Мікола Мішчанчук

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Мікола Мішчанчук
Мікалай Іванавіч Мішчанчук
Дата нараджэньня 26 кастрычніка 1939(1939-10-26)
Месца нараджэньня
Дата сьмерці 2012
Месца вучобы Беларускі дзяржаўны пэдагагічны ўнівэрсытэт імя Максіма Танка
Занятак паэт, літаратуразнаўца
Навуковая сфэра літаратуразнаўства
Месца працы
Вядомы як аўтар манаграфіі «Клясыка ― сучаснасьць ― пэрспэктывы: пра літаратурны працэс XX стагоддзя» (2009)
Навуковая ступень доктар філялягічных навук[d] (1995)

Мікола Мішчанчук (26 кастрычніка 1939, пасёлак Майскі(ru) Мазанаўскага раёну Амурскай вобласьці Расеі — 12 кастрычніка 2012, Берасьце)[1][2][3] — пэдагог, літаратуразнавец, літаратурны крытык, паэт, перакладчык, доктар філялягічных навук (1994), сябар Саюзу беларускіх пісьменнікаў (1995).


Жыцьцяпіс[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Мікола Мішчанчук нарадзіўся ў пасёлку (капальня да 1939 году) Майскі разьмешчаным на беразе ракі Нора левага прытоку Зеі у сям’і высланых беларускіх сялян. Дзіцячыя гады прайшлі на чыгуначнай станцыі Юхта(ru), дзе Мікола скончыў сем клясаў.[4]

На радзіму бацькоў сям’я пераехала ў 1954 годзе ў вёску Чырвоны Бераг Пухавіцкага раёну. Вучыўся ў Суцінскай сярэдняй школе, якую скончыў у 1957 годзе з залатым мэдалём. У 1957 годзе паступіў на філялягічны факультэт Менскага дзяржаўнага пэдагагічнага інстытута, які скончыў у 1962 годзе з дыплёмам выдатніка. Некаторы час працаваў настаўнікам у школе-інтэрнаце места Узда. Вучыўся ў асьпірантуры (1964—1967). Працаваў у Мінскім дзяржаўным пэдагагічным інстытуце: выкладчык, дацэнт, намесьнік дэкана (1972—1982), з 1989 г. загадчык катэдры беларускай літаратуры. У 1969 годзе абараніў кандыдацкую дысэртацыю на тэму «Лірыка Яўгена Абрамавіча Баратынскага: папярэднікі й нашчадкі».[5] З канца 1970-х да сярэдзіны 1980-х гг. кіраваў сэкцыяй беларускай літаратуры пры Навуковым савеце Міністэрства народнай адукацыі БССР. Пасьля абароны дысэртацыі «Жанрава-стылявыя асаблівасьці сучаснай беларускай паэзіі» (1994) атрымаў вучоную ступень доктара філялягічных навук.[6] З 1996 году працаваў у Берасьцейскім дзяржаўным унівэрсытэце, дзе з 2004 году загадваў катэдрай беларускага літаратуразнаўства. Абраны сябрам-карэспандэнтам Беларускай акадэміі адукацыі ў 1998 годзе.

Творчасьць[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Мікола Мішчанчук зрабіў каштоўныя для беларускага літаратуразнаўства высновы аб нацыянальным беларускім мадэрнізму й яго розных плынях у літаратуры 20 — 30-х гадоў, па запаўненьні белых плям гісторыі нацыянальнай літаратуры.[7][8][9][10][11]

Друкаваўся ў газэтах «Літаратура і мастацтва», «Настаўніцкая газэта», часопісе «Полымя», іншых пэрыядычных, а таксама энцыкляпэдычных выданьнях, навуковых зборніках. Займаўся вывучэньнем жыцьця й творчасьці пісьменьнікаў: (Алесь Дудар, Міхась Чарот, Аркадзь Моркаўка, Таісія Бондар). Аўтар і суаўтар шматлікіх падручнікаў і дапаможнікаў для школ і ВНУ.

Мікола Мішчанчук вядомы таксама як паэт. У 1962 г. у часопісе «Бярозка» апублікаваны першы верш «Метал». Асобныя вершы друкаваліся ў «Настаўніцкай газэце», часопісе «Маладосць». Ён аўтар зборнікаў паэзіі «Вернасьць» (1979), «Трывожуся за белы сьвет» (1984), «Струна надзеі» (2009).

Мікола Мішчанчук вядомы як перакладчык. Яму належаць пераклады зь Яўгена Баратынскага, Івана Буніна, Уладзіслава Хадасевіча, Зінаіды Гіпіус, Івана Савіна, Георгія Адамовіча, Арнольда Шпалянскага і інш.[12]

Сям’я[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Творы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Манаграфіі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • М. І. Мішчанчук. Ёсць у паэта свой аблог цалінны: жанрава-стылявая разнастайнасць сучаснай беларускай лірыкі / рэдактар У. В. Гніламёдаў. — Менск: Навука і тэхніка, 1992. — 187 с. — 3000 ас. — ISBN 5-343-00436-9
  • М. І. Мішчанчук. Класіка ― сучаснасць ― перспектывы: пра літаратурны працэс XX стагоддзя: манаграфія / навуковы рэдактар З. П. Мельнікава. — Брэст: БрДУ, 2009. — 188 с. — 100 ас. — ISBN 978-985-473-434-7

Артыкулы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Памёр Мікалай Іванавіч Мішчанчук // Сайт грамадзкага аб'яднаньня «Саюз беларускіх пісьменьнікаў», 12 кастрычніка 2012 г.
  2. ^ Алесь Марціновіч. Туга, якую не выказаць словамі. // Літаратура і мастацтва : штотыднёвая літаратурная і грамадзка-палітычная дзяржаўная газэта. — 2012, 12 кастрычніка. — № 41 (4687). — С. 5.
  3. ^ Прэсавая служба СБП. Вечная памяць. // Літаратурная Беларусь : Культурна-асветніцкі праект Грамадскага аб’яднання «Саюз беларускіх пісьменьнікаў» і «Новага часу». — 2012, кастрычнік. — № 10 (74). — С. 2.
  4. ^ Міхаіл Стралец. «Трывожуся за белы свет». Пяць эпох лёсу Мікалая Мішчанчука. // Літаратура і мастацтва : штотыднёвая літаратурная і грамадзка-палітычная дзяржаўная газэта. — 2019, 1 лістапада. — № 43 (5049). — С. 5.
  5. ^ Н. И. Мищенчук. Лирика Е. А. Баратынского. Предшественники и наследники: автореферат диссертации на соискание ученой степени кандидата филологических наук. Специальность Литературоведение. — Менск: 1969. — 20 с.
  6. ^ Мішчанчук, Мікалай. Жанрава-стылявыя асаблівасці сучаснай беларускай паэзіі. Дысэртацыя доктара філалагічных навук / Акадэемія навук Беларусі, Інстытут літаратуры ім. Янкі Купалы. — Менск: Беларускі дзяржаўны пэдагагічны ўнівэрсытэт, 1994. — 390 с.
  7. ^ М. І. Мішчанчук. Беларуская савецкая паэзія 20-х гадоў : вучэбны дапаможнік для філалагічных факультэтаў педагагічных інстытутаў. — Менск: Вышэйшая школа, 1988. — 189 с. — 2650 ас. — ISBN 5-339-00059-1
  8. ^ М. І. Мішчанчук. Чатыры партрэты беларускіх паэтаў-эмігрантаў: вучэбна-метадычны дапаможнік. (Натальля Арсеньнева, Ларыса Геніюш, Алесь Салавей, Масей Сяднёў). — Менск: МДПІ, 1993. — 89 с. — 100 ас. — ISBN 5-7830-0352-2
  9. ^ М. І. Мішчанчук. Як жыць ― дык жыць для Беларусі... : вучэбны дапаможнік па беларускай літаратуры для вучняў старэйшых класаў агульнаадукацыйнай школы. — Менск: Народная асьвета, 1996. — 332 с. — 680 000 ас. — ISBN 985-03-0204-6
  10. ^ М. І. Мішчанчук. Літаратура беларускага замежжа: вучэбны дапаможнік. — Менск: БДПУ, 1996. — 169 с. — 200 ас. — ISBN 985-6087-13-9
  11. ^ М. І. Мішчанчук. Лiтаратура XX стагоддзя: спроба пераасэнсавання. Вучэбна-метадычны дапаможнік. — Менск: БДПУ, 1996. — 168 с. — 100 ас. — ISBN 985-435-005-3
  12. ^ Борсук Н.М. Руская паэтычная спадчына ў перакладах М. Мішчанчука. // Весьнік Берасьцейскага дзяржаўнага тэхнічнага ўнівэрсітэта : гуманітарныя навукі. — Брэст: Берасьцейскі дзяржаўны тэхнічны ўнівэрсытэт, 2010. — № 6. — С. 128—130. — ISSN 1818-1112.
  13. ^ Мішчанчук, Ірына Мікалаеўна. Жанрава-стылявая спецыфіка творчасці Анатоля Вярцінскага і Янкі Сіпакова: дысэртацыя кандыдата філалялягічных навук / [Беларускі дзяржаўны пэдагагічны ўнівэрсытэт імя Максіма Танка. — Менск: 2003. — 120 с.
  14. ^ Гоўзіч, Ірына Мікалаеўна. Жанрава-стылявая спецыфіка творчасці Анатоля Вярцінскага і Янкі Сіпакова: Аўтарэферат дысэртацыі на атрыманьне вучонай ступупені кандыдыты філялягічных навук. Абаронена 21.01.2004; Зацьверджана 31.03.04 / Нацыянальная акадэмія навук Беларусі; Інстытут літаратуры імя Янкі Купалы. — Менск: 2003. — 23 с. — 100 ас.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]