ у. д. / 54.01167° пн. ш. 31.19472° у. д. / 54.01167; 31.19472
Канфэсія	каталіцтва
Эпархія	Менска-Магілёўская архідыяцэзія
Архітэктурны стыль	клясыцызм
Першае згадваньне	1744
Дата заснаваньня	1744
Статус	Дзяржаўны сьпіс гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь
Касьцёл Сьвятога Казімера на мапе Беларусі Касьцёл Сьвятога Казімера
Касьцёл Сьвятога Казімера на Вікісховішчы

Касьцёл Сьвятога Казімера — помнік архітэктуры XIX ст. у Расьне. Знаходзіцца ў цэнтры гістарычнага мястэчка, на ўзвышшы. Твор архітэктуры клясыцызму. Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гістарычна-культурных каштоўнасьцяў Беларусі.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вялікае Княства Літоўскае[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Каталіцкая парафія ў Расьне ўпершыню ўпамінаецца ў 1744 годзе, калі яна належала да Аршанскага дэканату Віленскай дыяцэзыі. У 1747 годзе ў мястэчку заснавалі езуіцкую місію (дзейнічала да 1773 году), якая падпарадкоўвалася Амсьціслаўскаму калегіуму. Праз чатыры гады з фундацыі Пацеяў на грошы парафіянаў у мястэчку збудавалі драўляны касьцёл Сьвятога Казімера, перададзены пад апеку езуітам.

Пад уладай Расейскай імпэрыі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па першым падзеле Рэчы Паспалітай, калі Расна апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, касьцёл і місія працягвалі дзейнічаць. Драўляны будынак касьцёла згарэў у час пажару 1804 году. У 1812 годзе на яго месцы пачалося ўзьвядзеньне новага мураванага касьцёла, якое вялося за кошт ахвяраваньняў айцоў-езуітаў і Лявона Парчэўскага. У 1819 годзе касьцёл асьвяцілі. У 1868 годзе зь ліквідацыяй парафіі касьцёл стаў філіяльным^[1].

У 1843 годзе будынак пацярпеў ад непагадзі, якая пашкодзіла дах. У 1853 годзе ў касьцёле праводзіліся рэстаўрацыйныя працы.

Найноўшы час[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1930-я гады савецкія ўлады зачынілі касьцёл, які сьпярша перарабілі пад клюб, а пазьней — пад склад. У Другую сусьветную вайну будынак пацярпеў ад абстрэлу і больш не аднаўляўся.

Архітэктура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Помнік архітэктуры клясыцызму. Гэта 3-нэфавая базыліка з прастакутнай у пляне апсыдай і дзьвюма закрысьціямі. Будынак накрываецца двухсхільным дахам. Галоўны фасад вылучаецца 4-калённым дарычным портыкам, завершаным трыкутным франтонам з разьвітым антаблемэнтам (з трыгліфамі і мэтопамі). З бакоў портыка знаходзіліся невялікія конхавыя нішы з трыкутнымі сандрыкамі. Бакавыя фасады таксама вылучалися рызалітамі з чатырохкалённымі портыкамі і паўцыркульнымі нішамі. 18 аконных і дзьвярных прастакутных праёмаў аздабляюцца сандрыкамі. У алтарнай частцы знаходзілася адзінае паўкруглае акно. Бабінец падзяляўся дзьвюма драўлянымі перагародкамі. На галоўным франтоне раней знаходзіўся драўляны крыж. Існавалі тры ганкі, да кожнага зь якіх вялі па тры прыступкі.

Унутраная прастора падзяляецца двума шэрагамі з шаснаццаці калёнаў дарычнага ордэру на тры нэфы, злучаныя цыліндрычнымі скляпеньнямі. У касьцёле было 4 алтары, арган^[2].