Аляксандар Дугін

Аляксандар Дугін
рас. Александр Гельевич Дугин
2020 год
Дата нараджэньня	7 студзеня 1962 (62 гады)
Месца нараджэньня	Масква, Расейская СФСР, Савецкі Саюз
Месца вучобы	Новачаркаская дзяржаўная мэліяратыўная акадэмія (1999, завочна, Растоўская вобласьць)
Занятак	прапагандыст, філёзаф, геапалітык, палітоляг, прафэсар, сацыёляг, пісьменьнік, палітык, аўтар-выканаўца, сьпявак, аўтар-кампазытар, публіцыст
Навуковая сфэра	паліталёгія
Месца працы	Маскоўскі дзяржаўны ўнівэрсытэт (2008—2014), Дзяржаўная дума Расеі (1998—2003, 2012—2016)
Вядомы як	ідэоляг сучаснага эўразійства ў Расеі
Псэўданімы	Hans Zivers і Ганс Зиверс
Сябра ў	Ізборскі клуб[d]
Навуковая ступень	доктар навук (2005)
Навуковы кіраўнік	Юры Верашчагін(ru)
Аказалі ўплыў	Рэнэ Генон, Юліюс Эвала
Вучні	Аляксей Юр'евіч Бяляеў-Гінтаўт[d], Уладзімер Карпец[d] і Валерый Міхайлавіч Каровін[d]
Дзеці	Дар'я Аляксандраўна Дугіна[d]
Сайт	dugin.tv
Аляксандар Дугін у Вікісховішчы

Аляксандар Гельевіч Дугін (нар. 1962, Масква, цяпер Расея) — расейскі палітоляг.

Доктар палітычных (2005) і сацыялягічных навук (2011), кандыдат філязофскіх навук (2001). Прафэсар катэдры сацыялёгіі міжнародных дачыненьняў сацыялягічнага факультэту Маскоўскага дзяржаўнага ўнівэрсытэту (2008—2014). Сябра Экспэртна-кансультацыйнай рады па праблемах нацыянальнай бясьпекі пры старшыні Дзяржаўнай думы Расеі (1998—2003, 2012—2016). Ідэоляг сучаснага эўразійства ў Расеі, як старшыня заснаванага ім у 2003 годзе ГА «Міжнародны эўразійскі рух». У 1997 годзе выдаў кнігу «Асновы геапалітыкі», якую пазьней некалькі разоў перавыдавалі і пераклалі на некалькі моваў. Агулам выдаў звыш 30 кніг.

Жыцьцяпіс

Нарадзіўся ў сям'і афіцэра Галоўнай выведвальнай управы Генштабу Ўзброеных сілаў СССР(ru) Гелія Аляксандравіча Дугіна (1935—1998), які пазьней атрымаў навуковую ступеню кандыдата юрыдычных навук і вайсковую годнасьць генэрал-лейтэнанта, а ў 1990-я гады выкладаў у Расейскай мытнай акадэміі. Маці — Галіна Віктараўна Дугіна (дзяв. Ануфрыенка, 1937—2000) — працавала лекаркай і пазьней атрымала навуковую ступеню кандыдаткі мэдычных навук. У 1979 годзе паступіў у Маскоўскі авіяцыйны інстытут (МАІ). Уступіў разам з паэтам-акультыстам Яўгенам Галавіным і ісламскім паэтам Гейдарам Джамалём у акультны «Южынскі гурток» пісьменьніка Юрыя Мамлеева. У 1980 годзе ўступіў разам зь Гейдарам Джамалём у гурток «Чорны ордэн СС», які ў якасьці «райхсфюрэра» ўзначаліў Яўген Галавін, вучнем якога стаў сябе лічыць. Быў адлічаны з 2-га курсу МАІ. У 1982—1984 гадох працаваў перакладнікам з ангельскай, нямецкай і францускай моваў у Інстытуце каньюнктуры і попыту. Захапляўся працамі румынскага дасьледніка шаманізму Мірчы Іліядэ, францускага філёзафа ізатэрыкі Рэнэ Генона (пераклаў «Памылку духу»), італьянскага філёзафа-ізатэрыка Юліюса Эвалы (пераклаў «Паганскі імпэрыялізм») і нямецкага містыка-ідэоляга нацызму Германа Вірта. У 1985-м у яго ў шлюбе нарадзіўся сын Артур ад на 10 гадоў старэйшай за яго пісьменьніцы Яўгеніі Грышынай, зь якой пазьней расстаўся. У 1988 годзе разам зь Гейдарам Джамалём уступіў у Нацыянальна-патрыятычны фронт «Памяць» Зьмітра Васільева. Быў пазбаўлены сяброўства ў НПФ «Памяць», бо «кантактуе з прадстаўнікамі эмігранцкіх дысыдэнцкіх колаў акультысцка-сатанінскага толку, у прыватнасьці, зь нейкім пісьменьнікам Мамлеевым». У 1988—1991 гадох быў галоўным рэдактарам выдавецтва «ЭОН», у якім зь 1990 году выпускаў ізатэрычны альманах «Мілы анёл». У 1991 годзе стварыў і стаў галоўным рэдактарам выдавецтва «Арктагея», у якім выдаў сваю 1-ю кнігу «Шляхі Абсалюту» і пачаў выпускаць часопіс «Элемэнты».

У 1990—1992 гадох працаваў у рассакрэчаных архівах Камітэту дзяржаўнай бясьпекі СССР, на падставе матэрыялаў якіх выдаў шэраг артыкулаў і падрыхтаваў тэлеперадачу «Таямніцы стагодзьдзя» ў верасьні 1993 году на «1-м канале Астанкіна». У 1992 годзе нарадзілася дачка Дар'я ў 2-м шлюбе ад Натальлі Мяленцьевай, якая была кіраўніцай выдавецтва «Арктагея» і выкладала філязофскія дысцыпліны ў Маскоўскім дзяржунівэрсытэце. У 1993—1995 гадох быў калюмністам газэты «Новы погляд», якая была дадаткам «Маскоўскай праўды». У 1993—1998 гадох быў ідэолягам Нацыянал-бальшавіцкай партыі (партыйнае пасьведчаньне № 2). У 1996—1997 гадох вёў перадачу «Фініс мундзі» на Радыё «101 ФМ». У 1997 годзе выдаў кнігу «Асновы геапалітыкі», якую пазьней некалькі разоў перавыдавалі і пераклалі на некалькі моваў. У 1997—1999 гадох вёў «Геапалітычны агляд» на Радыё «Вольная Расея». У 1998—2003 гадох працаваў дарадцам старшыні Дзяржаўнай думы Расеі Генадзя Селязьнёва ад Камуністычнай партыі. У 1999 годзе завочна скончыў Новачаркаскую дзяржаўную мэліяратыўную акадэмію (Растоўская вобласьць) і ўзначаліў Цэнтар геапалітычных экспэртызаў Экспэртна-кансультацыйнай рады па праблемах нацыянальнай бясьпекі пры старшыні Дзярждумы Расеі. У 2000 годзе пачаў чытаць курс «Філязофія палітыкі» ў Міжнародным незалежным эколяга-паліталягічным унівэрсытэце (Паўночная адміністрацыйная акруга Масквы). Адначасна стаў ганаровым сябрам «Эканоміка-філязофскага сходу» пры Цэнтры грамадзкіх сувязяў Маскоўскага дзяржаўнага ўнівэрсытэту і старшынёй грамадзкага аб'яднаньня «Эўразія». У 2001 годзе абараніў кандыдацкую дысэртацыю «Эвалюцыя парадыгмальных падставаў навукі» пад навуковым кіраўніцтвам прафэсара Юрыя Верашчагіна(ru) ў Паўночна-Каўкаскім навуковым цэнтры найвышэйшай школы (Растоў-на-Доне) і атрымаў навуковую ступеню кандыдата філязофскіх навук. У 2002—2003 гадох узначальваў палітраду партыі «Эўразія».

