Фэлікс Стацкевіч

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Фэлікс Стацкевіч
Дата нараджэньня 2 сьнежня 1879(1879-12-02)
Месца нараджэньня
Дата сьмерці 21 чэрвеня 1967(1967-06-21) (87 гадоў)
Месца сьмерці
Месца вучобы
Занятак перакладнік
Месца працы

Фэлікс Іванавіч Стацкевіч, псэўд. Аганёк (2 сьнежня 1879, Шчучын — 21 чэрвеня 1967, Вільня) — беларускі грамадзка-культурны дзяяч.

Біяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Паходзіў зь сям’і інтэлігентаў; маці была настаўніцай, а бацька — каморнікам[1]. Скончыў у 1913 Пецярбурскі ўнівэрсытэт.

З 1903 сябра Беларускай сацыялістычнай грамады. У 1905—1907 вёў рэвалюцыйную прапаганду ў Вільні і Менску. За ўдзел у студэнцкім руху выключаны з унівэрсытэту, арыштаваны і сасланы. Быў блізка знаёмы зь Цёткай, братамі Іваноўскімі, Купалам, Карусём Каганцом, Уладзімерам Самойлам і Алесем Бурбісам. Працаваў у падпольнай друкарні ў Менску. З 1908 сакратар адвакатаў у Ігумене, тэхнік у Вышнім Валачку, Цьвяры.

Пасьля Кастрычніцкага перавароту працаваў у прафсаюзных арганізацыях работнікаў воднага транспарту, літаратурна-выдавецкім аддзеле Наркамасьветы Літоўска-Беларускай ССР.

З восені 1920 у Віленскім беларускім саюзе каапэратараў. Выкладчык лацінскай мовы, дырэктар Радашкавіцкай беларускай гімназіі імя Ф. Скарыны, старшыня Галоўнай управы Таварыства беларускай школы, адзін з заснавальнікаў і рэдактар часопіса «Беларускі летапіс». Арыштоўваўся польскімі ўладамі. У 1939—1941 настаўнік у Вялейцы і Клецкім раёне.

Падчас 2-й сусьветнай вайны працаваў судзьдзём у Смаргоні, у 1944—1949 — у музэі Пушкіна ў Мяркучай (пад Вільняй). У 1949 арыштаваны і зьняволены. Пасьля вызваленьня ў 1950-я гады жыў у Вільні.

Пахаваны на праваслаўных могілках на Ліпаўцы.

Унёсак[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Склаў «Эспэранта-беларускі слоўнік». Пераклаў з польскай мовы на эспэранта кнігу Л. Петражыцкага «Тэорыя права і маральнасьць».

Аўтар успамінаў пра ўдзел у рэвалюцыйным руху (рукапіс у Беларускім дзяржаўным архіве-музэі літаратуры і мастацтва).

Бібліяграфія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Радашковічы \\ Маладзечанская газета, 01.02.2010 г.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]