Джэймз Алісан

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
(Перанакіравана з «Джэймс Алісан»)
Джэймз Алісан
James Alison
Дата нараджэньня 4 кастрычніка 1959
Месца нараджэньня Лёндан, Вялікабрытанія
Месца вучобы
Занятак тэоляг, прапаведнік
Навуковая сфэра Сыстэматычнае багаслоўе
Вядомы як прымяненьнем антрапалягічнай тэорыі Рэнэ Жырара ў хрысьціянскім багаслоўі і працай у галіне ЛГБТ пытаньняў
Навуковая ступень Доктар багаслоўя
Сайт jamesalison.com (анг.)​ (фр.)​ (парт.)​ (італ.)​ (ням.)​ (харв.)​ (нід.)​ (бел.)​ (рас.)

Джэймз А́лісан (па-ангельску: James Alison; нар. 4 кастрычніка 1959) — ангельскі рымска-каталіцкі сьвятар і багаслоў, вядомы прымяненьнем антрапалягічнай тэорыі Рэнэ Жырара(ru) да хрысьціянскай сыстэматычнага багаслоўя(uk) і працай па пытаньнях ЛГБТ[прыбраць шаблён].

Жыцьцяпіс[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Раньнія гады й сям’я[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Джэймз Алісан нарадзіўся 4 кастрычніка 1959 году ў Лёндане[1]. Мае брата і сястру.

Ягоны бацька, Майкл Алісан(en), быў у свой час вядомым дэпутатам парлямэнту ад Кансэрватыўнай партыі(en) і міністрам ва ўрадзе Маргарэт Тэтчэр. Ён стаў эвангельскім хрысьціянінам(en) пад уплывам знакамітага прапаведніка Джон Стота[2]. Маці, Сільвія Мэры Алісан далучылася да эвангельскага хрысьціянства пад уплывам прапаведнка Білі Грэма. Паводле Джэймза Алісана, ягоныя бацькі належылі да "пакаленьня, якое імкнулася сфармуляваць хрысьціянства наноў як жорсткі, маралізатарскі і кансэрватыўны палітычна-грамадзкі рух"[3].

Бацькі аддалі Алісана у найбольш прэстыжную ў Брытаніі школу-інтэрнат — каледж Ітан[2].

Навяртаньне ў каталіцтва й адукацыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У васямнаццаць гадоў Алісан пакінуў Англіканскую царкву і далучыўся да Каталіцкай.[3][4]

Ён вывучаў гішпанскую мову і гісторыю ў Новым каледжы Оксфардзкага ўнівэрсытэту. Пасьля двух гадоў ён перарваў навучаньне і адправіўся ў Мэксыку па студэнцкім абмене, па заканчэньні якога далучыўся да мэксыканскіх дамініканцаў у 1981 годзе. Там ён скончыў пастулят(en) і пачаў навіцыят(en) пад кіраўніцтвам Рауля Вэры[2][3].

"З-за адрозьненьняў у культуры й тэмпэрамэньце"[3]. Алісан пакінуў Мэксыку ў 1983 годзе, каб закончыць навіцыят у дамініканскім кляштары (Blackfriars) у Оксфардзе. Там кіраўніком навіцыяту быў Гэрбэрт Мак-Кейб(en), на думку Алісана — "бадай, самы значны англамоўны мысьляр-таміст(ru) ХХ стагодзьдзя"[3] і "цудоўны настаўнік, які стаў для мяне нечым кшталту бацькі"[2].

Рэнэ Жырар і раньнія працы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У 1985 годзе Алісан пазнаёміўся з творчасьцю францускага літаратуразнаўцы Рэнэ Жырара(ru), што стала вызначальным момантам для яго далейшага багаслоўскага0 мысьленьня[5]. Ужо ў першай манаграфіі Алісана «Ведаць Ісуса» (1993) уплыў Жырара быў відавочны. У кнізе Алісан увёў ва ўжытак панятак "інтэлекту ахвяры", каб вытлумачыць зьмены, якія адбыліся з вучнямі Ісуса пасьля сустрэчы з уваскрослым Хрыстом[6].

У 1990-94 гадох Алісан працаваў над доктарскай дысэртацыяй на тэму першароднага грэху(en) на езуіцкім багаслоўскім факультэце у Бэлу-Арызонці. Ён пасьпяхова абараніў яе ў лістападзе 1994 году. На Вялікдзень 1995 году ён пакінуў Ордэн дамініканцаў, бо зразумеў, што быў там "госьцем, а ня сябрам"[3].

У 1997 годзе Алісан апублікаваў манаграфію «Жыцьцё ў апошнія часы», якая была адаптацыяй і перакладам курсу па эсхаталёгіі(en), які ён чытаў у Інстытуце Пэдра дэ Кардоба ў Чылі ў 1994 годзе[7]. Англамоўная вэрсія доктарскай працы Алісана была апублікаваная кнігай пад назвай «Радасьць памыляцца» у 1998 годзе[1].

Аўтар, прапаведнік, выкладчык і рэкалекцыяніст[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

З моманту выхаду з Ордэну дамініканцаў у 1995 годзе Джэймз Алісан застаецца сьвятаром, не інкардынаваным(ru) у ніводную дыяцэзію. Цягам шасьці гадоў у 1995-2001 гадох ён зьмяніў сем краінаў: жыў у Лацінскай Амэрыцы, Злучаных Штатах і Вялікабрытаніі[8].

У 2001 г. была апублікаваная «Вера бяз крыўды: адцінкі пра каталіцтва і гомасэксуальнасьць» (па-ангельску: Faith Beyond Resentment: Fragments Catholic and Gay) — першая кніга, у якой Алісан зьвярнуўся да каталіцкага багаслоўя і ідэяў Рэнэ Жырара з пэрспэктывы досьведу гея і ЛГБТ[прыбраць шаблён] супольнасьці. Гэтая задача ня была лёгкай для аўтара: "Няма нічога элегантнага ў засяленьні прасторы, якая гістарычна, сацыяльна й тэалягічна ў лепшым выпадку ўспрымаецца як сьмешная, а ў горшым выпадку — як зло"[9].

Яшчэ тры зборнікі эсэ і выступаў зьявіліся ў наступныя гады: «Калі ты падабаешся» (2004, па-ангельску: On Being Liked), «Дасьведчыць Бога» (2006, па-ангельску: Undergoing God) і «Разьбітыя сэрцы й новыя стварэньні» (2010, па-ангельску: Broken Hearts and New Creations), — у якіх тэоляг разьвіваў многія з тэмаў, пачатых у «Веры бяз крыўды».

З 2008 г. Алісан зьяўляецца сябрам «Imitatio» — арганізацыі, створанай Фондам Тыля (па-ангельску: Thiel Foundation) для дасьледаваньня і папулярызацыі ідэяў Рэнэ Жырара.[4] Пэўны час у гэты пэрыяд Алісан жыў у Сан-Паўлу, Бразылія.[3]

У 2013 годзе ён выдаў мультымэдыйны курс уводзінаў у хрысьціянскую веру для дарослых «Ісус — Ахвяра, якая даруе» (па-ангельску: Jesus the Forgiving Victim), які ў значнай ступені грунтуецца на ідэях Рэнэ Жырара[10].

У 2020 годзе Алісан запачаткаваў праект «Маліцца эўхарыстычна» (па-ангельску: Praying Eucharistically) дзеля пошуку магчымасьцяў для малітоўнага і хрысьціянскага жыцьця ва ўмовах усеагульнага карантыну з-за каранавіруснай пандэміі[11].

У дадзены момант Джэймз Алісан жыве ў Мадрыдзе. Ягоныя галоўныя цяпер заняткі — прапаведаваньне, навучаньне і кіраваньне рэкалекцыямі(pl)[12].

