Віленскі павет (Віленская губэрня)
| Віленскі павет | |
_(1845).png) | |
| Агульныя зьвесткі | |
|---|---|
| Краіна | Расейская імпэрыя |
| Статус | павет Расейскай імпэрыі[d] |
| Уваходзіць у | Віленская губэрня |
| Адміністрацыйны цэнтар | Вільня |
| Дата ўтварэньня | 1795 |
| Дата скасаваньня | 1920 |
| Насельніцтва |
|
| Плошча |
|
| Месцазнаходжаньне Віленскага павету | |
| |
 Дадатковыя мультымэдыйныя матэрыялы | |
Віленскі павет (па-расейску: Виленскій уѣздъ) — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў складзе Віленскай губэрні Расейскай імпэрыі.
Адміністрацыйны цэнтар — Вільня.
Адміністрацыйны падзел[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У 1913 годзе ў павеце было 18 валасьцей: Быстрыцкай, Варнянская, Гедройцкая, Гелванская, Ільінская, Маляцкая, Меешагольская, Міцкунская, Мусьніцкая, Неменчынская, Падбярэская, Рудамінская, Рукойнская, Рэшанская, Салечніцкая (цэнтар — мястэчка Малыя Сялечнікі), Шырвінцкая, Шумская, Яніская.
Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Паводле дадзеных перапісу 1897 году ў павеце пражывала 363,3 тыс. чал. У тым ліку беларусы — 25,8%; жыды — 21,3%; летувісы — 20,9%; палякі — 20,1%; расейцы — 10,4%. У павятовым горадзе Вільні пражывала 154532 чал.[1]
Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Віленскі павет у складзе Віленскай губэрні Расейскай імпэрыі быў утвораны ў 1795 годзе на тэрыторыі, якая адышла да Расеі ў выніку 3-га падзелу Рэчы Паспалітай. У 1797 годзе павет увайшоў у склад Літоўскай губэрні, у 1801 — у склад Літоўска-Віленскай (з 1840 — Віленскай). У 1920 годзе павет адышоў да Летувы, але неўзабаве быў захоплены Польшчай.
Крыніцы й заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
| ||||||||
