Соевы алей

Соевы алей (справа) са жмыхам (зьлева) на соевым зерні (2013 год)

Соевы алей — сьветла-жоўты паўвысыхальны, тлусты алей зь зярнятаў соі.

Атрымліваюць прасаваньнем і экстрагаваньнем арганічным рашчынальнікам. Мае шчыльнасьць 924—934 кг/кубамэтар пры +15 °C. Тэмпэратура застываньня ад -8 да -18 °C. Выкарыстоўваюць у харчаваньні і вытворчасьці маргарыну і мыла, а таксама пакосту і алькіднай смалы, алейнага лаку і мыйных сродкаў. Пабочным вырабам вытворчасьці соевага алею ёсьць соевы шрот (жмых), які зьмяшчае багата бялку і служыць кормам для жывёлы, птушкі і рыбы. У шроце таксама застаецца шмат абалоніны і вапня, калю і бэта-каратыну, магну і фосфару.

Склад

У соевым алеі ёсьць такія тлустыя кісьлі, як: лінолевая (амэга-6) — 51 %, алеінавая (амэга-9) — 23 %, альфа-лінолевая (амэга-3) — 7 %, а таксама насычаныя тлустыя кісьлі — 16 %.

У харчаваньні

Рафінаваны соевы алей выкарыстоўваюць у якасьці заправы для першых і другіх страваў, а таксама заедак. Мае прыемны смак бяз паху. Нерафінаваны соевы алей дадаюць у салату. Зьмяшчае багата лецытыну. Тэрмін захоўваньня падаўжаюць за кошт гідратацыі. Соевы алей халоднага водціску захоўвае найбольш карысных рэчываў. Пры смажаньні вылучае ракатворныя рэчывы, таму выкарыстоўваецца безь цеплавой апрацоўкі.

Вытворчасьць

Да 2000 году да нараджэньня Хрыстова згадваецца вытворчасьць соевага алею ў Кітаі. У 2019 годзе найбольшымі вытворцамі былі: ЗША — 16 млн тонаў, Бразылія і Кітай — па 11,3 млн тонаў, Аргентына — 8 млн тонаў, Індыя — 1,4 млн тонаў, Мэксыка — 0,9 млн тонаў, Парагвай, Расея і Эгіпет — па 0,7 млн тонаў і Нідэрлянды — 0,6 млн тонаў.