Кананічны статус[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Джэймз Алісан быў сябрам Ордэну дамініканцаў з 1981 па 1995 год. У 1996 годзе ён напісаў ліст у Кангрэгацыю дактрыны веры(en), у якім патлумачыў, што лічыць свае манаскія шлюбы(en) былі несапраўднымі[1], бо былі зробленыя паводле сумленьня, якое грунтавалася на "памылковым дапушчэньні, што гомасэксуальныя асобы зьяўляюцца сутнасна неўпарадкаванымі, а таму цэлібат(pl) для іх — абавязковы"[3]. Ён прапанаваў прызнаць яго сьвятарскія сьвячэньні несапраўднымі, але Кангрэгацыя пацьвердзіла іхную валіднасьць[1]. Замест таго Кангрэгацыя запатрабавала папрасіць пра ляіцызацыю(pl), але сьвятар адмовіўся: "Форма прозьбы пра лаіцызацыю вымагала ад мяне казаць ману, таму, на параду канічнага праўніка, я нічога не зрабіў і нічога не пачуў у адказ"[1].

Больш чым праз 10 гадоў супэрыёр(en) Ордэну дамініканцаў запытаў Алісана, ці ня будзе ён супраць, калі справа аб ягоным выключэньні з ордэну будзе даведзена да канца[1]. Алісан адказаў, што ў яго няма пярэчаньняў да вынікаў працэсу, але ён ня будзе актыўна ўдзельнічаць у ім, бо, на ягоную думку, ён ніколі па-сапраўднаму ня быў дамініканцам[1]. Урэшце ён атрымаў ліст, які пацьвярджаў ягоны сьвятарскі стан без інкардынацыі на той момант, але з магчымасьцю інкардынацыі, калі б які біскуп яго прыняў у сваю дыяцэзію[1].

Калі Алісан жыў у Бразыліі, ягоны мясцовы біскуп папрасіў ягонай згоды ляіцызаваць яго[1]. Алісан адмовіўся і замест гэтага прапанаваў біскупу інкардынаваць яго ў сваю дыяцэзію[1]. Біскуп адмовіўся[1]. Тады біскуп ініцыяваў працэс ляіцызацыі бяз згоды сьвятара на падставе нядаўна прынятых тады (2009) зьменаў у кананічным праве(en), аднак сьвятара не паінфармавалі аб працэсе, і ён быў упэўнены, што прымяненьне палажэньняў кананічнага права такім чынам было неправамоцным у ягонай сытуацыі[1]. Праз год ён атрымаў ліст з Кангрэгацыі па справах духавенства(en), у якім паведамлялася, што Алісан быў пазбаўлены сьвятарскага стану, яму забаранялася навучаць, прапаведаваць і служыць Імшу. Паводле лісту, рашэньне было безапэляцыйнае[1]. Для Алісана "было шокам стаць часткай працэсу, дзе неабавязковым было праінфармаваць абвінавачанага пра сутнасьць абвінавачаньняў, дзе праўніцкая абарона ня была дазволеная, і чый вырак не патрабаваў подпісу асуджанага"[1].

У траўні 2017 году біскуп, які ў свой час быў кіраўніком навіцыяту Джэймса Алісана, перадаў у рукі папы Францішка ліст адносна сытуацыі Алісана[1]. У лісьце Алісан папрасіў папу ўрэгуляваць ягоную сытуацыю і прызнаць ліст кангрэгацыі "неправамоцным, і працягваць як раней"[1]. 2 ліпеня 2017 году папа патэлефанаваў Алісану і, паводле сьвятара, папа Францішак сказаў яму: "Я хачу, каб ты йшоў у глыбокай унутранай свабодзе сьледам за Духам Ісуса. І я даю табе сілу ключоў"[1]. Алісан зразумеў гэта як пацьверджаньне таго, што папа ня лічыў рашэньне кангрэгацыі абавязковым, а прымаў яго за сьвятара з правам слухаць споведзі і прапаведаваць — дзьве функцыі, якія традыцыйна асацыююцца з "уладай ключоў(en)"[1][13]. Джэймс Алісан адзначыў, што папа Францішак даў такі ж наказ місіянэрам падчас Юбілею Міласэрнасьці(en) ў 2016 годзе[1].

