Другі Ватыканскі сабор
| Другі Ватыканскі сусьветны сабор | |
| па-лацінску: Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum | |
 Базыліка Сьвятога Пятра — месца правядзеньня сабору | |
| Хто прызнае | Каталіцкая Царква |
|---|---|
| Хто склікаў | Ян XXIII |
| Старшынства | Ян XXIII Павал VI |
| Удзельнікаў | да 2625[1] |
| Тэмы | месца Царквы ў сьвеце, ейная збаўленчая роля як адзінай, праўдзівай і поўнай хрысьціянскай веры, стаўленьне да экумэнізму зь іншымі рэлігіямі, абнаўленьне пасьвечанасьці, літургічныя дысцыпліны й інш. |
| Дакумэнты і рашэньні | Чатыры канстытуцыі:
Тры дэклярацыі:
Дзевяць дэкрэтаў:
|
| Папярэдні сабор | Першы Ватыканскі сабор (1869-1870) |
 |
| артыкул з сэрыі пра |
| Сусьветныя саборы Каталіцкай Царквы |
|---|
 Рэнэсансы старадрук з выявай Трыдэнцкага сабору |
| Антычнасьць (к. 50 — 451) |
| Раньняе Сярэднявечча (553—870) |
| Сярэдняе і позьняе Сярэднявечча (1122—1517) |
| Сучаснасьць (1545—1965) |
Другі экумэнічны сабор Ватыкану, часьцей Другі Ватыканскі сабор або II Ватыканскі сабор — сабор па вызначэньні стану Каталіцкай Царквы ў сучасным сьвеце[2][3]. Сабор пад эгідай Сьвятога Стальцу фармальна адкрыўся ў часе пантыфікату Папы Яна XXIII 11 кастрычніка 1962 і завяршыўся ўжо за Папам Паўлам VI 8 сьнежня 1965 року.
На саборы былі ўхваленыя некалькі зьменаў, сярод якіх абнаўленьне пасьвечанага жыцьця праз асаблівыя дары[4], экумэнічныя намаганьні да дыялёгу зь іншымі рэлігіямі ды ўсеагульны заклік да сьвятасьці[5]. Паводле Папы Бэнэдыкта XVI, найгалоўнейшае і найзначнейшае пасланьне сабору — «Пасхальная містэрыя як асяродак таго, што азначае быць хрысьціянінам, а значыць, усяго хрысьціянскага жыцьця, хрысьціянскага году, хрысьціянскіх сэзонаў».[6]. Іншымі зьменамі, спрычыненымі саборам, стала шырокае выкарыстаньне нацыянальных моваў у набажэнствах замест лаціны; перагляд эўхарыстычных (літургічных) малітваў; скарачэньне літургічнага календару; дазвол адпраўленьня імшы як versus populum (то бок тварам да вернікаў), так і ad orientem (тварам да «Ўсходу» і Крыжа).
Чатыры ўдзельнікі адкрыцьця Сабору пазьней сталі Папамі: кардынал Джавані Батыста Мантыні, будучы Папа Павал VI; біскуп Альбіна Лючыяні, будучы Папа Ян Павал I; біскуп Караль Вайтыла, будучы Папа Ян Павал II; багаслоўскі кансультант айцец Ёзэф Ратцынгер, будучы Папа Бэнэдыкт XVI[7][8].
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Second Vatican Council (анг.) Catholic Hierarchy Праверана 18 траўня 2011 г.
- ^ Pastoral Constitution on the Church in the Modern World (анг.) II Ватыканскі сабор. Ватыкан (7 сьнежня 1965). Праверана 30 сьнежня 2019 г.
- ^ Павал VI. (1 траўня 2017) Пастырская Канстытуцыя пра Касьцёл у сучасным сьвеце «Gaudium et spes» Дакумэнты Другога Ватыканскага Сабору. catholic.by. Праверана 30 сьнежня 2019 г.
- ^ Павал VI. (18 лістапада 1965) Дэкрэт пра апостальства сьвецкіх «Apostolicam actuositatem» Дакумэнты Другога Ватыканскага Сабору. catholic.by. Праверана 30 сьнежня 2019 г.
- ^ Paolo PP. VI. Motu Proprio Sanctitas clarior (лац.). Libreria Editrice Vaticana. Праверана 30 сьнежня 2019 г.
- ^ Benedict XVI. (14 лютага 2013) Meeting with the Parish Priests and the Clergy of the Rome Diocese (анг.). Libreria Editrice Vaticana. Праверана 30 сьнежня 2019 г.
- ^ Heraty 1967. С. 563.
- ^ Alberigo, Sherry 2006. С. 69.
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Giuseppe Alberigo, Matthew Sherry. A Brief History of Vatican II. — Maryknoll: Orbis Books, 2006. — ISBN 1-57075-638-4
- Vatican Council II / Heraty, J. // Faculty of Catholic University of America New Catholic Encyclopedia. — New York: McGraw-Hill, 1967. — В. 1. — Т. XIV. — ISBN 978-0-07-010235-4.
Вонкавыя спасылкі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]| Гэта — накід артыкула. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |