Царква Сьвятой Тройцы (Гарадная)
Помнік сакральнай архітэктуры | |
Царква Сьвятой Тройцы
| |
Царква Сьвятой Тройцы
| |
Краіна | Беларусь |
Вёска | Гарадная |
Каардынаты | 51°52′17.57″ пн. ш. 26°29′54.58″ у. д. / 51.8715472° пн. ш. 26.4984944° у. д.Каардынаты: 51°52′17.57″ пн. ш. 26°29′54.58″ у. д. / 51.8715472° пн. ш. 26.4984944° у. д. |
Канфэсія | Беларускі экзархат |
Эпархія | Пінская япархія |
Архітэктурны стыль | народнае дойлідзтва Беларусі[d] |
Статус | Дзяржаўны сьпіс гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь |
Царква Сьвятой Тройцы | |
Царква Сьвятой Тройцы на Вікісховішчы |
Царква Сьвятой Тройцы — помнік архітэктуры XVIII стагодзьдзя ў Гарадной. Знаходзіцца ў цэнтры колішняга мястэчка, на гістарычным Рынку. Пры пабудове была ў юрысдыкцыі Сьвятога Пасаду, цяпер — у валоданьні Маскоўскага патрыярхату. Твор традыцыйнай беларускай драўлянай архітэктуры. Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гістарычна-культурных каштоўнасьцяў Беларусі.
Гісторыя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Вялікае Княства Літоўскае
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Драўляную грэцка-каталіцкую (уніяцкую) царкву ў Гарадной збудавалі ў 1787 годзе.
Пад уладай Расейскай імпэрыі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Па другім падзеле Рэчы Паспалітай (1793 год), калі Гарадная апынулася ў складзе Расейскай імпэрыі, царква працягвала дзеяць як уніяцкая. Аднак па гвалтоўнай ліквідацыі Грэцка-Каталіцкай (Уніяцкай) царквы ў 1839 годзе расейскія ўлады адабралі будынак царквы ў Сьвятога Пасаду і перадалі ў валоданьне Ўрадавага сыноду Расейскай імпэрыі (Маскоўскай царквы).
Найноўшы час
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]У 1930-я гады царкву часткова перабудавалі.
Архітэктура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Помнік традыцыйнай беларускай драўлянай архітэктуры. Мае 3-зрубную (зруб з «з астаткам») падоўжна-восевую кампазыцыю: 2-ярусная чацьверыковая шатровая званіца (дабудаваная ў 1930-я гады), кубападобная малітоўная заля і 5-гранная апсыда. Аднолькавыя вышынёй зрубы апярэзваюцца агульным карнізам простага профілю, што стварае ўражаньне адзінага суцэльнага зруба. Гэтаму спрыяе агульны высокі вальмавы дах над асноўным аб’ёмам і апсыдай, які на краях завершаецца купаламі-банямі. Гарызантальна ашаляваныя сьцены праразаюцца высока ўзьнятымі прастакутнымі аконнымі праёмамі ў простых дашчаных ліштвах. Архітэктурная выразнасьць дасягаецца кампанаваньнем аб’ёмаў, маляўнічым сылюэтам разнастайных гонтавых пакрыцьцяў, увядзеньнем у яго ляканічных плястычных дамінантаў — купалоў-баняў.
Усярэдзіне малітоўная заля і апсыда аб’ядноўваюцца шырокім прастакутным прасьветам і разьмяжоўваюцца драўляным разным іканастасам, перакрыты 8-граннымі шатровымі скляпеньнямі. У первым ярусе званіцы месьцяцца хоры. У інтэр’еры захоўваюцца абразы XVII — XVIII стагодзьдзяў: «Сьвяты Мікалай Цудатворца», «Маці Божая», «Спас Пантакратар», «Маці Бажая Чанстахоўская»[1].
Галерэя
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]-
С. Бохніг, 1929 г.
-
С. Бохніг, 1929 г.
-
С. Бохніг, 1929 г.
-
да 1937 г.
-
С. Савіцкі, да 1937 г.
-
Д. Геаргіеўскі, 1933 г.
-
1936 г.
-
1936—1939 г.
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Кулагін А. Праваслаўныя храмы Беларусі: Энцыкл. даведнік. — Менск: Беларуская Энцыкляпэдыя, 2007.
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Кулагін А. Праваслаўныя храмы Беларусі: Энцыкл. даведнік. — Менск: Беларуская Энцыкляпэдыя, 2007.— 653 с.: іл. ISBN 978-985-11-0389-4.
Вонкавыя спасылкі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь, шыфр 112Г000681 |