Багаслоўе[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Уплыў Рэнэ Жырара[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Багаслоўе Джэймза Алісана ў значнай ступені абапіраецца на антрапалягічнае — псыхалягічнае і сацыялягічнае, — разуменьне Рэнэ Жырарам(en) мімэтычнай тэорыі(en), навяртаньня і тэорыі казла адпушчэньня(en)[14]. Ён патлумачыў гэты ўплыў наступным чынам:

З таго часу, як я пазнаёміўся з мысьленьнем Рэнэ Жырара, мяне працягвае захапляць нявычэрпнасьць для багаслоўя мімэтычнай тэорыі, якая тлумачыць жаданьне й гвалт. З дапамогай Жыраравага разуменьня мэханізму казла адпушчэньня(en), прысутнага ва ўсёй чалавечай культуры, стала магчымым асэнсаваць сьмерць Ісуса як збаўленчую для нас такім чынам, які зьяўляецца абсалютна артадаксальным і адначасова ратуе нас ад прыпісваньня помсты альбо адплаты Богу. Жырар таксама адкрыў для мяне вельмі багатую гермэнэўтыку Пісаньня, якая пазьбягае спакусы маркіяніцтва(ru) з аднаго боку, і фундамэнталізму(en) — з другога.[4]

Алісан неаднаразова тлумачыў і аналізаваў уплыў Жырара на ягонае багаслоўскае мысьленьне[2][15][16][17].

Багаслоўскі мэтад[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Джон П. Эдвардс апісаў мэтад Джэймса Алісана як індуктыўны, бо паводле Алісана багаслоўская рэфлексія — адна з тых практыкаў і дзеяньне, якія ўводзяць (induct) чалавека ў новую форму прыналежнасьці[18]. Навяртаньне да Хрыста і практыка багаслоўскай рэфлексіі для Алісана знаходзяцца ў непарыўнай узаемасувязі. На ягоную думку, сапраўднае хрысьціянскае багаслоўе, якое Алісан называе “багаслоўе ў ладзе адкрыцьця"[19] пачынаецца з досьведу спатканьня з Хрыстом. Навяртаньне, ці канвэрсія, паводле Алісана, мае адносіны як да трансфармацыйнай сустрэчы ("цалкам нечаканы і надзвычайны дотык да Хрыста"[20]), так і да працэсу, які ініцыюецца ёй, дзякуючы якому дотык да Хрыста ператвараецца ў новае разуменьне сябе, Бога, чалавецтва і ўсяго тварэньня — разуменьне, якое няспынна разьвіваецца.[21] У гэтым выпадку, аднак, менавіта Бог зьяўляецца сапраўдным суб'ектам дзеяньня за нас і дзеля нас, думаючых людзей веры, запрошаных прыняць удзел у Божым дзеяньні няспыннага стварэньня[22].

Усьвядомленасьць ахвяры[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

“Усьвядомленасьць ахвяры" (па-ангельску: The intelligence of the victim)[23] — адзін з ключавых паняткаў багаслоўя Джэймса Алісана. Ён тлумачыць яго як "унутраная дынаміка ўсяго жыцьця і сьмерці Ісуса, і ўсё, што сфармавала Ягоныя адносіны з Айцом".[24] Розум Ісуса фармаваўся ня дзякуючы суперніцтву і неабходнасьці перамагчы іншых. Яго фармаваў поўны давер да бязьмежнай жыцьцядайнасьці Бога, які зрабіў Ісуса здольным пражыць жыцьцё як самаахвяраваньне. Эвангельлі, у якіх "на судзе толькі адносіны з ахвярай маюць значэньне,"[25] — гэта пісьмовыя сьведчаньні вучняў, якія пачынаюць разумець розум Ісуса тады, калі яны — з трансфармаванай пасьля ўваскрасеньня Хрыста здольнасьцю бачыць, — азіраюцца назад ва ўласны досьвед. Такім чынам, усьвядомленасьць ахвяры вядзе да двух зрухаў: выкрыцьця людзей як істотаў, замешаных на суперніцкай віктымізацыі(ru) і гвалце; і дэмістыфікацыі Бога, у якім насамрэч няма ані кроплі гвалту.[26] Для Алісана усьвядомленасьць зьяўляецца "апэрацыйнай", бо ейнае выкарыстаньне вызначаецца крыніцай — альбо жыцьцядайнасьцю Бога, альбо шатанскай хлусьнёй пра тое, што гвалт неабходны для выжываньня і спакою. Такая ўсьвядомленасьць фармуе падставовую тоеснасьць чалавека ў сьвеце і ягоную дасьведчаную ідэнтычнасьць[27].

