Дубраўка Угрэшыч

Дубраўка Угрэшыч
Dubravka Ugrešić
Асабістыя зьвесткі
Нарадзілася	27 сакавіка 1949 Куціна, Югаславія
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	пісьменьніца, эсэістка, перакладчыца
Жанр	раман, навэля, аповед, эсэ
Мова	харвацкая
Прэміі	Эўрапейская літаратурная прэмія (1999)
Узнагароды	Прэмія часопісу NIN[d] (1988) прэмія Мэшы Сэлімавіча[d] (1988) прэмія Генрыха Мана[d] (2000) Prix Européen de l'Essai Charles Veillon[d] (1996) прэмія SWR „Сьпіс найлепшых пісьменьнікаў“[d] (1998) Verzetsprijs van de Stichting Kunstenaarsverzet[d] (1997) Otherwise Award[d] (2010) прэмія Жана Амэры[d] (2012) Аўстрыйская дзяржаўная прэмія па эўрапейскай літаратуры (1998) прэмія Манеса Шпербера[d] (2019) Нойштацкая літаратурная прэмія[d] (2016)
Афіцыйны сайт(анг.)

Дубраўка Угрэшыч (па-харвацку: Dubravka Ugrešić; нар. 27 сакавіка 1949) — вядомая харвацкая пісьменьніца.

Жыцьцяпіс

З палітычных прычынаў жыве ў эміграцыі. Пасьля распаду Югаславіі заняла нэўтральную пазыцыю паміж сэрбамі й харватамі, што было непрымальным для шмат каго з суайчыньнікаў. Нават знакаміты пісьменьнік Антун Шолян, вядомы сваёй стрыманасьцю ў этнічных пытаньнях, не прыняў пазыцыю Дубраўкі Угрэшыч. Шмат хто ўспрымаў гэта як нацыянальную здраду. Зьехаўшы ў 1993 годзе, жыла ў Нідэрляндах і ЗША. Да эміграцыі на працягу 20 гадоў выкладала расейскую мову й літаратуру на катэдры тэорыі літаратуры ва ўнівэрсытэце ў Заграбе. У 1988 годзе выдала зборнік альтэрнатыўнай расейскай прозы.

У літаратуры дэбютавала ў 1970-х гадах, яе творы перакладзены на амаль усе эўрапейскія мовы. Піша раманы й эсэ.

Дубраўка Угрэшыч жыве ў Амстэрдаме. Мае шматлікія міжнародныя й югаслаўскія ўзнагароды.

Бібліяграфія

• 1971 «Агеньчык» (Mali plamen) - аповеды й сказкі для дзетак
• 1978 «Поза для прозы» (Poza za prozu) - навэлы
• 1981 «Штэфіца Цвэк у пастцы жыцьця» (Štefica Cvek u raljama života) - экранізаваны ў 1988 годзе
• 1983 «Жыцьцё ёсьць казка» (Život je bajka) - навэлы
• 1984 «Амэрыканскія выдумкі» (Amerićki fikcionar) - эсэ
• 1988 «Фарсіраваньне рамана-ракі» (Forsiranje romana-reke)
• 1996 «Культура хлусьні» (Kultura laži)
• 1996 «Музэй безумоўнай капітуляцыі» (Muzej bezuvjetne predaje)
• 2000 «Чытаць забаронена» (Zabranjeno čitanje) - эсэ
• 2004 «Міністэрства болю» (Ministarstvo boli)
• 2005 «Нікога няма дома» (Nikog nema doma) - эсэ
• 2008 «Зьнесла Баба-Яга яечка» (Baba Jaga je snijela jaje)
• 2010 «Асновы для непісьменных» (Pocetnica za nepismene)
• 2010 «Напад на міні-бар» (Napad na minibar)

Вонкавыя спасылкі

• Дысыдэнты былой Югаславіі