Ян Мінімонт

Ян Мінімонт
лац. Jan Minimont
	; Герб «Окша»
Асабістыя зьвесткі
Бацькі	Бэргарт Кляўзгайла;
Дзеці	Кібарт Мінімонтавіч

Ян Кляўзгайлавіч Мінімонт — літоўскі баярын. На Гарадзельскай уніі атрымаў герб «Окша».

Валодаў Расенамі на Жамойці і, магчыма, Сесікамі^[1].

Імя

Магінмунд (Maginmund) — імя германскага паходжаньня^[2]. Іменная аснова -мін- (-мен-) (імёны ліцьвінаў Мінят, Асьміна, Гальмін; германскія імёны Miniatus, Osminna, Galmin) паходзіць ад гоцкага minan 'менаваць, памятаць, любіць'^[3], minthi 'памяць'^[4], аснова магін- (мэйн-) (імёны ліцьвінаў Мэйнар, Мэйнарт; германскія імёны Meinar, Meinart) — ад стараверхненямецкага magan, стараісьляндзкага megin, стараангельскага maegen 'сіла, магутнасьць, улада'^[5], а аснова -мунд- (-мунт-, -монт-) (імёны ліцьвінаў Монтгерд, Валімонт, Жыгімонт; германскія імёны Mundgerd, Walmont, Sigimunt) — ад германскага *mundô 'рука, абарона, крэўнасьць'^[6] або гоцкага munds 'моц розуму, імкненьне', mundrs 'гарлівы, палкі'^[3]. Такім парадкам, імя Мінімонт азначае «гарлівы думкамі»^[7] (тое ж, што і імя Мантымін).

Паводле францускага лінгвіста-германіста Раймонда Шмітляйна, які на падставе шматгадовых дасьледаваньняў прыйшоў да высноваў пра германскае паходжаньне літоўскіх уласных імёнаў, імя Мінімонт адпавядае германскаму імю Munimund^[8]. Германскі характар літоўскіх імёнаў з асновай -монт- (-мант-) — як і запазычаньне самой асновы з германскіх моваў — таксама сьцьвердзіў амэрыканскі лінгвіст Альфрэд Зэн^[9].

Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Iohannes dictus Minimunth (17 студзеня 1413 году)^[10]; cum Mynimund Sessnykowicz^[11], Minimund Sessnikouicz^[12], Mynimund Sessnicouicz^[13] (2 кастрычніка 1413 году); Яну Кловзкгаиловичу земля Пикътюжова Кормолникова, Яну Кловъсикаилови Росеини под Кгедикголдомъ (1440—1492 гады)^[14]; Минимонтъ… Минамонтъ (1449—1478)^[15].

Біяграфія

Зь літоўскага баярскага роду, сын Бэргарта Кляўзгайлы. У 1413 годзе разам з бацькам выступаў як сьведка на працэсе супраць крыжакоў.

У 1440 або 1450 годзе атрымаў у валоданьне Расены.

Меў сына Кібарта.

Крыніцы

^ Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 271.
^ Durme L. Galloromaniae Neerlandicae submersae fragmenta. — Gent, 1996. S. 377.
^ ^а ^б Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 169.
^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 165.
^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 180.
^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 24.
^ Schmittlein R. Toponymes finnois et germaniques en Lituanie // Revue internationale d’onomastique. Nr. 2, 1948. P. 102.
^ Senn A. Zur Bildung litauischer Gewässernamen // Annali. Sezione Slava. Istituto Universitario Orientale di Napoli. 2 (1959). P. 46.
^ Lites ac res gestae inter Polonos Ordinemque Cruciferorum. T. 2. — Posnaniae, 1892. P. 191.
^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 54.
^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 57.
^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 70.
^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 20.
^ Документы Московского архива Министерства юстиции. Т. 1. — Москва, 1897. С. 537.

Літаратура

Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)
Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада / пераклад А. Мікус. — 2-е выд. — Смаленск: Інбелкульт, 2014. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4

[Piatrauskas-2014-271-1] Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.. — 2-е выд. — Смаленск, 2014. С. 271.

[2] Durme L. Galloromaniae Neerlandicae submersae fragmenta. — Gent, 1996. S. 377.

[Dajlida-2019-18-3] а ^б Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.

[4] Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 169.

[5] Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 165.

[6] Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 180.

[7] Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 24.

[8] Schmittlein R. Toponymes finnois et germaniques en Lituanie // Revue internationale d’onomastique. Nr. 2, 1948. P. 102.

[9] Senn A. Zur Bildung litauischer Gewässernamen // Annali. Sezione Slava. Istituto Universitario Orientale di Napoli. 2 (1959). P. 46.

[10] Lites ac res gestae inter Polonos Ordinemque Cruciferorum. T. 2. — Posnaniae, 1892. P. 191.

[11] Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 54.

[12] Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 57.

[13] Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 70.

[14] Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 20.

[15] Документы Московского архива Министерства юстиции. Т. 1. — Москва, 1897. С. 537.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]