Навяртаньне як «пераварот знутры»[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Каб растлумачыць перамены сьвядомасьці чалавека, які перажывае навяртаньне дзякуючы прыняцьцю прабачэньня, Джэймз Алісан ужывае фразу «пераварот знутры»[28]. Крыніцы гэтай паступовай трансфармацыі, якая становіцца магчымай дзякуючы больш яснай пэрспэктыве, — у розуме Хрыста. Такім быў досьвед вучняў, пачаткам якога стала сустрэча з укрыжаваным і ўваскрослым Хрыстом — ахвярай, якая прабачае. У працэсе гэтага досьведу іх разуменьне, першапачаткова сфармаванае хлусьнёй сьмерці, было дэмантаванае і старанна адноўленае назад да жыцьця «усьвядомленасьцю ахвяры»[29]. Яны — залежныя на чалавечы гвалт і віктымізацыю, як і ўсе людзі, — былі пераўтвораныя ў імітатараў мірнага прыняцьця Ісусам ідэнтычнасьці ад Айца[30]. Паколькі такая ўсьвядомленасьць фармуе аўтэнтычную тоеснасьць(en), нарэшце здольную свабодна аддаць перавагу перайманьню Ісусам свайго Айца, яны становяцца здольнымі ўспрымаць сябе дакладна, памятаць мінулае выразна і ўяўляць Бога і будучыню шчодра[31] — «ня тое, што мы бачым, а сама нашая здольнасьць бачыць трансфармуецца»[32].

Сустрэча з Хрыстом як прабачэньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Паводле Алісана, ані колькасьць грахоў, ані іхны цяжар, ані вызнаньне правільных дактрынаў не вядуць самі па сабе да пакутлівага і нязьведанага працэсу навяртаньня[33]. Досьвед атрыманьня прабачэньня сфармаваў вучняў Хрыста як прабачаных прабачальнікаў і імітатараў Хрыста[34].

Няўдзел Бога ў сьмерці, гвалце і адрынаньні[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па словах Алісана, Бог — "абсалютна жыцьцядайны"[35] і "перапоўнены жыцьцёвай энэргіяй"[36]. У Богу няма сьмерці[37], і Бог ня прымае ўдзелу ані ў сьмерці людзей, ані ў судах, якія заканчваюцца сьмерцю[38][39]. Разуменьне Бога як любові — несумяшчальнае з ідэяй удзелу Бога ў гвалце, разьяднаньні, гневе ці адрынаньні[40]. Ісус паказаў сутнасьць Божай любові да людзей і ўсяго стварэньня ў тым, што прыняў сьмерць як завяршэньне жыцьця і выключную форму адрынаньня і віктымізацыі[41].

Паколькі Ісус уцелавіў тоеснасьць і розум, якія Ён атрымаў ад Айца, Ён ня мусіў падпарадкоўвацца чалавечай спакусе выжываць у страху сьмерці[42]. Нашыя "зацемненыя, неадчувальныя і марныя розумы і ўяўленьні" [43], аднак, ня могуць ахапіць таго, што "Ягонае чалавечае ўяўленьне было здольнае засяродзіцца на абсалютнай жыцьцядайнасьці, перапоўненасьці жыцьцёвай энэргіяй, моцы і нясьмяротнасьці Бога"[43]. Страх сьмерці заахвочвае людзей падтрымліваць спакой і салідарнасьць іхнай групы з дапамогай адрынаньня дзівакоў і нязручных "іншых" з-за ілжывага дапушчэньня, што сьмерць тых "іншых" зьяўляецца фундамэнтальным сродкам для дасягненьня спакою і адзінства[44]. Аднак Адкрыцьцё, якое разгортваецца ў Пісаньнях, аспрэчвае звычайнае перакананьне, што Бог хоча пакараць злодзеяў, і што гэтае пакараньне прымае форму чалавечага адрынаньня й гвалту[45].

Для Бога няма “ізгояў”, таму любы мэханізм стварэньня “ізгояў” аўтаматычна і адназначна зьяўляецца мэханізмам чалавечага гвалту[46].

