Даманава (Маладэчанскі раён)
| Даманава лац. Damanava | |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Менская |
| Раён: | Маладэчанскі |
| Сельсавет: | Мясоцкі |
| Насельніцтва: |
|
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 1773 |
| Паштовы індэкс: | 222330 |
| СААТА: | 6238827021 |
| Нумарны знак: | 5 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 54°15′19″ пн. ш. 27°1′11″ у. д. / 54.25528° пн. ш. 27.01972° у. д.Каардынаты: 54°15′19″ пн. ш. 27°1′11″ у. д. / 54.25528° пн. ш. 27.01972° у. д. |
Даманава на мапе Беларусі ±   Даманава | |
Дама́нава[1] — вёска ў Беларусі, каля ракі Пісараўкі. Уваходзіць у склад Мясоцкага сельсавету Маладэчанскага раёну Менскай вобласьці.
Назва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Тотман, пазьней Доман (Totman, Domann) — імя германскага паходжаньня[2].
Гісторыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У міжваенны час засьценак Даманава знаходзіўся ў складзе Вялейскага павету Віленскага ваяводзтва Польскай Рэспублікі, у гміне Краснае[3][4].
Насельніцтва
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (djvu)
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 415.
- ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. 1. — Warszawa, 1938. S. 6.
- ^ Eberhardt P. Formowanie się polskiej granicy wschodniej po II wojnie światowej // Dzieje Najnowsze. Rocznik L, 2018 (2). S. 95—100.
- ^ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. VII, cz. II: Ziemia Wileńska — Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka. — Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1923. S. 84.
- ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. 1. — Warszawa, 1938. S. 28.
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Domanowo, zaścianek, powiat wilejski // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom II: Derenek — Gżack. — Warszawa, 1881. — S. 113