Царква Ўшэсьця Гасподняга (Парэчча)

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Помнік гісторыі
Царква Ўшэсьця Гасподняга
Ушэсьценская царква, аўтэнтычны выгляд
Ушэсьценская царква, аўтэнтычны выгляд
Краіна Беларусь
Вёска Парэчча Царкоўнае
Каардынаты 55°18′46″ пн. ш. 27°57′18″ у. д. / 55.312888° пн. ш. 27.954937° у. д. / 55.312888; 27.954937Каардынаты: 55°18′46″ пн. ш. 27°57′18″ у. д. / 55.312888° пн. ш. 27.954937° у. д. / 55.312888; 27.954937
Канфэсія Беларуская праваслаўная царква
Эпархія Полацкая япархія 
Царква Ўшэсьця Гасподняга на мапе Беларусі
Царква Ўшэсьця Гасподняга
Царква Ўшэсьця Гасподняга
Царква Ўшэсьця Гасподняга
Царква Ўшэсьця Гасподняга на Вікісховішчы

Царква Ўшэсьця Гасподняга — помнік гісторыі 2-й паловы XIX ст. (мураўёўка) у Парэччы Царкоўным. Знаходзіцца на высокім узгорку над возерам Парэцкім. Дзейнічае. Твор архітэктуры расейскай эклектыкі.

Гісторыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Царкву Маскоўскага патрыярхату ў Парэччы збудаваў у 1877 годзе рыскі купец Ламаносаў на сродкі, выдзеленыя ўладамі Расейскай імпэрыі. Царква будавалася сьпехам і няякасна, таму тройчы (у 1888, 1890 і 1895 гадох) яе рамантавалі. Рамонт у 1890 годзе быў вынікам урагану, які значна пашкодзіў дах. Захаваўся здымак царквы з збораў Яна Балзункевіча, зроблены на мяжы XIX—XX стагодзьдзяў.

Архітэктура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Прыклад эклектычнай царкоўнай архітэктуры Расейскай імпэрыі. Мае 4-часткавую аб’ёмна-прасторавую кампазыцыю, якая набыла арыгінальны разьвязак. Малітоўная заля — высокі 8-гранны аб’ём, завершаны невялікім купалам-цыбулінай (раней магутным сьціснутым купалам-цыбулінай зь невялікім купалам-цыбулінай наверсе). Да яе праз кароткую і нізкую трапезную далучаецца 3-ярусная (2 васьмерыка на чацьверыку) званіца, якая таксама завяршаецца купалам-цыбулінай. Арыгінальныя купалы былі зялёнага колеру. Да 5-граннай апсыды з бакоў далучаюцца нізкія рызьніцы. Грані фасадаў завяршаюцца паўкруглымі закамарамі, праразаюцца аркавымі аконнымі праёмамі і круглымі люкарнамі, апярэзваюцца аркатурнымі фрызамі, падзяляюцца кутнімі лапаткамі[1].

Галерэя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  1. ^ Кулагін А. Праваслаўныя храмы Беларусі: Энцыкл. даведнік. — Менск: Беларуская Энцыкляпэдыя, 2007.

Літаратура[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

  • Кулагін А. Праваслаўныя храмы Беларусі: Энцыкл. даведнік. — Менск: Беларуская Энцыкляпэдыя, 2007.— 653 с.: іл. ISBN 978-985-11-0389-4.