Сінькі (Смаргонскі раён)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Сінькі
трансьліт. Sińki
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Гарадзенская
Раён: Смаргонскі
Сельсавет: Сінькоўскі
Вышыня: 180—200 м н. у. м.
Насельніцтва: 321 чал. (2010)
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 1592
Паштовы індэкс: 231011
Нумарны знак: 4
Геаграфічныя каардынаты: 54°21′40″ пн. ш. 26°27′26″ у. д. / 54.36111° пн. ш. 26.45722° у. д. / 54.36111; 26.45722Каардынаты: 54°21′40″ пн. ш. 26°27′26″ у. д. / 54.36111° пн. ш. 26.45722° у. д. / 54.36111; 26.45722
Сінькі на мапе Беларусі ±
Сінькі
Сінькі
Сінькі
Сінькі
Сінькі
Сінькі

Сінькі́[1]вёска ў Смаргонскім раёне Гарадзенскай вобласьці, на рацэ Драі. Сінькі ўваходзяць у склад і зьяўляюцца цэнтрам Сінькоўскага сельсавету.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Разьмешчана за 12 км на паўднёвы ўсход ад Смаргоні, за 90 км паўночны заход ад Менску.

У сярэдзіне XIX — пачатку XX стагодзьдзяў сядзіба зь вёскай у Беніцкай воласьці Ашмянскага павету Віленскай губэрні, уласнасьць Антушэвічаў. Паводле інвэнтара 1864 году ў вёсцы 40 жыхароў. У 1889 годзе 11 двароў, 75 жыхароў (усе праваслаўнага веравызнаньня). У 1901 годзе адкрыта школа царкоўнай граматы. З 16 ліпеня 1954 году цэнтар сельсавету.

Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • XIX стагодзьдзе: 1864 год — 40 жыхароў; 1889 год — 11 двароў, 75 жыхароў
  • XX стагодзьдзе: 1999 год — 363 жыхары
  • XXI стагодзьдзе: 1 студзеня 2004 году — 134 двары, 319 жыхароў; 2010 год — 321 жыхар

Інфраструктура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У вёсцы функцыянуюць: фэльчарска-акушэрскі пункт, дзіцячы сад, сярэдняя школа, дом культуры, бібліятэка, аддзяленьне сувязі, крама.

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9. (pdf) С. 353

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Дулеба Г.І. З гісторыі населеных пунктаў // Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Смаргонскага р-на. — Мн.: БелЭн, 2004. — 640 с. ISBN 985-11-0296-2.