Царква Прачыстай Багародзіцы (Новы Сьвержань)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Помнік сакральнай архітэктуры
Царква Прачыстай Багародзіцы
Прачысьценская царква
Прачысьценская царква
Краіна Беларусь
Вёска Новы Сьвержань
Каардынаты 53°27′08.17″ пн. ш. 26°44′08.4″ у. д. / 53.4522694° пн. ш. 26.735667° у. д. / 53.4522694; 26.735667Каардынаты: 53°27′08.17″ пн. ш. 26°44′08.4″ у. д. / 53.4522694° пн. ш. 26.735667° у. д. / 53.4522694; 26.735667
Канфэсія Беларускі экзахат
Эпархія Маладэчанская япархія[d] 
Архітэктурны стыль барока
Заснавальнік Міхал Казімер Радзівіл «Рыбанька»
Першае згадваньне 1590
Дата заснаваньня XVI ст.
Статус Дзяржаўны сьпіс гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь
Царква Прачыстай Багародзіцы на мапе Беларусі
Царква Прачыстай Багародзіцы
Царква Прачыстай Багародзіцы
Царква Прачыстай Багародзіцы
Царква Прачыстай Багародзіцы на Вікісховішчы

Царква Прачыстай Багародзіцы[a] — помнік архітэктуры XVIII ст. у Новым Сьвержані. Знаходзіцца ў цэнтры колішняга мястэчка, на гістарычным Рынку. Пры пабудове была ў юрысдыкцыі Сьвятога Пасаду, цяпер — у валоданьні Маскоўскага патрыярхату. Твор архітэктуры барока, мастацкае аблічча якога пацярпела ў выніку надбудовы купалоў-цыбулінаў. Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гістарычна-культурных каштоўнасьцяў Беларусі.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вялікае Княства Літоўскае[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Маці Божая Сьвержанская

У 1590 годзе Мікалай Радзівіл «Сіротка» заснаваў у Сьвержані Прачысьценскую царкву. Дакумэнтам ад 10 верасьня 1592 году ён выдзеліў ёй тры валокі зямлі, сенажаць і дармовы памол на млыне. Першая царква была драўлянай.

У 1743 годзе на месцы драўлянай збудавалі мураваную царкву, пры якой дзеяў заснаваны князем Міхалам Казімерам Радзівілам «Рыбанькам» манастыр базылянаў.

Пад уладай Расейскай імпэрыі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Па другім падзеле Рэчы Паспалітай (1793 год), калі Новы Сьвержань апынуўся ў складзе Расейскай імпэрыі, царква працягвала дзеяць, аднак па здушэньні вызвольнага паўстаньня (1830—1831) у 1833 годзе расейскія ўлады гвалтоўна адабралі царкву ў Сьвятога Пасаду і перадалі ў валоданьне Ўрадавага сыноду Расейскай імпэрыі (Маскоўскай царквы).

Найноўшы час[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

У Другую сусьветную вайну помнік атрымаў пашкоджаньні, у канцы 1940-х гадоў яе адрамантавалі.

У 1980-я гады царкву перадалі Беларускаму экзархату Маскоўскага патрыярхату. У 2010-я гады ў выніку рэканструкцыі замест аднаўленьня купала-бані над царквой паставілі маскоўскі пазалочаны купал-цыбуліну[1]. Яшчэ адзін купал-цыбуліну паставілі над апсыдай. Апроч таго, помнік накрылі мэталёвай дахоўкай неўласьцівага помніку блакітнага колеру.

Архітэктура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Помнік архітэктуры барока. Гэта 1-нэфавая 1-вежавая базыліка, якая складаецца з прастакутных у пляне асноўнага і алтарнага аб’ёмаў. Да бакоў апошняга далучаюцца рызьніцы. Квадратная ў пляне вежа завяршалася фігурным купалам-баняй. Грані яе апрацоўваюцца роўнічнымі аркавымі нішамі, якія імітуюць вокны. Сьцены царквы ў верхняй частцы падзяляюцца паўцыркульнымі вокнамі з раструбамі ў абодва бакі. Адзіны дэкаратыўны элемэнт фасаду — партал бакавога заходняга ўвахода.

Інтэр’ер зальнага тыпу. У паўночнай частцы асноўнага аб’ёму вылучаецца бабінец з двума бакавымі ўваходамі. Хоры падтрымліваюцца дзьвюма драўлянымі калёнамі. Перакрыцьце бэлечнае з роўнічнай падшыўной стольлю[2].

Галерэя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Гістарычныя здымкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Сучасныя здымкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Заўвагі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Назва помніка архітэктуры прыводзіцца паводле беларускай гістарычнай традыцыі. Цяперашні афіцыйны тытул: «Царква Ўсьпеньня Прасьвятой Багародзіцы» або «Сьвята-Ўсьпенская царква» (рас. Церковь Успения Пресвятой Богородицы, Свято-Успенская церковь)

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Лабадзенка Г. ТОП-20: як Руская праваслаўная царква знішчае беларускую архітэктуру (фота), Новы Час, 18.08.2015 г.
  2. ^ Трацэўскі У. Навасвержанская Успенская царква // Архітэктура Беларусі. Энцыкл. — Менск, 1993. С. 363.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Аб’ект Дзяржаўнага сьпісу гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь, шыфр  612Г000619