Перайсьці да зьместу

Царква Сьвятога Міхала Арханёла (Ізабелін)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Помнік сакральнай архітэктуры
Царква Сьвятога Міхала Арханёла
Царква Сьвятога Міхала Арханёла
Краіна Беларусь
Вёска Ізабелін
Каардынаты 53°05′34″ пн. ш. 24°33′05″ у. д. / 53.09278° пн. ш. 24.55139° у. д. / 53.09278; 24.55139Каардынаты: 53°05′34″ пн. ш. 24°33′05″ у. д. / 53.09278° пн. ш. 24.55139° у. д. / 53.09278; 24.55139
Канфэсія Беларускі экзархат
Эпархія Гарадзенская і Ваўкавыская япархія[d] 
Архітэктурны стыль барока
Царква Сьвятога Міхала Арханёла на мапе Беларусі
Царква Сьвятога Міхала Арханёла
Царква Сьвятога Міхала Арханёла
Царква Сьвятога Міхала Арханёла
Царква Сьвятога Міхала Арханёла на Вікісховішчы

Царква Сьвятога Міхала Арханёла — помнік архітэктуры XVIII стагодзьдзя ў Ізабеліне. Знаходзіцца ў цэнтры колішняга мястэчка, на гістарычным Рынку пад адрасам вуліца Ваўкавыская, 38. Пры пабудове была ў юрысдыкцыі Сьвятога Пасаду, цяпер — у валоданьні Маскоўскага патрыярхату. Твор архітэктуры барока.

Царква, каля 1900 г.

Вялікае Княства Літоўскае

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Мураваную царкву ў Ізабеліне збудавалі ў другой палове XVIII ст.

Пад уладай Расейскай імпэрыі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па трэцім падзеле Рэчы Паспалітай (1795 год), калі Ізабелін апынуўся ў складзе Расейскай імпэрыі, царква працягвала дзеяць як уніяцкая. Аднак па гвалтоўнай ліквідацыі Грэцка-Каталіцкай (Уніяцкай) царквы ў 1839 годзе расейскія ўлады адабралі будынак царквы ў Сьвятога Пасаду і перадалі ў валоданьне Ўрадавага сыноду Расейскай імпэрыі (Маскоўскай царквы).

У 1924 годзе да царквы прыбудавалі прытвор. За савецкім часам царква працягвала дзеяць.

Помнік архітэктуры барока. Гэта прастакутны ў пляне аб’ём пад 2-схільным дахам. Над трыкутным франтонам галоўнага фасаду ўзвышаецца 1-ярусная чацьверыковая званіца з шатровым верхам і купалам у завяршэньні. Пазбаўленыя дэкору роўнічныя фасады рытмічна падзяляюцца лучковымі аконнымі праёмамі і буйнымі лапаткамі, апярэзваюцца нескладанага профілю карнізам. Уваход празь нізкі драўляны прытвор, які парушае стылявое адзінства будынка. У сьцяне вузкага скляпеністага ўваходу сходы на другі ярус — памяшканьне хораў, расчыненых у залю лучковай аркай з балюстрадай. Алтарнае памяшканьне вылучаецца ў агульнай прасторы залі дугамі бакавых капітальных сьценаў.

У інтэр’еры захоўваюцца абразы XVIII ст.: «Зьняцьце з крыжа», «Параскева Шматпакутніца», «Укрыжаваньне» (1796, мастак Антоні Лукашэвіч), «Таемная вячэра», «Спас Нерукатворны», «Уваскрасеньне»[1].

  1. ^ Кулагін А. Праваслаўныя храмы Беларусі: Энцыкл. даведнік. — Менск: Беларуская Энцыкляпэдыя, 2007.
  • Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік. — Менск: Беларус. энцыкл., 1993. — 620 с.: іл. ISBN 5-85700-078-5.
  • Кулагін А. Праваслаўныя храмы Беларусі: Энцыкл. даведнік. — Менск: Беларуская Энцыкляпэдыя, 2007.— 653 с.: іл. ISBN 978-985-11-0389-4.

Вонкавыя спасылкі

[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]