Альковічы
| Альковічы лац. Alkovičy | |
| |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Менская |
| Раён: | Вялейскі |
| Сельсавет: | Ільлянскі |
| Вышыня: | 214,6[1] м н. у. м. |
| Насельніцтва: | 40 чал. (2003) |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 1771 |
| Паштовы індэкс: | 222442 |
| СААТА: | 6213827109 |
| Нумарны знак: | 5 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 54°29′33″ пн. ш. 27°25′46″ у. д. / 54.4925° пн. ш. 27.42944° у. д.Каардынаты: 54°29′33″ пн. ш. 27°25′46″ у. д. / 54.4925° пн. ш. 27.42944° у. д. |
Альковічы на мапе Беларусі ±   Альковічы | |
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |
Алько́вічы[2] — вёска ў Беларусі, у міжрэччы Іліі і Крайшчанкі. Уваходзяць у склад Ільлянскага сельсавету Вялейскага раёну Менскай вобласьці. Знаходзяцца за 43 км на ўсход ад места і чыгуначнай станцыі Вялейкі, за 102 км ад Менску[3], за 3 км на поўнач ад аўтамабільнай дарогі Р63[4]. Злучаюцца мясцовымі дарогамі з навакольнымі вёскамі Юнцавічамі, Аўcянікамі, Стайкамі, Мацькаўцамі.
Назва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Гэльгі, Эльга або Алька (Helgi, Elgo, Alko) — імя германскага паходжаньня[5][6][7].
Гісторыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У 1800 годзе сяло, уласнасьць Леана Гарайна, 10 двароў, 71 жыхар; уніяцкая царква, карчма, 2 кірмашы штогод. У 1866 годзе сяло, у Крайскай воласьці Вялейскага павету; касьцёл, 1 кірмаш у год. У 1923 годзе мястэчка, цэнтар гміны, 28 двароў, 170 жыхароў.
У 1938 годзе мястэчка, у Ільлянскай вясковай гміне, 44 двары, 311 жыхароў. У 2003 годзе вёска, цэнтар сельсавету. 20 двароў, 40 жыхароў; мэдычная амбуляторыя, крама.
Да 28 траўня 2013 году былі цэнтрам Альковіцкага сельсавету[8].
Насельніцтва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- 1994 год — 56 жыхароў, 29 двароў[3].
Славутасьці
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Касьцёл Адведзінаў Найсьвяцейшай Панны Марыі (1897—1902)
- Званіца — помнік драўлянага дойлідзтва канца XVII — пачатку XIX ст.[3]
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Ліст карты N-36-55. Выданне 1987 г. Стан мясцовасьці на 1984 г. (рас.)
- ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (djvu)
- ^ а б в Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 1996. — Т. 1: А — Аршын. — 552 с. — ISBN 985-11-0036-6
- ^ Северная Беларусь: Атлас автотуриста / Гл. ред. И. Чумак. — Мн.: Квадрограф, 2010. — С. 16. — 48 с. — 10 000 ас. — ISBN 978-985-6434-56-6 (рас.)
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 729.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule. T. III: Les noms de personnes contenus dans les noms de lieux. — Paris, 1985. P. 220.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l'ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 29.
- ^ «Об изменении административно-территориального устройства районов Минской области». Решение Минского областного Совета депутатов от 28 мая 2013 г. № 234 (рас.)
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 1996. — Т. 1: А — Аршын. — 552 с. — ISBN 985-11-0036-6 — С. 278.
- Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Вілейскага р-на. — Мн.: БелТА, 2003. — 702 с. — (Гісторыка-дакументальныя хронікі гарадоў і раёнаў Беларусі). — 3000 ас. — ISBN 985-6302-56-0
- Республика Беларусь. Минская область: Общегеографический атлас / Ред. Г. Г. Науменко. — Мн.: РУП «Белкартография», 2008. — С. 7. — 48 с. — 10 000 ас. — ISBN 978-985-508-054-2 (рас.)
- Северная Беларусь: Атлас автотуриста / Гл. ред. И. Чумак. — Мн.: Квадрограф, 2010. — С. 16, 32. — 48 с. — 10 000 ас. — ISBN 978-985-6434-56-6 (рас.)