Перайсьці да зьместу

Іжа

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Іжа
трансьліт. Iža
Дата заснаваньня: XVII ст.
Былая назва: Іжа Кішчанская, Кішчанцы
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Менская
Раён: Вялейскі
Сельсавет: Іскі
Насельніцтва
колькасьць: 402 чал. (2011)
колькасьць двароў: 223 (1997)
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 1771
Паштовы індэкс: 222454
Нумарны знак: 5
Геаграфічныя каардынаты: 54°40′0″ пн. ш. 26°43′0″ у. д. / 54.66667° пн. ш. 26.71667° у. д. / 54.66667; 26.71667Каардынаты: 54°40′0″ пн. ш. 26°43′0″ у. д. / 54.66667° пн. ш. 26.71667° у. д. / 54.66667; 26.71667
Іжа на мапе Беларусі ±
Іжа
Іжа
Іжа
Іжа
Іжа
Іжа
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

І́жа[1]вёска ў Вялейскім раёне Менскай вобласьці. Цэнтар Іскага сельсавету. Разьмешчана на рацэ Нарач. За 24 кілямэтры на паўночны захад ад гораду і чыгуначнай станцыі Вялейка, за 127 кілямэтраў ад Менску. На правым беразе р. Нарачанка вышэй упадзеньня ў яе р. Вузьлянка.

У міжваенны час вёска знаходзілася ў складзе Польскай Рэспублікі, Віленскага ваяводства, Вілейскaга паветa, у Іскай гміне, пазней (1932) у складзе гміны гміны Войстам [2][3][4][5].

  • 2011 год — 402 жыхары
  • 1997 год — 223 двары, 507 жыхароў
  • 1931 год — 579 чалавек[6]
  • 1921 год — 513 чалавекi[7]
  1. ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (djvu)
  2. ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 6.
  3. ^ https://www.senat.gov.pl/gfx/senat/pl/senatopracowania/70/plik/m-631.pdf
  4. ^ https://encyklopedia.pwn.pl/haslo/;3950665
  5. ^ Piotr Eberhardt, Formowanie się polskiej granicy wschodniej po II wojnie światowej, „Dzieje Najnowsze”, Rocznik L – 2018 (2), 2018, s. 95–100.
  6. ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 59.
  7. ^ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej — Tom VII — Część II — Ziemia Wileńska — Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923, s 83.