Ярунд
| Ярунд лац. Jarund | |
| Jarund | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Ahr + суфікс з элемэнтам -нд- (-nd-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Арант |
| Вытворныя формы | Ерандзь |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Ярунд» | |
Ярунд, Арант — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Паходжаньне
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Ярунд, Арант або Ярант (Jarund, Iarund[1], Arant[2], Jarant) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова ар- (імёны ліцьвінаў Арвід, Арман, Ярмунд; германскія імёны Arvid, Arman, Aramund) паходзіць ад гоцкага ara 'арол'[4].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Jarant (Jarand, Jarunt, Jerant, Jorant)[5].
У Польшчы ў 1640 годзе адзначалася прозьвішча Erundthowa (жаночае)[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: от уряду бурмистров Берестейских Матыса Шпака а Михайла Аранта (1578—1580 гады)[7]; Arondt Norbert (1765—1767 гады)[8].
Носьбіты
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Ярунды (Jarundy) — літоўскі шляхецкі род[9].
Існавала вёска Ярундышкі (Jaryndyszki) каля Расенаў[9].
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Mårtensson L. Personnamnen i de medeltida svenska runinskrifterna. — Uppsala, 2024. S. 62.
- ^ Wenzel W. Personennamen des Amtes Schlieben // Onomastica Slavogermanica. III. — Berlin, 1967. S. 49.
- ^ Nielsen O. Olddanske personnavne. — Kjøbenhavn, 1883. S. 53.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 59.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 101.
- ^ Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku. T. 1: A—G. — Kraków, 2007. S. 428.
- ^ Акты, издаваемые Виленской комиссией для разбора древних актов. Т. 39. — Вильна, 1915. С. 330.
- ^ Kłapkowski W. Konwent Dominikanów w Sejnach // Ateneum wileńskie. R. 13, z. 2. — Wilno, 1938. S. 92 (160).
- ^ а б Polska encyklopedja szlachecka. T. 6. — Warszawa, 1936. S. 182.