Перайсьці да зьместу

Да спатканьня, люба

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Да спатканьня, люба
па-ангельску: The Goodbye Girl
Жанр рамантычная камэдыя[d] і камэдыйная драма[d]
Рэжысэр
Сцэнарыст
Прадусар
У ролях
Кампазытар
Апэратар
Мастак Albert Brenner[d]
Вытворчасьць ‎Мэтра-Голдвін-Маер
Распаўсюд Warner Brothers[d] і Netflix
Дата выхаду 1977 і 20 красавіка 1978[9]
Працягласьць 110 хвіліна і 109 хвіліна
Краіна
Мова ангельская мова
Старонка на IMDb

«Да спатканьня, люба» (па-ангельску: The Goodbye Girl) — амэрыканскі рамантычны камэдыйна-драматычны фільм 1977 году, створаны рэжысэрам Гэрбэртам Росам. Галоўныя ролі выканалі Рычард Дрэйфус, Марша Мэйсан, Кўін Камінгс і Пол Бэнэдыкт. Рычард Дрэйфус атрымаў прэмію «Оскар» у 1977 годзе за найлепшую мужчынскую ролю. На той час ён стаў самым маладым чалавекам, які атрымаў гэтую прэмію ў згаданай катэгорыі. Фільм стаў першай рамантычнай камэдыяй, якая зарабіла ў пракаце 100 мільёнаў даляраў.

Увага: ніжэй знаходзіцца зьмест, які раскрывае сюжэт твору.

Танцорка Пола Макфадэн (Марша Мэйсан) і ейная дзесяцігадовая дачка Люсі (Кўін Камінгс) жывуць у кватэры ў Мангэтане. Зь імі пражывае хлопец Тоні Дэфорэст, які і здымае на сваё імя кватэру. Аднойчы, Тоні зьбягае ў Італію, каб там здымацца ў кіно. Перад тым, як таемна сысьці, Тоні перадаў кватэру ў субарэнду Эліёту Гарфілду (Рычард Дрэйфус), нэўратычнаму, але міламу амбітнаму актору з Чыкага, які зьявіўся пасярод ночы ў чаканьні пераезду. Пола патрабавальная і таксама нэўратычная, ад самага пачатку дае зразумець, што ёй не падабаецца Эліёт, але той дазваляе ёй і Люсі застацца ў кватэры.

Пола прыкладае ўсе высілкі каб вярнуцца ў форму і аднавіць кар’еру танцоўшчыцы. Між тым, Эліёт атрымаў галоўную ролю ў паза-брадўэйскай пастаноўцы Рычарда III, але рэжысэр Марк (Пол Бэнэдыкт) хоча, каб ён сыграў пэрсанажа з ноткамі гомасэксуаліста. Зь неахвотай Эліёт згаджаецца сыграць ролю, не зважаючы на ​​поўнае веданьне таго, што гэта можа азначаць канец ягонай акторскай кар’еры. Шмат тэатральных крытыкаў з тэлевізійных каналаў і газэт Нью-Ёрку наведваюць першую вечаровую пастанову, і ўсе яны люта крытыкуюць пастанову, асабліва вобраз Эліёта. Спэктакль, да ягонай палёгкі, хутка закрываецца.

Не зважаючы на ​​частыя сутычкі і адсутнасьць падзякі з боку Полы за Эліётаву дапамогу, яны з часам пачынаюць кахаць адзін аднаго. Аднак Люсі ўспрымае раман як паўтарэньне таго, што адбылося з Тоні. Эліёт пераконвае Полу, што ён ня будзе такім, і пазьней забірае Люсі са школы і вязе яе на коннай павозцы, падчас якой Люсі прызнаецца, што ёй падабаецца Эліёт, і ён прызнае, што падабаецца ёй і Поле і ня зробіць нічога шкоднага ім.

Эліёт уладкоўваецца на працу ў імправізацыйны тэатар, і неўзабаве яго запрыкмеціў вядомы кінарэжысэр. Яму прапануюць магчымасьць сыграць ролю ў фільме, якую ён ня можа адмовіць, адзіная зачэпка заключаецца ў тым, што праца знаходзіцца ў Сіэтле, і Эліёт зьнікне на чатыры тыдні. Пола дазнаецца пра гэта і баіцца, што Эліёт пакіне яе назаўсёды, як і ўсе астатнія мужчыны ў ейным жыцьці. Пазьней Эліёт тэлефануе Поле з тэлефоннай будкі насупраць кватэры, кажучы ёй, што рэйс затрыманы, і ў апошні момант Эліёт запрашае Полу паляцець зь ім, пакуль ён будзе здымацца ў фільме. Пола адмаўляецца, але рада, бо ведае, што запрашэньне Эліёта сьведчыць пра тое, што ён сапразды кахае яе і вернецца. Перш чым пакласьці слухаўку, Эліёт просіць Полу паклапаціцца пра ягоную гітару, якую ён наўмысна пакінуў у кватэры, і яна разумее, што гэта ёсьць доказам таго, што ён сапраўды вернецца.

Роджэр Эбэрт даў фільму пераважна станоўчы водгук, прысудзіўшы тры зоркі з чатырох магчымых. Ён не ўразіўся выступам Мэйсан і ейным пэрсанажам, назваўшы яе наўрад ці сымпатычным[10]. Аднак ён пахваліў Дрэйфуса і назваў ягонае выкананьне Рычарда III як самым сьмешным выступам у фільме з часоў Мэла Брукса[10]. Паводле агрэгатару крытычных водгукаў Rotten Tomatoes фільм мае рэйтынг ухваленьня 84%, грунтуючыся на 19 аглядах.

Вонкавыя спасылкі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]