Міхайла Байчышын
| Міхайла Байчышын | |
| укр. Михайло Іллярович Бойчишин | |
| Намесьнік старшыні «Народнага руху Ўкраіны» | |
|---|---|
| студзень 1992 — 15 студзеня 1994 | |
| Кіраўнік Шаўчэнкаўскага раённага выканкаму Львова | |
| 1991 — 1994 | |
| Дэпутат Львоўскай абласной рады | |
| 1990 — 15 студзеня 1994 | |
| Асабістыя зьвесткі | |
| Нарадзіўся: |
5 сьнежня 1948 Чамярынцы, Перамышлянскі раён, Львоўская вобласьць, Украінская ССР, СССР |
| Памёр: |
15 студзеня 1994 Кіеў, Украіна |
| Грамадзкае аб’яднаньне: | «Народны рух Украіны» |
| Сужэнец: | жонка Любаміра Ўладзімераўна Байчышына (1952—2010) |
| Дзеці: | дачка і сын |
| Бацька: | Ільляр Байчышын |
| Адукацыя: | Украінскі паліграфічны інстытут (1972, Львоў) |
Міха́йла Ільля́равіч Байчы́шын (1948, Чамярынцы, цяпер Львоўскі раён, Украіна — 1994, Кіеў, Украіна) — украінскі палітык.
Дэпутат Львоўскай абласной рады (1990—1994), кіраўнік Шаўчэнкаўскага раённага выканкаму Львова (1991—1994). Намесьнік старшыні і кіраўнік Сакратарыяту «Народнага руху Ўкраіны» (1992—1994). 15 студзеня 1994 году быў выкрадзены ўзброенымі людзьмі ў масках зь сядзібы «НРУ» разам з дакумэнтамі банкіраў, якія пагадзіліся фінансаваць будаўніцтва Балта-Чарнаморскага нафтавага калектару празь Беларусь. Цела забітага расейскай выведкай дагэтуль не знайшлі[1].
Жыцьцяпіс[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У 1969—1990 гадах працаваў у Праектна-каструктарскім інстытуце канвэерабудаваньня ў Львове. У 1989 годзе прыняў удзел у стварэньні Таварыства ўкраінскай мовы і «Народнага руху Ўкраіны». У 1990 годзе абраўся ў склад Львоўскай абласной рады ад Чыгуначнага раёну Львова. У 1991 годзе ўзначаліў Шаўчэнкаўскі раённы выканкам Львова. У студзені 1992 году 3-і Зьезд НРУ абраў яго намесьнікам старшыні. Пазьней заняў пасаду кіраўніка Сакратарыяту НРУ[2].
У 1993 годзе пасьля сустрэчы ва Ўкраіне з прадстаўніком Беларускага народнага фронту Станіславам Гусаком падлучыў Інстытут транспарту і нафты ў Кіеве да распрацоўкі Балта-Чарнаморскага нафтавага калектару (БЧНК). Гэтая ідэя прадугледжвала пракладку празь Беларусь нафтаправоду ад Адэсы (Украіна) да Вэнтсьпілса (Латвія). У выніку нафтаперапрацоўчыя заводы рэгіёну маглі атрымаць таньнейшую нафту з трох напрамкаў на выбар — Балтыйскага і Чорнага мора або Расеі. У ліпені 1993 году ў Менску прайшла 1-я канфэрэнцыя па БЧНК. У ёй узялі ўдзел кіраўнік нафтавага тэрміналу ў Вэнтсьпілсе, кіраўнік «Латвіянафта», прадстаўнікі Міністэрства энэргетыкі Беларусі і прадстаўнікі Расеі. Расейскі бок быў засмучаны канфэрэнцыяй праз занепакоенасьць стратай нафтавага рынку памерам каля 20 млрд даляраў ЗША. Міхайла Байчышын сабраў на канфэрэнцыі дакумэнты зацікаўленых банкіраў з адрасамі для фінансаваньня БЧНК. Рыхтаваў 2-ю канфэрэнцыю па Балта-Чарнаморскім нафтавым калектары ў 1994 годзе. 15 студзеня 1994 году а 17-й гадзіне быў выкрадзены ўзброенымі людзьмі ў масках са свайго кабінэту ў штаб-кватэры Народнага руху Ўкраіны ў Кіеве. Паводле меркаваньня Станіслава Гусака, выкраданьне дакумэнтаў пра фінансаваньне БЧНК і забойства Байчурына — «справа рук расейскай выведкі». Цела забітага дагэтуль не знайшлі. Пры гэтым выкралі дакумэнты зацікаўленых у БЧНК банкіраў. У выніку сарвалі 2-ю канфэрэнцыю па БЧНК[3], якую мелі правесьці ў Кіеве празь 10 дзён — 25 студзеня 1994 году. Сярод іншага, нападнікі скралі дакумэнты аб намеры прафінансаваць праектную працу, якія даслаў Міжнародны валютны фонд (ЗША)[4].
Уплыў для Беларусі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У 1994 годзе 1-ы намесьнік старшыні Савету міністраў Беларусі Міхаіл Мясьніковіч праз «Гомельтранснафта Дружба» замовіў праект Балта-Чарнаморскага нафтавага калектару ў Інстытуце транспарту і нафты ў Кіеве, які быў зроблены і пададзены ўжо прэзыдэнту Беларусі А. Лукашэнку[3]. 29 красавіка 2020 году А. Лукашэнка падпісаў Распараджэньне аб будаўніцтве магістральнага нафтаправода «Гомель — Горкі» ў 2020—2023 гадох дзеля дывэрсыфікацыі паставак нафты ў Беларусь[5].
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Натальля Радзіна. Зянон Пазняк: Беларускім мужчынам трэба рыхтавацца // Прэс-цэнтар «Хартыі’97», 24 красавіка 2019 г. Праверана 7 чэрвеня 2021 г.
- ^ Кастусь Бандарэнка. Правыя ва Ўкраіне: зацятая барацьба за палітычную пэрыфэрыю // Архэ-Пачатак : часопіс. — 2001. — № 5. — ISSN 1392-9682.
- ^ а б Станіслаў Гусак. Галасы стагодзьдзя. - Мінулы век у памяці сучасьнікаў // Беларуская служба Радыё «Свабода», студзень 1999 г. Архіўная копія ад 15 студзеня 2013 г. Праверана 7 чэрвеня 2021 г.
- ^ Сяргей Навумчык. Экспэрты распрацоўваюць Балта-Чарнаморскі нафтавы калектар // Дзевяноста трэці / рэд. Аляксандар Лукашук, маст. Генадзь Мацур. — Вашынгтон: Радыё Свабодная Эўропа/Радыё Свабода, 2018. — С. 300—315. — 536 с. — (Бібліятэка Свабоды. ХХІ стагодзьдзе). — ISBN 978-0-929849-22-5
- ^ Падпісана распараджэньне аб будаўніцтве магістральнага нафтаправода «Гомель — Горкі» // Прэзыдэнт Рэспублікі Беларусь, 29 красавіка 2020 г. Праверана 24 студзеня 2022 г.
 |
Гэта — накід артыкула пра біяграфію асобы. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |