Кароткая гісторыя Беларусі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Кароткая гісторыя Беларусі
Аўтар: Вацлаў Ластоўскі
Мова арыгіналу: беларуская
Публікацыя: 1910
Колькасьць старонак: 126
Вікікрыніцы зьмяшчаюць поўны тэкст гэтага твору

«Кароткая гісторыя Белару́сі» — першая кніга, прысьвечаная гісторыі Беларусі, дзе Беларусь разглядаецца як асобны суб’ект, а таксама першы вучэбны дапаможнік, напісаны беларусам для беларусаў. Аўтар кнігі, Вацлаў Ластоўскі, напісаў яе, каб пашырыць сярод беларусаў гістарычныя веды пра свой край[1].

Вацлаў Ластоўскі не праводзіў адмысловых гістарычных дасьледаваньняў і нямеў сыстэматычнай гістарычнай асьветы. Ягоная праца носіць кампіляцыйны характар. Аўтар карыстаўся працамі расейскіх, польскіх і ўкраінскіх гісторыкаў[1].

У выданьні прысутнічала 40 малюнкаў, рэпрадукцыяў і здымкаў з камэнтарамі да іх[1].

Значэньне[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Упершыню Вацлаў Ластоўскі прадставіў беларускі народ ня як аб’ект, на які ўзьдзейнічаюць суседзі, а як самастойны суб’ект гісторыі. Ён жа ўпершыню зважаў, што пад тэрмінамі «літоўскі» ды «рускі» хаваецца беларуская спадчына. У кнізе Ластоўскі таксама выклаў сваю пэрыядызацыю гісторыі Беларусі, якая стала першай спробай гэтага[1].

Упершыню Ластоўскі прывёў правільную паслядоўнасьць вялікіх князёў літоўскіх, да яго ўсе вялікія князі пасьля Жыгімонта Кейстутавіча значыліся як польскія каралі. Польскія і расейскія гісторыкі ігнаравалі факт існаваньня Вялікага Княства Літоўскага і ягоных гаспадароў[1].

Пэрыядызацыя[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Вацлаў Ластоўскі вылучыў 5 кругабегаў, засноўваючыся на агульнадзяржаўным падыходзе, які тады быў папулярны ў расійскай гістарыяграфіі:[1]

  • Ад старажытных часоў да ўцёку полацкіх князёў у Літву (1129 г.);
  • Ад звароту полацкіх князёў (1132 г.) да смерці Вітаўта (1430 г.)
  • Ад смерці Вітаўта да Люблінскай уніі (1569 г.);
  • Ад Люблінскай уніі да падзелаў Рэчы Паспалітай;
  • Беларусь пад Расіяй.

Крытыка[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Кніга ў свой час крытыкавалася польскімі і расейскімі гісторымі, бо, на іхную думку, яна скажала гісторыю[1].

Выданьні[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Крыніцы[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]

Спасылкі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]