Дасьвядчэньне адкупленьня[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У сваёй інтэрпрэтацыі адкупленьня(en) Алісан зьвяртаецца да габрэйскай літургічнай традыцыі, якая сваімі каранямі сягае часоў Першага храму(en). Там, пасьля ахвяраваньня жывёлы, якая прадстаўляла Госпада, першасьвятар, які дзейнічаў у асобе Ягвэ(en), праходзіў праз заслону — Творца ўваходзіў у створаны сьвет. Ён акрапляў храм крывёю Госпада, вызваляючы сьвет і людзей ад нячыстасьцяў, грахоў і праступкаў[47]. Такім чынам, у старажытнай габрэйскай літургічнай традыцыі адкупленьня сам Бог — зь любові да людзей, — робіць першы крок да Свайго стварэньня, каб аднавіць яго[48]. Гэтая літургія адкупленьня выяўляла поўную супрацьлегласьць звычайнага — паганскага — разуменьня ахвярапрынашэньня, у якім сьвятар ад імя людзей задавальняе боскі гнеў[49].

Паводле Алісана, адзінае азлобленае боства ў гэтым сьвеце — гэта само чалавецтва: людзі, злучаныя адзін з адным сьмерцю, помстай, гвалтам і гневам[50]. Калі Ісус узышоў на крыж, ён заняў месца таго, памяць чаго старажытны габрэйскі літургічны абрад захоўваў і хаваў адначасова: чалавекапрынашэньне(en). Праз Сваю сьмерць і ўваскрасеньне Ісус прывёў сыстэму ахвярапрынашэньняў да ейнага поўнага завяршэньня[51], дазволіўшы нам уявіць жыцьцё без стварэньня ахвяраў[52].

Алісан супрацьпастаўляе "правільнае разуменьне" тэорыі адкупленьня "дасьвядчэньню адкупленьня":

калі тэорыя адкупленьня - гэта нешта, што можна проста зразумець, то, цалкам лягічна, людзі могуць у ёй "правільна разабрацца" і, у выніку, быць у ліку добрых хлопцаў: "Мы — абмытыя крывёю, з намі ўсё ў парадку, мы — добрыя, — у адрозьненьне ад тых, хто не". […] Але ж уся мэта хрысьціянскага разуменьня ў тым, каб мы не атаясамлялі сябе занадта хутка з тымі добрымі хлопцамі. Наадварот, мы — людзі, якія ўвесь час дасьвядчаюць "Я ЁСЬЦЬ(en)" — Бога, — які ідзе насустрач да нас і — як нашая ахвяра, — прапануе прабачэньне. [...] мы — той "іншы", які ператвараецца ў "мы" у той ступені, у якой знаходзіць падабенства сабе ў братох і сёстрах па абодвух бакох. [...] Дасьвядчаць адкупленьне — значыць чуць голас Таго, хто цябе прабачае.[53]

Багаслоўе ЛГБТ людзей і для ЛГБТ людзей[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Джэймз Алісан перакананы, што вучэньне Каталіцкай Царквы пра гомасэксуальнасьць застаецца анамальным, бо грунтуецца на прынцыпова хібным дапушчэньні, што ўся чалавечая прырода па сутнасьці сваёй — гетэрасэксуальныя, а таму гомасэксуалы — проста дэфэктныя гетэрасэксуалы. На гэтым памылковым дапушчэньні грунтуецца выснова пра гомасэксуальнасьць як аб'ектыўна неўпарадкаваную тэндэнцыю, што вядзе да ўчынкаў, якія па сваёй сутнасьці зьяўляюцца злом[54]. Алісан, аднак, лічыць, што "быць геем — гэта непаталягічны, мінарытарны варыянт быцьця чалавекам, які сустракаецца рэгулярна"[4]. Паводле Алісана, леварукасьць — стан, які раней таксама лічыўся дэфэктным, аж пакуль покрыва міталягічнага мысьленьня ня было адкінутае з дапамогай навукі, — зьяўляецца больш блізкай аналёгіяй гомасэксуальнасьці, чым такія безумоўна паталягічныя станы, як анарэксія ці алькагольная залежнасьць.

Алісан часта камэнтуе выказваньні царкоўных уладаў пра гомасэксуальнасьць і аднаполыя стасункі[54][55][56][57]. Ён падкрэсьлівае, што гэтыя выказваньні — частка працэсу багаслоўскага распазнаваньня і кожны з іх мае свой спэцыфічны кантэкст. Ён заклікае ЛГБТ[прыбраць шаблён] каталікоў не спакушацца жорсткім тонам і непасьлядоўнымі аргумэнтамі герархіі. Замест таго, каб засмучацца ці ўцягвацца ў бясконцыя сваркі й змаганьні, ён заклікае іх да паўнавартаснага практыкаваньня веры, клопату пра бедных, хворых, зьняволеных і маргіналізаваных, бо геі былі запрошаныя на банкет Даруючай Ахвяры гэтак жа, як і іх гетэрасэксуальныя браты й сёстры[58]. Ён заклікае ЛГБТ каталікоў быць сьведкамі міласьці для тых, хто зьняверыўся і пакінуў супольнасьць веры, калі яны памылкова зблыталі часовыя царкоўныя рыштаваньні зь сьвятымі слупамі веры[59].

Кнігі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па-ангельску[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па-нідэрляндзку[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па-француску[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па-італьянску[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па-партугальску[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па-расейску[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па-гішпанску[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Пра Джэймза Алісана[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ а б в г д е ё ж з і к л м н о п р с т James Alison (2019-09-26) 'This is Pope Francis calling…' (анг.) The Tablet Архіўная копія ад 2019-09-27 г.
  2. ^ а б в г д James Alison (2020-08-13) Brought to life by Christ (анг.) The Christian Century
  3. ^ а б в г д е ё ж Sonny Duncan (2014-03-18) James Alison LGBTQ Religious Archives Network
  4. ^ а б в г Brett Salkeld (March 6, 2012) An Interview with James Alison (анг.) Commonweal
  5. ^  Alison, James Faith beyond resentment : fragments Catholic and gay. — London: Darton, Longman and Todd. — P. 149-151. — ISBN 0-232-52411-4
  6. ^  Alison, James Knowing Jesus. — London: SPCK. — P. 33–58. — ISBN 0-281-05222-0
  7. ^  Alison, James Living in the end times : the last things re-imagined. — London: SPCK, 1997. — P. 11. — ISBN 0-281-05076-7
  8. ^  Alison, James Faith beyond resentment: fragments Catholic and gay. — London: Darton, Longman and Todd. — P. XIII. — ISBN 0-232-52411-4
  9. ^  Alison, James Faith beyond resentment : fragments Catholic and gay. — London: Darton, Longman and Todd. — P. XI. — ISBN 0-232-52411-4
  10. ^ Introduction (анг.) Jesus the Forgiving Victim
  11. ^ James Alison Where do we go from here? (анг.) Praying Eucharistically
  12. ^ About James Alison (анг.) Jesus the Forgiving Victim
  13. ^ Choosing Judgment or Joy: Helping People of Faith Move from Anger to Love на YouTube
  14. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 65. — ISBN 978-0-567-68908-5
  15. ^ James Alison (1996-06-29) Girard's Breakthrough (анг.)
  16. ^  Alison, James Faith beyond resentment: fragments Catholic and gay. — London: Darton, Longman and Todd, 2001. — P. 147–169. — ISBN 0-232-52411-4
  17. ^  Alison, James Broken hearts and new creations : intimations of a great reversal. — London: Darton Longman & Todd. — P. 230–248. — ISBN 978-0-232-52796-4
  18. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 9. — ISBN 978-0-567-68908-5
  19. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 8, 66. — ISBN 978-0-567-68908-5
  20. ^ James Alison (1996-06-29) Girard's Breakthrough (анг.) The Tablet
  21. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 8. — ISBN 978-0-567-68908-5
  22. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 110,149. — ISBN 978-0-567-68908-5
  23. ^  Alison, James The joy of being wrong: original sin through Easter eyes. — New York: Crossroad, 1998. — P. 77-83. — ISBN 0-8245-1676-1
  24. ^  Alison, James The joy of being wrong: original sin through Easter eyes. — New York: Crossroad, 1998. — P. 79-80. — ISBN 0-8245-1676-1
  25. ^  Alison, James The joy of being wrong: original sin through Easter eyes. — New York: Crossroad, 1998. — P. 81. — ISBN 0-8245-1676-1
  26. ^  Alison, James The joy of being wrong: original sin through Easter eyes. — New York: Crossroad, 1998. — P. 83. — ISBN 0-8245-1676-1
  27. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 69. — ISBN 978-0-567-68908-5
  28. ^  Alison, James Living in the end times : the last things re-imagined. — London: SPCK, 1997. — P. 32. — ISBN 0-281-05076-7
  29. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 66, 105. — ISBN 978-0-567-68908-5
  30. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 103. — ISBN 978-0-567-68908-5
  31. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 105. — ISBN 978-0-567-68908-5
  32. ^  Alison, James Broken hearts and new creations : intimations of a great reversal. — London: Darton Longman & Todd, 2010. — P. 115. — ISBN 978-0-232-52796-4
  33. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 116-7. — ISBN 978-0-567-68908-5
  34. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 129. — ISBN 978-0-567-68908-5
  35. ^  Alison, James Living in the end times : the last things re-imagined. — London: SPCK, 1997. — P. 45. — ISBN 0-281-05076-7
  36. ^  Alison, James Living in the end times : the last things re-imagined. — London: SPCK, 1997. — P. 40. — ISBN 0-281-05076-7
  37. ^  Alison, James Living in the end times : the last things re-imagined. — London: SPCK, 1997. — P. 38. — ISBN 0-281-05076-7
  38. ^  Alison, James Living in the end times : the last things re-imagined. — London: SPCK, 1997. — P. 43. — ISBN 0-281-05076-7
  39. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 93. — ISBN 978-0-567-68908-5
  40. ^  Alison, James Living in the end times : the last things re-imagined. — London: SPCK, 1997. — P. 48. — ISBN 0-281-05076-7
  41. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 96. — ISBN 978-0-567-68908-5
  42. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 97. — ISBN 978-0-567-68908-5
  43. ^ а б  Alison, James Living in the end times : the last things re-imagined. — London: SPCK, 1997. — P. 40. — ISBN 0-281-05076-7
  44. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 93. — ISBN 978-0-567-68908-5
  45. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 93. — ISBN 978-0-567-68908-5
  46. ^  Alison, James Living in the end times : the last things re-imagined. — London: SPCK, 1997. — P. 35. — ISBN 0-281-05076-7
  47. ^  Alison, James An Atonement Update. — 2006. — P. 2-3. — (Australian eJournal of Theology, 8).
  48. ^  Alison, James An Atonement Update. — 2006. — P. 3-4. — (Australian eJournal of Theology, 8).
  49. ^  Alison, James An Atonement Update. — 2006. — P. 3. — (Australian eJournal of Theology, 8).
  50. ^  Alison, James An Atonement Update. — 2006. — P. 8. — (Australian eJournal of Theology, 8).
  51. ^  Alison, James An Atonement Update. — 2006. — P. 6. — (Australian eJournal of Theology, 8).
  52. ^  Alison, James An Atonement Update. — 2006. — P. 7. — (Australian eJournal of Theology, 8).
  53. ^  Alison, James An Atonement Update. — 2006. — P. 9. — (Australian eJournal of Theology, 8).
  54. ^ а б Alison, James (22 March 2021) Same-sex blessings and the CDF – how to recognise a tantrum (анг.). The Tablet.
  55. ^ Some musings concerning the phrases "objectively disordered" and "intrinsically disordered (or evil)" in current Church discourse regarding LGBT issues (анг.)
  56. ^ Towards global inclusion of LGBT people within Catholic communities: a new theological approach (анг.)
  57. ^ On helping the Faithful negotiate confusion (анг.)
  58. ^ James Alison Broken hearts & new creation: intimations of a great reversal. — London: Darton, Longman and Todd, 2010. — P. 16. — ISBN 9780232527964
  59. ^  Edwards, John P. James Alison and a Girardian theology : conversion, theological reflection, and induction. — London: Bloomsbury, 2020. — P. 168. — ISBN 978-0-567-68908-5

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • James Alison — пэрсанальны вэбсайт Джэймза Алісана
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Джэймз_Алісан&oldid=2412898»