Супэрпрэзыдэнцкая рэспубліка
| Базавыя формы кіраваньня |
|---|
| Крыніца ўлады |
|
| Форма дзяржаўнага ладу |
| Формы дзяржаўнага кіраваньня |
| Іншае |
| рэд · пр · разм |
Су́пэрпрэзыдэ́нцкая рэспу́бліка ці рэспу́бліка з манархі́чнымі элемэ́нтамі[a] (па-ангельску: superpresidency ці superpresidentialism) — форма дзяржаўнага кіраваньня, пры якой прынцып падзяленьня ўладаў дэкляруецца, але выконваецца толькі вонкавым чынам, на справе ж улада сканцэнтравана пераважна ў прэзыдэнта й падкантрольных яму адміністрацыйных інстытуцыяў. Зьяўляецца адной з формаў аўтарытарызму[1].
Практычна адсутнічаюць канстытуцыйныя мэханізмы зрушэньня прэзыдэнта зь ягонае пасады. Няма характэрнай для «клясычнае» прэзыдэнцкае рэспублікі сыстэмы «стрымак і проціваг» у асобе «моцнага» парлямэнта й незалежнага суда[2]
Асаблівасьці[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Часьцяком прэзыдэнт у супэрпрэзыдэнцкай Рэспубліцы ўзначальвае ўрад, будучы пры гэтым лідэрам кіруючай партыі (якая пры гэтым можа быць адзінай або карыстацца значнымі неканстытуцыйнымі перавагамі перад іншымі партыямі). Пры гэтым у супэрпрэзыдэнцкай рэспубліцы прадугледжваецца нацыянальнай канстытуцыяй[3]
«дыяпазон магчымага выкарыстаньня прэзыдэнтам яго надзвычайных паўнамоцтваў больш шырокі, чым у звычайнай прэзыдэнцкай рэспубліцы»:
канстытуцыйныя паўнамоцтвы прэзыдэнта прадугледжваюць выданьне ўказаў, якія маюць сілу закона, магчымасьць распускаць парлямэнт сваім рашэньнем, ссоўваць міністраў і кіраўнікоў адміністрацыйна-тэрытарыяльных утварэньняў і г. д. Усталяваньне ў краіне супэрпрэзыдэнцкай рэспублікі можа прыводзіць да замены пэрыядычнага абраньня новага кіраўніка дзяржавы ўсталяваньнем рэжыму «пажыцьцёвага прэзыдэнцтва» (рэфэрэндумам або галасаваньнем цалкам кантраляванага прэзыдэнтам парлямэнта) і / альбо фактычным прызначэньнем новага прэзыдэнта рашэньнем папярэдняга, з наступным фармальным сьцьвярджэньнем гэтага рашэньня на выбарах.
Тыпалёгія[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
У. Я. Чыркін У манаграфіі «Канстытуцыйнае права замежных краін» вылучае тры тыпы супэрпрэзыдэнцкіх рэспублік[4]:
- прэзыдэнцка-манакратычная рэспубліка — форма кіраваньня, пры якой прэзыдэнты ўзначальваюць адзіную дазволеную партыю, якая зьяўляецца носьбіткай афіцыйна абвешчанай абавязковай ідэалёгіі (Гана пры Кваме Нкруме, Гвінэя пры Ахмедзе Сяку Турэ, Заір пры Мабуту й інш.);
- прэзыдэнцка-мілітарная рэспубліка — форма кіраваньня, якая ўстанаўліваецца ў выніку ваеннага перавароту з абвяшчэньнем яго кіраўніка кіраўніком краіны;
- прэзыдэнцкая рэспубліка ў краінах з сацыялістычнай ідэалёгіяй (Ангола, Бэнін, Рэспубліка Конга, Мазамбік), дзе прэзыдэнт абіраецца вышэйшым органам адзінай у краіне кіруючай партыі, — дапаўняючы Ў. Я. Чыркіна, Казанскі палітоляг А. І. Зазнаеў прапануе называць гэты від прэзыдэнцка-партакратычнай рэспублікай[5].
Адмоўныя рысы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Адмоўнымі рысамі супэрпрэзыдэнцкай формы кіраваньня лічаць:
- немагчымасьць усталяваньня дэмакратычнага ладу;
- набліжэньне да манархіі;
- вялікая залежнасьць усёй краіны ад аднаго чалавека;
- не заўсёды справядлівая дзейнасьць усіх галін улады (у тым ліку судовай);
- слабое партыйна-палітычнае разьвіцьцё;
- магчымасьць злоўжываньня ўладай.
Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Таксама сустракаюцца вэрсіі: ультрапрэзыдэнцкая рэспубліка, звышпрэзыдэнцкая рэспубліка, «манархічная рэспубліка»
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ «Акадэмік», тлумачэньне супэрпрэзыдэнцкая рэспубліка (рас.)
- ^ Большой юридический словарь. — М.: Инфра-М. А. Я. Сухарев, В. Е. Крутских, А.Я. Сухарева. 2003. (рас.)
- ^ Орлов А. Г. Президентские республики в Латинской Америке. — М.: Ибероамериканский центр МГИМО, . — С. 10. (рас.)
- ^ Чиркин В. Е. Конституционное право зарубежных стран. — М.: Юристъ, 1997. — С. 145—146. (рас.)
- ^ Зазнаев О. И. Классификации президентской, парламентской и полупрезидентской систем. // Динамика политических систем и международных отношений. Вып 1. / Науч. ред. М. Х. Фарукшин. — Казань: Казан. гос. ун-т им. В. И. Ульянова-Ленина, 2006. — С. 186—210. (рас.)