Перайсьці да зьместу

Войцех Радзівіл

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
(Перанакіравана з «Войцах Радзівіл»)
Войцех Радзівіл
лац. Vojciech Radzivił
Войцех Радзівіл
Войцех Радзівіл

Герб Трубы
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся 1476 або 1478
Памёр 19 красавіка 1519
Род Радзівілы
Бацькі Мікалай Радзівіл «Стары»
Соф’я з Манівідаў
Дзейнасьць каталіцкі сьвятар, каталіцкі біскуп

Войцех Радзівіл (Альбрэхт Радзівіл; каля 1476 — 19 красавіка 1519, Веркі пад Вільняй) — рымска-каталіцкі дзяяч Вялікага Княства Літоўскага. Біскуп луцкі (1502—1507) і віленскі (з 1507).

Войцех Радзівіл — першы віленскі біскуп, што паходзіў зь літоўскіх магнатаў. Валодаў маёнткамі на тэрыторыі сучаснай Летувы і Беларусі (Новы Двор, Ліпск)[1].

Герб В. Радзівіла

З шляхецкага роду Радзівілаў гербу Трубы, сын Мікалая «Старога», ваяводы віленскага і канцлера вялікага літоўскага, і Соф’і з Манівідаў. Меў братоў Мікалая, князя Сьвятой Рымскай імпэрыі на Гонядзях і Мядзелах[2], ваяводу віленскага і канцлера вялікага літоўскага, Яна, кашталяна троцкага, Юрыя, гетмана вялікага літоўскага, і сястру Ганну, жонку Конрада III Рудога, апошнюю ўдзельную мазавецкую княгіню[2].

У 1502 годзе атрымаў пасьвячэньне на біскупа луцкага, у 1507 годзе — на біскупа віленскага. Здабыў вядомасьць сваёй набожнасьцю і міласэрнасьцю. Намагаўся выкараніць у краіне апошнія сьляды паганства, выступаў за унію паміж заходняй і усходняй цэрквамі. Апекваўся кананізацыяй Сьвятога Казімера[3].

Дамогся для сьвятарства новых прывілеяў, дбаў пра аздабленьне віленскае катэдры.

У картцы да артыкула прыводзіцца партрэт зь Нясьвіскай партрэтнай галерэі, напісаны ў XVIII ст. невядомым мастаком. У 1950 годзе на загад уладаў СССР гэты партрэт перадалі Польшчы, цяпер ён захоўваецца ў Нацыянальным музэі ў Варшаве.

  1. ^ ЭГБ. — Мн.: 2001 Т. 6. Кн. 1. С. 54.
  2. ^ а б Рудзкі Э. Барбара Радзівілянка — другая жонка Жыгімонта Аўгуста / Пераклад з: Edward Rudzki. Polskie Krolowie. Zony Piastow i Jagiellonow. — W-wa, 1985 // «Спадчына» № 5, 1994. — Эл. рэсурс www.pawet.net Праверана 8 кастрычніка 2010 г.
  3. ^ ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 2. С. 488.