Явірт
| Явірт лац. Javirt | |
| Æwirth | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Aevo + Werta |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Авірд, Явірд |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Явірт» | |
Явірт (Авірд, Явірд) — мужчынскае імя.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Аварт або Еварт, пазьней Эвэрд, Эвэрт, Эвірт або Авірт (Awart, Ewart[1], Everd[2], Ewert, Evert, Ewirth[3], Æwirth[3]) — імя германскага паходжаньня[4]. Іменная аснова еў- (аў-) (імёны ліцьвінаў Яўлад, Явіл, Явільт; германскія імёны Ewald, Avila, Awild) паходзіць ад гоцкага aiws 'час, эпоха' або стараверхненямецкага ewi, eo 'закон'[5], а аснова -верд- (-верт-, -вірт-) (імёны ліцьвінаў Верцека, Верцель, Гальвірд; германскія імёны Verdico, Wertel, Geilwird) паходзіць ад гоцкага wairths, стараверхненямецкага werd 'годны, пачэсны'[6].
Германскае паходжаньне імя Явірт сьцьвердзіў францускі лінгвіст-германіст Раймонд Шмітляйн, які на падставе шматгадовых дасьледаваньняў прыйшоў да высноваў пра германскае паходжаньне літоўскіх уласных імёнаў[7].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Jewart[8].
У Прусіі бытавала імя Яварт (Явірд): Jowart (1428 год)[9], Jowirde (1446 і 1447 гады)[9].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Jawirte Saschnken zoen (23 студзеня 1406 году)[10]; Jawirde Laschuken son (13 чэрвеня 1406 году)[11]; панъ Станиславъ Овиръдовичъ (4 жніўня 1535 году)[12].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Явірт (Явірд) — літоўскі баярын зь Відуклі, які ўпамінаецца ў 1406 годзе
Глядзіце таксама
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Kapff R. Deutsche Vornamen: mit den von ihnen abstammenden Geschlechtsnamen sprachlich erläutert. — Nürtingen am Neckar, 1889. S. 32.
- ^ Kjöllerström P. A. Svensk namnbok. Dopnamn, ättenamn, ortnamn. — Ulricehamn, 1895. S. 21.
- ^ а б Sveriges medeltida personnamn. Hft. 5. — Uppsala, 1976. S. 777, 782—783, 785.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 26, 218.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 86.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 220.
- ^ Schmittlein R. Toponymes finnois et germaniques en Lituanie // Revue internationale d’onomastique. Nr. 2, 1948. P. 101.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 38.
- ^ а б Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 40.
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 124.
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 128.
- ^ Беларускі архіў. Т. 2. — Менск, 1928. С. 266.