Г

Г
Кірыліца
А	Б	В	Г	Ґ	Д	Ђ
Ѓ	Е	Ё	Є	Ж	Ѕ	З
И	І	Ї	Й	Ј	К	Л
Љ	М	Н	Њ	О	П	Р
С	Т	Ћ	Ќ	У	Ў	Ф
Х	Ц	Ч	Џ	Ш	Щ	Ъ
Ы	Ь	Э	Ю	Я
Архаічныя літары кірыліцы
Ꙁ	Ꙃ	Ꙅ	Ꙇ	Ꙉ	Ҁ	Ѻ
Ѹ	Ꙋ	Ѡ	Ѽ	Ꙍ	Ѿ	Ꙏ
Ѣ	Ꙑ	Ꙓ	Ꙕ	Ꙗ	Ѥ	Ѧ
Ꙙ	Ѫ	Ꙛ	Ѩ	Ꙝ	Ѭ	Ѯ
Ѱ	Ѳ	Ѵ	Ѷ	Ꙟ	Ꙡ	Ꙣ
Ꙥ	Ꙧ	Ꙩ	Ꙫ	Ꙭ	ꙮ	Ꚙ
Ꚛ

Літара г: просты шрыфт, баўгарыца, беларускі курсіў, сэрбскі курсіў

Г, г — чацьвертая літара беларускага альфабэту. Паходзіць з кірылічнай Г («глаголь»), утворанай відазьмяненьнем грэцкай літары Γ, γ («гама»). У старабеларускім пісьме абазначала гукі «г» і «г’» і інш. Мела таксама лікавае значэньне «тры». У сучаснай беларускай мове абазначае й «беларускі» заднеязычныя «г» і «г’» («галава», «прагін»), і выбухныя «г» і «г’» («гонты», «гід») гукі. Яны рэалізуюцца па-рознаму ў залежнасьці ад якасьці суседніх гукаў альбо пазыцыі ў слове (канцавой ці неканцавой).

Лічбавае значэньне

У стараславянскай і царкоўнаславянскай мовах Г мае значэньне лічбы — 3.