Духавенства
Духаве́нства — зборны тэрмін для абазначэньня грамадзкага саслоўя, сацыяльнай праслойкі, асобаў або сацыяльнай групы, якая складаецца з прафэсійных служэбнікаў той ці іншай рэлігіі. Часам ужываецца толькі да монатэістычных рэлігіяў[1].
У праваслаўі і каталіцызьме ў духавенства (клір) уваходзяць толькі мужчыны. Адрозьніваюць белае духавенства (сьвятары, не прыносілі манаскіх абяцаньняў) і чорнае духавенства (манаства). Духавенства складае тры ступені сьвятарства: дыякан, сьвятар (іерэй) і біскуп (архірэй) (у праваслаўі архирэйства дасягальна толькі для манахаў). У пратэстанцкіх цэрквах адсутнічае строгі падзел на духавенства і сьвецкіх. Адрозьніваюць пасады біскупа, пастара і прэсьвітара, якія, аднак, успрымаюцца менавіта як пасаду, а ня сан.
У праваслаўі і каталіцызьме ўжываюць тэрмін царкоўнаслужыцелі (у каталіцызьме таксама пастаўлены служыцель) па адносінах да асобаў, якія ня ўзьведзены ў ступень сьвятарства, а дапамагаюць у зьдзяйсьненьні набажэнства.
У праваслаўі да царкоўнаслужыцеляў адносяцца:
У каталіцызьме да Другога Ватыканскага сабора:
Пасьля Другога Ватыканскага сабора пакінутыя толькі чытальнікі і акаліты.
Некаторыя асаблівыя тэрміны, якія адносяцца да хрысьціянскага духавенства
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Далай-лама
- Гуру
- Бхікху (253 зароку)
- Шраманэра або гецул (10 зарок)
- Рабчжунг (студэнт дацана)
- Тулку (сьвядома перароджаны лама)
Глядзіце таксама
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Вонкавыя спасылкі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Л. М. Талстой. Зварот да духавенства/Часопіс «Талстоўскі Лісток — Забаронены Талстой», Выпуск трэці. — М.: АВИКО ПРЕСС, 1993.