П

П
Кірыліца
А	Б	В	Г	Ґ	Д	Ђ
Ѓ	Е	Ё	Є	Ж	Ѕ	З
И	І	Ї	Й	Ј	К	Л
Љ	М	Н	Њ	О	П	Р
С	Т	Ћ	Ќ	У	Ў	Ф
Х	Ц	Ч	Џ	Ш	Щ	Ъ
Ы	Ь	Э	Ю	Я
Архаічныя літары кірыліцы
Ꙁ	Ꙃ	Ꙅ	Ꙇ	Ꙉ	Ҁ	Ѻ
Ѹ	Ꙋ	Ѡ	Ѽ	Ꙍ	Ѿ	Ꙏ
Ѣ	Ꙑ	Ꙓ	Ꙕ	Ꙗ	Ѥ	Ѧ
Ꙙ	Ѫ	Ꙛ	Ѩ	Ꙝ	Ѭ	Ѯ
Ѱ	Ѳ	Ѵ	Ѷ	Ꙟ	Ꙡ	Ꙣ
Ꙥ	Ꙧ	Ꙩ	Ꙫ	Ꙭ	ꙮ	Ꚙ
Ꚛ

П, п (гучаньне назвы: пэ) — сямнаццатая літара беларускага кірылічнага альфабэту. Існуе ва ўсіх славянскіх кірылічных альфабэтах (16-я ў баўгарскім, 17-я ў расейскім, 19-я ў сэрбскім, 20-я ў македонскім і ўкраінскім). Выкарыстоўваецца таксама ў пісьмовасьцях некаторых неславянскіх народаў: манголаў, казахаў, таджыкаў, абхазаў і ўсіх народнасьцяў Расеі. У стара- і царкоўнаславянскім альфабэтах носіць назву «покоі» (ст.-сл.) або «Покой» (ц.-сл.), што азначае «мір, спакой, адпачынак», а таксама «скон». У кірыліцы звычайна лічыцца 17-ай паводле парадку, выглядае як . У глаголіцы паводле ліку 18-я, мае выгляд і мае лікавае значэньне 90. Паходжаньне кірылічнай літары ад грэцкай літары пі (Π, π).

Лічбавае значэньне

У стараславянскай і царкоўнаславянскай мовах П мае значэньне лічбы — 80.