Кропка (знак прыпынку)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Кропка
.
Выява
  ~      .  ,      ....
  Іншыя назвыпункт
Зьвесткі
  Назва ў Юнікодзеfull stop
  ЮнікодU+002E
  HTML&#46, &#x2e
  UTF-160x2E
  URL-код%2E
Каб пабачыць усе сымбалі, глядзіце: Друкарскія сымбаліЛацінскія літарыКірылічныя літары

Кро́пка ці пункт[1] (.) — знак прыпынку, які выкарыстоўваецца пры напісаньні ў многіх мовах сьвету.

У беларускай мове[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У беларускай мове кропка выкарыстоўваецца:

  • для завяршэньня сказу:
    • Цягнік прыехаў.
  • для скарачэньня словаў:

Кропку, як і іншыя знакі прыпынку, аддзяляюць ад іншых знакаў прыпынку прабелам.

Адзіночныя сказы не заўсёды маюць кропку ў канцы сказа (напрыклад, у сьпісах, у назвах).

У іншых мовах[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У кітайскай і японскай мовах замест кропкі выкарыстоўваецца сымбаль (U+3002).

У пісьме дэванагары, якім карыстаецца гіндзі, санскрыт, маратхі й некаторыя іншыя мовы Індыі, замест кропкі выкарыстоўваецца вертыкальная лінія: (U+0964) .

Ува ўрду выкарыстоўваецца аналягічны кропцы сымбаль — ۔ (U+06D4).

У амхарскай і іншых мовах, якія запісваюцца Этыёпскім пісьмом, канец сказа пазначаецца чатырма кропкамі: (U+1362).

Паходжаньне знаку[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Першыя знакі прыпынку былі ў Астраміравым Эвангельлі. Спачатку быў знак крыжа (знак прыпынку), ім пісар абазначаў месца, на якім перад уходам на малебен або трапезу астанавіўся чыцец. Затым знак скараціўся да дзьвюх кропках, а потым да проста кропкі[2].

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]