Канстантын Тышкевіч

Канстантын Тышкевіч
	Канстантын Тышкевіч
	; Герб «Ляліва»
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	17 лютага 1806; Лагойск
Памёр	13 ліпеня 1868; Менск, Расейская імпэрыя;
Пахаваны	Лагойск;
Род	Тышкевічы
Бацькі	Піюс Тышкевіч; Аўгуста-Марыя Плятэр[d]
Дзеці	Марыя з Тышкевічаў[d] і Оскар Тышкевіч[d]
Дзейнасьць	антраполяг, археоляг, гісторык, земляўласьнік, этнограф, бізнэсмэн, калекцыянэр, эканаміст

Канстанты́н Тышке́віч (17 лютага 1806, места Лагойск — 13 ліпеня 1868) — беларускі^[2]^[3] археоляг, гісторык, этнограф, фальклярыст; адзін з заснавальнікаў беларускай навуковай археалёгіі. Сябар навуковых таварыстваў у Вільні, Кракаве, Маскве, Празе, Парыжы, Лёндане.

Біяграфія

З лагойскай лініі роду Тышкевічаў, сын Піюса (1756—1858) і Аўгусты з Плятэраў, брат Яўстаха. Граф на Лагойску і Бярдычаве.

Навучаўся ў Полацкім езуіцкім, Забельскім дамініканскім калегіюмах. Скончыў Віленскі ўнівэрсытэт (1828).

У 1828—1836 працаваў у Міністэрстве фінансаў у Варшаве. Удзельнік паўстаньня 1830—1831 рокаў.

3 1836 жыў у Лагойску, дзе заснаваў ашчадны банк для мяшчанаў і сялянаў, цукровыя заводы, палатняную манфактуру і інш. У 1861 браў удзел у працы Менскага губэрнскага камітэту зь сялянскіх пытаньняў.

Разам з братам у 1842 заснаваў першы на Беларусі музэй старажытнасьцяў, у які сабраў архіў старажытных рукапісаў, калекцыю мастацкіх твораў, унікальную бібліятэку. Адзін з заснавальнікаў Віленскага музэю старажытнасьцяў, сябар Віленскай археалягічнай камісіі.

Дасьледаваў каля 200 курганоў, у тым ліку курганы крывічоў і дрыгавічоў (каля Барысава, Лагойску і інш.), гарадзішчаў і замчышчаў Менскай губэрні, склаў першыя тапаграфічныя мапы гарадзішчаў і замчышчаў. Першы клясыфікаваў знаходкі па тэхніцы і матэрыялах выкананьня і зьвёў іх у табліцы.

У 1856 арганізаваў экспэдыцыю па рацэ Вяльлі, паводле вынікаў якой напісаў краязнаўчую манаграфію «Вяльля і яе берагі» (Дрэздэн, 1871). Пра археалягічныя знаходкі пісаў у газэце «Новое время», якая выдавалася А. Кіркорам у Пецярбургу ў 1868—1871^[4].

Багатыя зборы К. Тышкевіча ў значнай ступені разышліся па-за межы сучаснай Беларусі (Вільня, Варшава, Масква, Паланга і іншыя).

Галерэя

Іканаграфія Канстантына Тышкевіча
З радзінай, да 1869 г.
Э. Адамовіч, да 1869 г.
З кнігі «Вяльля і яе берагі», 1871 г.

Крыніцы

^ http://tnk.krakow.pl/czlonkowie/tyszkiewicz-konstanty/
^ Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. Кн. 1. — Мн., 2001. С. 510.
^ Дзмітрый Караў. Тышкевіч Канстанцін Піевіч // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 680.
^ Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. Кн. 1. — Мн., 2001. С. 511.

Літаратура

Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / рэд. Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — 684 с. — ISBN 985-11-0314-4
Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. У 4 кн. Кн. 1-я. — Мн.: БЕЛТА, 2001. — 576 с.: іл. ISBN 985-6302-33-1.

Вонкавыя спасылкі

Канстантын Тышкевіч — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

[_a14af71b4676ebe7-1] ttp://tnk.krakow.pl/czlonkowie/tyszkiewicz-konstanty/

[2] Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. Кн. 1. — Мн., 2001. С. 510.

[3] Дзмітрый Караў. Тышкевіч Канстанцін Піевіч // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 680.

[4] Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. Кн. 1. — Мн., 2001. С. 511.

[1]

[2]

[3]

[4]