Перайсьці да зьместу

Сабор Сьвятога Мікалая (Слуцак)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Помнік гісторыі
Сабор Сьвятога Мікалая
Сабор Сьвятога Мікалая
Сабор Сьвятога Мікалая
Краіна Беларусь
Места Слуцак
Каардынаты 53°01′41″ пн. ш. 27°33′20″ у. д. / 53.02806° пн. ш. 27.55556° у. д. / 53.02806; 27.55556Каардынаты: 53°01′41″ пн. ш. 27°33′20″ у. д. / 53.02806° пн. ш. 27.55556° у. д. / 53.02806; 27.55556
Канфэсія праваслаўе
Сабор Сьвятога Мікалая на мапе Беларусі
Сабор Сьвятога Мікалая
Сабор Сьвятога Мікалая
Сабор Сьвятога Мікалая
Сабор Сьвятога Мікалая на Вікісховішчы

Царква саборная Сьвятога Мікалая, вядомая як Зялёны сабор[1] — помнік гісторыі канца XIX стагодзьдзя (мураўёўка) у Слуцку. Знаходзілася ў Старым Месьце, на Замкавай Горцы. Твор архітэктуры расейскай эклектыкі. У 1934 годзе савецкія ўлады зьнішчылі сабор.

Мураваную саборную царкву Ўрадавага сыноду Расейскай імпэрыі (Маскоўскай царквы) у Слуцку збудавалі ў 1885—1889 гадох. Праект падрыхтавалі ў майстэрні эпархіальнага архітэктара.

У 1933 годзе царкву зачынілі савецкія ўлады, якія ўлетку 1934 году зьнішчылі яе будынак. Неўзабаве на падмурках царквы збудавалі Дом культуры[2].

Прыклад расейска-бізантыйскага кірунку эклектычнай царкоўнай архітэктуры Расейскай імпэрыі. Гэта быў крыжова-купальны храм: да галоўнага кубападобнага аб’ёму далучаліся пакрытыя цыліндрычнымі скляпеньнямі бабінец, два бакавыя прыдзелы і паўкруглая ў пляне апсыда. Чацьвярык галоўнага аб’ёму праз паступовы зрэз вуглоў ператвараўся ў шматгранны сьветлавы барабан, накрыты паўсфэрычным гранёным купалам. Галоўнай восьсю далучалася купальная 3-ярусная званіца: завершаны васьмерыком чацьвярык з зрэзанымі вугламі на чацьвярыку. У ніжнім ярусе званіцы быў аркавы ўваходны праём, да якога вялі прыступкі. Таксама існавалі два бакавыя ўваходы ў прыдзелах. Да апсыды з бакоў далучаліся два невялікія аб’ёмы рызьніцы і панамарні. Чырвоны колер сьценаў будынка спалучаўся з атынкаванымі і пабеленымі дэталямі: паскамі, сандрыкамі, паўкалёнамі ды іншым. Дах і купалы мелі зялёную афарбоўку, а крыжы былі пазалочанымі.

Унутраная прастора мела манумэнтальную размалёўку, цэнтральны купал аздабляўся выявай Сьвятога Мікалая[3].

  1. ^ Ціткоўскі І. Храмы горада Слуцка. Мінуўшчына і сучаснасць // Інфа-Кур’ер. № 6, 31 студзеня 2003. С. 9.
  2. ^ Ціткоўскі І. Храмы горада Слуцка. Мінуўшчына і сучаснасць // Інфа-Кур’ер. № 6, 31 студзеня 2003. С. 10.
  3. ^ Лукьянцева Л. О Николаевском соборе и его настоятеле // Інфа-Кур’ер. № 31, 2001. С. 4.
  • Кулагін А. Праваслаўныя храмы Беларусі: Энцыкл. даведнік. — Менск: Беларуская Энцыкляпэдыя, 2007.— 653 с.: іл. ISBN 978-985-11-0389-4.
  • Ціткоўскі І. Храмы горада Слуцка. Мінуўшчына і сучаснасць // Інфа-Кур’ер. № 6, 31 студзеня 2003. С. 9—10.

Вонкавыя спасылкі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]