У 2003 годзе атрымаў годнасьць ганаровага прафэсара Эўразійскага нацыянальнага ўнівэрсытэту (Астана) у Казахстане. 20 лістапада 2003 году заснаваў ГА «Міжнародны эўразійскі рух». У 2003—2004 гадох працаваў калюмністам часопісу «Сельская моладзь» і аўтарам рубрыкі «Ацэфал» у «Літаратурнай газэце». У 2004 годзе абараніў доктарскую дысэртацыю «Трансфармацыя палітычных інстытутаў і структураў у працэсе мадэрнізацыі традыцыйных грамадзтваў» пад кіраўніцтвам Верашчагіна ў Растоўскім юрыдычным інстытуце МУС Расеі. У 2005 годзе атрымаў навуковую ступеню доктара палітычных навук і сустрэўся ў Вашынгтоне з амэрыканскім палітолягам Зьбігневам Бжазінскім. У 2005—2006 гадох працаваў калюмністам расейскага выданьня амэрыканскага музчасопіса «Rolling Stone» і вёў геапалітычную перадачу «Вяхі» на тэлеканале «Спас» Маскоўскай патрыярхіі РПЦ. У 2007 годзе стаў сябрам рады ГА «Сусьветны расейскі народны сабор», які паводле статуту ўзначальваў маскоўскі патрыярх. У 2007—2008 гадох вёў перадачу «Расейская рэч» на Радыё «Расейская служба навінаў». У сакавіку 2008 году ў Бялградзе сустрэўся са старшынёй ураду Сэрбіі Ваіславам Каштуніцай. Зь верасьня 2008 году па чэрвень 2014 году працаваў прафэсарам сацыялягічнага факультэту Маскоўскага дзяржаўнага ўнівэрсытэту. Першы год быў кіраўніком Цэнтру кансэрватыўных дасьледаваньняў, а ў далейшым выконваў абавязкі загадніка катэдры сацыялёгіі міжнародных дачыненьняў. У 2011 годзе абараніў 2-ю доктарскую дысэртацыю «Сацыяльныя структуры грамадзтва ў тэарэтыка-мэтадалягічным кантэксьце сацыялёгіі ўяўленьня» пад кіраўніцтвам Юрыя Рыгоравіча Воўкава ў Паўднёвым фэдэральным унівэрсытэце (Растоў-на-Доне) і атрымаў навуковую ступеню доктара сацыялягічных навук. У сакавіку 2012 году стаў сябрам Экспэртна-кансультацыйнай рады пры старшыні Дзярждумы Расеі Сяргеі Нарышкіне (2011—2016).

У 2014 годзе вугорскі ўрад Віктара Орбана забараніў Дугіну ўезд у краіну, у выніку чаго яму забаранілі ўезд ва ўсе краіны Эўразьвязу ў сувязі з заклікам да расейскага ўварваньня ва Ўкраіну. У 2015 годзе да гэтай забароны далучыліся ўрады ЗША і Канады. У 2016—2017 гадох Дугін працаваў галоўным рэдактарам тэлеканала «Царград ТБ».

Ацэнкі

У сакавіку 2014 году доктар філязофіі Пётар Рудкоўскі зазначыў: «Навуковая вартасьць ягоных твораў неаднаразова была аб'ектам выказваньняў як расейскіх, так і замежных навукоўцаў. Дугін ёсьць «філёзафам» або «сацыёлагам» прыкладна ў тым жа сэнсе, у якім Сталін быў «выбітым філёлягам» або Лысенка «выбітным біёлагам». Дугін — гэта жрэц-акультыст, які з маладых гадоў жыва цікавіцца рознага роду містычнымі вучэньнямі і практыкамі, арыентаванымі на змрочныя бакі чалавечай экзыстэнцыі. Яго «філязофія» зводзіцца да апантанасьці культам Сілы — брутальнай і зьнявольваючай Сілы, якая не пакідае права выбару і магчымасьці новага шанцу».

Вонкавыя спасылкі

• Аляксандар Дугін (рас.) // «Ізборскі клюб»(ru), 17 траўня 2022 г. Праверана 17 траўня 2022 г.
• Александр Штернберг (Дугин), «Браво, Марк!».