Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Дз , дз — дыграф , які выкарыстоўваецца ў кірыліцы . Складаецца з двух асобных кірылічных літараў д і з . Пазначае адзін гук — звонкі альвеольны афрыкат [d͡z]; перад /i, j/ пазначае паляталізаваны (памякчаны) [d͡zʲ]. Выкарыстоўваецца ў славянскіх (беларускай і ўкраінскай ) і неславянскіх (абазынскай , адыгейскай , асэтынскай , кабардына-чаркескай ) мовах. Дыграфу адпавядае лацінская літара Ʒ .
Аб лацінскім дыграфе беларускай мовы глядзіце
Dz (дыграф) .
Аб беларускім лацінскім трыграфе
Дзь глядзіце
Dź (дыграф) .
У беларускай і ўкраінскай мовах на сутыку прэфіксу і кораню слова дз чытаецца як два асобныя гукі (напрыклад: па-беларуску : падз емны ; па-ўкраінску : підз емний ).
У кірылічных абэцэдах гук [d͡z] таксама пазначаецца як:
У некірылічных мовах:
Українська радянська енциклопедія . В 12-ти томах / За ред. М. Бажана . — 2-ге вид. — К. : Гол. редакція УРЕ, 1974—1985.
Півторак Г. П. Ч // Українська мова. Енциклопедія. — К.: Українська енциклопедія ім. М. П. Бажана, 2000.
Жовтобрюх М. А., Кулик Б. М. Курс сучасної української мови. Частина І. — Киïв: Радянська школа, 1965. — 424 с.
Жовтобрюх М. А., Русанівський В. М., Скляренко В. Г. Історія української мови. Фонетика. — Киïв: Наукова думка, 1979. — 367 с.
Press, Ian; Pugh, Stefan. Ukrainian: A Comprehensive Grammar (Routledge Comprehensive Grammars). — London, New York: Routledge, 1999. — 332 с. — ISBN 978-0415150309
Compendium of the World's Languages. — 3rd edition. — London, New York: Routledge, 2012. — 1984 с. — ISBN 978-0415499699