Томас Вэнцлава

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
(Перанакіравана з «Томас Венцлава»)
Томас Вэнцлава
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся 11 верасьня 1937(1937-09-11)[1] (86 гадоў)
Бацькі Антанас Вэнцлава[1]
Сужэнец Nataša Ogaj[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці паэт, перакладнік, прафэсар унівэрсытэту, пісьменьнік, гісторык літаратуры
Гады творчасьці 1957цяпер
Мова польская мова, расейская мова[1], ангельская мова[1], летувіская мова[1][3] і француская мова
Узнагароды
залаты мэдаль «За заслугі ў культуры Gloria Artis» Вялікі крыж ордэна «За заслугі перад Польшчай» Commander of the Cross of the Order of Merit of the Republic of Poland кавалер Вялікага крыжа ордэна «За заслугі перад Летувой» камандор ордэна Вітаўта Вялікага камандор ордэна Вялікага князя Гедыміна афіцэр ордэна Крыжа Віціса Віленіцкая прэмія[d] (1990) ганаровы доктар унівэрсытэту Марыі Кюры-Складоўскай[d] (1991) Летувіская нацыянальная прэмія[d] (2000) ганаровы доктар Ягелонскага ўнівэрсытэту[d] (2000) Q20503606? (2005) Балтыйская зорка[d] (кастрычнік 2008) ганаровы доктар Унівэрсытэту Вітаўта Вялікага[d] (24 лютага 2010) ганаровы доктар Гданьскага ўнівэрсытэту[d] (2010) Lithuanian Diplomacy Star ганаровы грамадзянін Вільні[d] (13 траўня 2013) прэмія Пэтраркі[d] (2014) Бэрлінская прэмія[d] (2015) HOMER - The European Medal of Poetry and Art[d] (2017)

То́мас Вэнцлава (Вя́нцлава; па-летувіску: Tomas Venclova; 11 верасьня 1937, Клайпеда, Летува) — літоўскі паэт, публіцыст, перакладчык.

Біяграфічныя зьвесткі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Сын летувіскага пісьменьніка Антанаса Вэнцлавы. Скончыў Віленскі ўнівэрсытэт. У пачатку 1968 году ён разам з расейскімі дысыдэнтамі падпісаў пратэст у сувязі са справай дысыдэнтаў Аляксандра Гінзбурга і Юрыя Галанскова, у сямідзясятыя гады актыўна ўдзельнічаў у дысыдэнцкай дзейнасьці — напісаў адкрыты ліст ЦК Кампартыі Летувы, меў дачыненьне да стварэньня ў 1976 годзе літоўскай Хельсынскай групы. У 1977 годзе з-за перасьледу з боку савецкай улады эміграваў у ЗША. Быў пазбаўлены грамадзянства СССР. У 2018 прафэсар-эмэрыт Ельскага ўнівэрсытэту вяртаецца ў Вільню пасьля саракагадовай эміграцыі[4][5]. У 1950-я — 1960-я гады ня раз бываў у БССР. Наведаў Беларусь зноў у красавіку 2019, дзе прыняў удзел у прэзэнтацыі першага кніжнага выданьня яго вершаў па-беларуску і ў другім фэстывалі інтэлектуальнай кнігі «Прадмова». Усклаў кветкі ў мэмарыяле памяці ахвяр сталінскага тэрору ва ўрочышчы Курапаты.

Беларускія пераклады[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вонкавыя спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]