Гомасэксуальнасьць у літаратуры

Гомасэксуа́льнасьць у літарату́ры, таксама ЛГБТ-літарату́ра — літаратурныя творы, якія дасьледуюць і апісваюць тэмы, зьвязаныя з ідэнтычнасьцю, вопытам і праблемамі лезьбіянак, геяў, бісэксуалаў, трансгендэраў і іншых прадстаўнікоў ЛГБТ-супольнасьці. Гэты жанр ахоплівае шырокі спэктар формаў, уключаючы раманы, паэзію, эсэ, мэмуары й пʼесы, і часта закранае тэмы каханьня, дыскрымінацыі й імкненьня да прыняцьця. ЛГБТ-літаратура валодае некалькімі характэрнымі рысамі, а менавіта: сэтынгам; працай са стэрэатыпамі; закадаванай камунікацыяй; пытаньнямі гендэра й сэксуальнасьці.

Першая старонка з твору «Фані Гіль», які быў напісаны ў 1748 годзе.

Гомасэксуальнасьць стала вядомай у літаратуры ў часы Сярэднявечча. Значную частку складалі творы антычнасьці, дзе апісваліся падзеі жыцьця старажытных грэкаў. У XIX стагодзьдзі пачаўся францускіх твораў, якія ўтрымлівалі гомасэксуальную парнаграфія; твораіха назваць «Гаміяні».

Гомасэксуальнасьць у літаратуры не азначае апісаньне плоцкага акта; яна можа апісваць побытавае жыцьцё мужчыны й мужчыны альбо жанчыны й жанчыны.

Віды

Ніжэй прыведзеныя некаторыя віды літаратуры:

• лезьбійская літаратура;
• гей-літаратура;
• бісэксуальная літаратура;
• трансгендэрная літаратура;
• інтэрсэкс-літаратура.

Літаратура ў розных краінах

Гомасэксуальнасьць не распаўсюджаная ў беларускай літаратуры, бо яна вядзе свой пачатак зь сялянскага жыцьця. У ім няма месца для забавы і адпачынку, галоўнае ў жыцьці сялян — цяжкая работа.

У аповесьці «Драма» беларускі пісьменьнік Іван Шамякін пісаў:

… нават дактарам, жанчынам, яна ні разу не дазволіла на мэдаглядах мацаць у тым месцы, праўда, ніводная і не настойвала на гэтым: не ў сталоўках практыку праходзіць — на заводах. Толькі адна па-матчынаму ласкава пагладзіла яе жывот, ногі, пахваліла:
«Прыгожае ў цябе цела. Во будзе шчасьце камусь.»
Гэта яе ўсхвалявала мацней, чым усе заляцаньні студэнтаў і нават выкладчыкаў.

— «Драма» Іван Шамякін.

Глядзіце таксама

• Шталяг (мастацкі твор)
• ЛГБТ