У (кірыліца)

У
Кірыліца
А	Б	В	Г	Ґ	Д	Ђ
Ѓ	Е	Ё	Є	Ж	Ѕ	З
И	І	Ї	Й	Ј	К	Л
Љ	М	Н	Њ	О	П	Р
С	Т	Ћ	Ќ	У	Ў	Ф
Х	Ц	Ч	Џ	Ш	Щ	Ъ
Ы	Ь	Э	Ю	Я
Архаічныя літары кірыліцы
Ꙁ	Ꙃ	Ꙅ	Ꙇ	Ꙉ	Ҁ	Ѻ
Ѹ	Ꙋ	Ѡ	Ѽ	Ꙍ	Ѿ	Ꙏ
Ѣ	Ꙑ	Ꙓ	Ꙕ	Ꙗ	Ѥ	Ѧ
Ꙙ	Ѫ	Ꙛ	Ѩ	Ꙝ	Ѭ	Ѯ
Ѱ	Ѳ	Ѵ	Ѷ	Ꙟ	Ꙡ	Ꙣ
Ꙥ	Ꙧ	Ꙩ	Ꙫ	Ꙭ	ꙮ	Ꚙ
Ꚛ

У, у — дваццаць першы знак беларускае азбукі. Выкарыстоўваецца таксама ў пісьменнасьцях некаторых неславенскіх народаў. Знак «оукъ» (ук) пішацца ў сярэдзіне ці канцы слова, а знак «оник» пішацца ў пачатку слова. У стара- і царкоўнаславенскай азбуцы носіць назву «укъ», што азначае «навука, вучэньне, навучэньне». У кірыліцы звычайна лічыцца 21-м па парадку, лікавага значэньня ня мае, у глаголіцы па ліку 22-і, мае лікавае значэньне 400. Паходжаньне знаку ў абедзьвюх азбуках — злука знакаў «он» (О) і «іжыца» (Ѵ, ѵ).

Напісаньне ѹ ў стараславенскіх і старажытнарускіх помніках нярэдка правакуе непрафэсыйных аўтараў на сьцьвярджэньне, што гэты знак гучаў у старажытнасьці, як спараны гук (двагук) [оу], і выкарыстаньне гэтага тэзіса для няправільных роздумаў (напрыклад вымова слова: Радоуніца, а правільна Радуніца). Ніякіх навуковых падстаў для такога сьцьвярджэньня сучаснай навуцы невядома.

Лічбавае значэньне

Пры клясіфікацыйным падзеле мае значэньне «трынаццаты» (група «М»), пры лічбавай нумарацыі — дадатковае значэньне для разьмежаваньня прадметаў пад адным нумарам (шыфр № 9 у).

У стараславенскай і царкоўнаславенскай мовах У ня мае лічбавага значэньня.