Курылава
| Курылава | |
| трансьліт. Kurylava | |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Віцебская |
| Раён: | Шаркоўшчынскі |
| Сельсавет: | Германавіцкі |
| Насельніцтва: | 11 чал. (2010) |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 2154 |
| СААТА: | 2255813116 |
| Нумарны знак: | 2 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 55°27′16″ пн. ш. 27°52′8″ у. д. / 55.45444° пн. ш. 27.86889° у. д.Каардынаты: 55°27′16″ пн. ш. 27°52′8″ у. д. / 55.45444° пн. ш. 27.86889° у. д. |
Курылава на мапе Беларусі ±   Курылава | |
Куры́лава[1] — вёска ў Шаркоўшчынскім раёне Віцебскай вобласьці. Уваходзіць у склад Германавіцкага сельсавету.
Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Рады БНР Курылава абвяшчалася часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году згодна з пастановай І зьезду Камуністычнай партыі Беларусі вёска ўвайшла ў склад Беларускай ССР. Паводле Рыскага падзелу 1921 году, вёска апынулася ў складзе гміны Германавічы, Дзісенскага павету Віленскага ваяводзтва Польскай Рэспублікі[2] (Заходняя Беларусь). У 1939 годзе вернутая ў склад Беларускай ССР (Узьяднаньне Беларусі).
Насельніцтва[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7. (pdf) С. 494
- ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 17
- ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 17.
- ^ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej — Tom VII — Część II — Ziemia Wileńska — Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923, s 47.
Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
- Kuryłowo, wieś, powiat dzisieński, gmina Stefanpol // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom IV: Kęs — Kutno. — Warszawa, 1883. — S. 943